Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ζωή καί ἡ πνοή τῆς ψυχῆς μας

   

          ... Ἄν ἐπιστεύαμε βαθειά θά πηγαίναμε κάθε Κυριακή στήν ἐκκλησία νὰ ζητήσωμε τήν εὐλογία καί τήν Χάρι τοῦ Χριστοῦ, νά ἐμπιστευθοῦμε τά προβλήματά μας καί τήν λύσί των στόν Πάνσοφο καί Παντοδύναμο Νοῦ τοῦ Κυρίου. Ὁ ἐκκλησιασμός δέν εἶναι σάν μία κοινωνική ὑποχρέωσις. Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι ζωή καί ἡ πνοή τῆς ψυχῆς μας. Τό πιστεύομε; Ἄν ἐπιστεύαμε δέν θά ἐμέναμε ἀλειτούργητοι τόσες Κυριακές καί ἑορτές. Ἄν ἐπιστεύαμε θά ὑπακούαμε στίς ἐντολές Του, θά ζούσαμε μέ τιμιότητα, μέ δικαιοσύνη, θά ἀποφεύγαμε τίς δολιότητες καί τίς πονηριές μας.

         Ἔπειτα πῶς ζητᾶμε νά εὐλογήση ὁ Κύριος τήν δουλειά μας καί τά ἔργα τῶν χεριῶν μας;  Θά τά εὐλογήση, ὅταν κάνωμε ὑπακοή σέ ὅ,τι μᾶς προστάζει. Ὅπως ὑπήκουσε καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Ἁπλᾶ, ταπεινά, ἀνυπόκριτα. Καί εὐλογήθηκε μέ τό παραπάνω. Καί ὁμολογεῖ. «Κύριέ μου, εἶμαι ἁμαρτωλός. Δέν ἄξιζα τέτοια ἐξαιρετική εὐλογία...».

         Ἄραγε, τά λόγια αὐτά τοῦ Πέτρου ἦλθαν ποτέ στό δικό μας στόμα;  Συναισθανθήκαμε τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ καί τήν ἁμαρτωλότητά μας; 

        Ἀδελφοί μου, πότε ἐπί τέλους θά καταλάβωμε ὅτι τίποτε δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά χέρια μας καί τήν ἀνθρώπινη δύναμί μας; Πότε θά νιώσουμε τήν δύναμι τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ στή δουλειά μας, στό σπίτι μας, στά παιδιά μας, σέ κάθε προσπάθεια; Τό σημερινό Εὐαγγέλιο μᾶς δίνει ἄλλη μία τέτοια πολύτιμη εὐκαιρία νά κάνωμε βίωμα, αὐτές τίς ἀλήθειες. Ἄς μή τήν χάσωμε.

           Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἔρχεται μέ τήν προσευχή. Προσευχή παντοῦ καί πάντα. Ἰδιαιτέρως, ὅμως στό σπίτι σας, σέ μία ἥσυχη ὥρα. Ἔχετε λαδοκάντηλο; τό ἀνάβετε; Θυμιάζετε μέ λιβάνι τό σπίτι σας καθημερινῶς; Ἔχετε εἰκονοστάσι μέ τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου, τῆς Παναγίας μας, τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τῶν ἁγίων; Καλεῖτε τόν ἱερέα τῆς ἐνορίας σας νά σᾶς εὐλογήση, νά κάνη ἁγιασμό, Θεῖο Εὐχέλαιο; Ἡ εὐλογία τοῦ ἱερέως εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἐξομολογεῖσθε τίς ἁμαρτίες σας; Μεταλαμβάνετε τά ἄχραντα Μυστήρια; Κάνετε παράκλησι στήν Παναγία μας; Ψάλλετε ὕμνους καί ὠδὲς πνευματικές; Μελετᾶτε τήν ἁγία Γραφή καί τούς βίους τῶν Ἁγίων; 

           Ἄν ὅλα αὐτά τά κάνετε, θά ἔχετε τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ. Εὐλογημένοι νά εἶσθε.

Ἀρχιμανδρίτης Ἰωαννίκιος

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιά τόν ἀπλό ἱερέα.

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 90-92 (ἀπόσπασμα) 

____________________________________________________________________

Προτείνουμε καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς: xarakyriou.blogspot.gr

Ἡ ψυχή μας εἶναι νύμφη τοῦ Χριστοῦ

   

Κυριακή μετά τὴν παγκόσμιονὝψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

            ... Εἶναι ἤ δέν εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ ψυχή μας νύμφη τοῦ Χριστοῦ; Ἄν εἶναι πράγματι ἡ ψυχή μας νύμφη τοῦ Χριστοῦ, τότε χρειάζεται νά πάθη μαζί μέ τόν Νυμφίο της καί ἔτσι νά γίνῃ κοινωνός καί μέτοχος καί συγκληρονόμος τοῦ Χριστοῦ. Διότι δέν εἶναι δυνατόν χωρίς παθήματα καί χωρίς τήν σκληρή καί στενή καί τεθλιμμένη ὁδό, νά μπῆ κανείς στήν Πόλι τῶν ἁγίων, στήν ἅνω Ἱερουσαλήμ, γιά νά ἀναπαυθῆ καί νά συμβασιλεύσῃ αἰωνίως μαζί Του.

        Ἡ ἀπάρνησις καί ἡ σταύρωσις τοῦ ἑαυτοῦ μας ἔχουν πολλή σχέσι, ἀγαπητοί μου, μέ τά ἐπόμενα λόγια τοῦ Κυρίου μας: «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».

      Ὅποιος Χριστιανός ἐζύγισε καλά τά πράγματα καί εἶδε πώς δέν ἔχει νά ὠφεληθῇ τίποτε, ἄν κερδήσῃ ὅλον τὸν κόσμο καί ζημιωθῆ τήν ψυχή του καί δέν δίνει κανένα ἀντάλλαγμα γι' αὐτή, αὐτός ὁ Χριστιανός μπορεῖ νά ἀπαρνηθῆ τόν ἑαυτό του καί νά σταυρώση τά πάθη καί τίς ἁμαρτωλές κλίσεις του.

            Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους δέν ἔχουμε ἐκτιμήσει ποιό εἶναι τό μεγαλύτερο κέρδος στόν κόσμο καί ποιά εἶναι ἡ μεγαλύτερη ζημία. Τό μεγαλύτερο κέρδος δέν εἶναι νά κερδίσης τόν κόσμον καί τήν κοσμική ζωή μέ ὅλες τίς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις καί ὑλικές ἡδονές. Τό μεγαλύτερο κέρδος εἶναι νά κερδίσῃς τήν αἰώνια ψυχή σου καί ἡ μεγαλύτερη ζημία εἶναι νά χάσῃς τήν αἰώνια ψυχή σου. «Ψυχή τά ὦδε πρόσκαιρα τά δέ ἐκεῖ αἰώνια...».

       Ὤ ταλαίπωρη ψυχή μας! Σύ εἶσαι τό ἀκριβώτερο πρᾶγμα σ' ὅλο τόν κόσμο, γιά σένα χύθηκε τό αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, γιά σένα ὑψώθηκε ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, γιά σένα οἱ ἅγιοι ἔζησαν «θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὑστερούμενοι...». Γιά σένα ἡ ἁγία Σοφία καί οἱ τρεῖς ἅγιες θυγατέρες της, πού ἑορτάζομε αὐτόν τόν μῆνα, ἐμαρτύρησαν ἡρωικά...

Ἀρχιμανδρίτης Ἰωαννίκιος 

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιά ἀπλό Ἱερέα, 

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 85-86

(ἀπόσπασμα)

Σταυρός ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οίκουμένης

      

Ὁ Σταυρὸς στὴν κορυφὴ τοῦ Ἄθωνα

 
          Φοράω τόν σταυρό γιατί εἶμαι Χριστιανός καί Χριστιανός ἐσταυρωμένος γιά τά πάθη μου, γιά τίς ἀδυναμίες μου, γιά τήν ἁμαρτία. Φοράω τόν σταυρό γιατί αὐτός ἔγινε ἡ σωτηρία μου, ὁ σταυρός ἔγινε τό εὐλογημένο ὄργανο τῆς ἐξιλεώσεώς μου. Φοράω τόν σταυρό γιατί ἐπάνω σ' αὐτόν καρφώθηκε ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου. Φοράω τόν σταυρό γιατί μοῦ θυμίζει τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μου. Φοράω τόν σταυρό γιατί γίνεται ἔλεγχος γιά τήν δική μου μικρή ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί κίνητρο γιά ἄσκησι καί ἀγῶνα κατά τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου.

         Κάμετε, ἀδελφοί, τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ ὅπου καί ἄν εὑρίσκεσθε. Περνῶντας ἀπό κάθε ἐκκλησάκι κι' ἀπό κάθε ἐκκλησία, μπροστά ἀπό κάθε δουλειά, στό τέλος κάθε δουλειᾶς, ὅταν ταξιδεύετε, ὅταν τρῶτε, ὅταν πίνετε νερό. Κάμετε τόν σταυρό σας, ἀλλά κανονικά. Μέ τά τρία δάκτυλα ἑνωμένα καί ὄχι βιαστικά. Στό κεφάλι, στήν κοιλιά, δεξιά καί ἀριστερά. Ὁ σταυρός εἶναι τό σύμβολο τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ κατά τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ σατανᾶ. Ὁ σταυρός εἶναι τό τρόπαιο, ἡ σημαία τῆς στρατευομένης καί θριαμβευούσης Ἐκκλησίας. Ὁ σταυρός εἶναι τό δυνατό πνευματικό ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου. Οὔτε μάγια, πού ἴσως κάνουν οἰ φθονεροί ἄνθρωποι, οὔτε δαιμόνια ἀντέχουν στόν σταυρό τοῦ Κυρίου, στό ἅγιο Βάπτισμα, στό ἅγιο Σῶμα καὶ τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας.

Ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου

τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν δέδωκας, 

φρίττει γάρ καί τρέμει μή θέλων

καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν.

      Καταλυτική, ἀλλά καί ἀνορθωτική εἶναι ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ, ἀγαπητοί μου. Καταλυτική γιά τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος φρίττει καί τρέμει μπροστά στόν Σταυρό. Καί ἀνορθωτική γιά μᾶς, πού μᾶς σήκωσε ἀπό τήν πτῶσι τῆς παρακοῆς καί μᾶς ξανάδωσε τόν Παράδεισο.

           Εἴθε ἀδελφοί μου, ἡ ἀγάπη μας καί ὁ πόθος γιά τόν Σταυρό του Κυρίου νά αὐξάνῃ ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα. Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρά μας.

Σταυρός ὁ φυλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης, 

σταυρός ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, 

σταυρός βασιλέων τό κραταίωμα,

σταυρός πιστῶν τό στήριγμα, 

σταυρός ἀγγέλων ἡ δόξα, 

καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα.

Ἀρχιμανδρίτης Ἰωαννίκιος

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιά τόν ἀπλό ἱερέα, 

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 81-83 (ἀπόσπασμα).

Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου τοῦ Νέου Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους - Οἱ εὐλογίες καὶ οἱ τιμωρίες τοῦ Θεοῦ ἐξαρτώνται ἀπὸ τὸν βίο μας

Καλὴ κι εὐλογημένη Ἐκκλησιαστικὴ χρονιά!

Λευϊτικοῦ τὸ Ἀνάγνωσμα

(Κεφ. 26, 3-25)

3 ᾿Εὰν τοῖς προστάγμασί μου πορεύησθε καὶ τὰς ἐντολάς μου φυλάσσησθε καὶ ποιήσητε αὐτάς, 

4 καὶ δώσω τὸν ὑετὸν ὑμῖν ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καὶ ἡ γῆ δώσει τὰ γενήματα αὐτῆς καὶ τὰ ξύλα τῶν πεδίων ἀποδώσει τὸν καρπὸν αὐτῶν. 

5 καὶ καταλήψεται ὑμῖν ὁ ἁλοητὸς τὸν τρυγητόν, καὶ ὁ τρυγητὸς καταλήψεται τὸν σπόρον, καὶ φάγεσθε τὸν ἄρτον ὑμῶν εἰς πλησμονὴν καὶ κατοικήσετε μετὰ ἀσφαλείας ἐπὶ τῆς γῆς ὑμῶν, καὶ πόλεμος οὐ διελεύσεται διὰ τῆς γῆς ὑμῶν. 

6 καὶ δώσω εἰρήνην ἐν τῇ γῇ ὑμῶν, καὶ κοιμηθήσεσθε, καὶ οὐκ ἔσται ὑμᾶς ὁ ἐκφοβῶν, καὶ ἀπολῶ θηρία πονηρὰ ἐκ τῆς γῆς ὑμῶν. 

7 καὶ διώξεσθε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καὶ πεσοῦνται ἐναντίον ὑμῶν φόνῳ· 

8 καὶ διώξονται ἐξ ὑμῶν πέντε ἑκατόν, καὶ ἑκατὸν ὑμῶν διώξονται μυριάδας. καὶ πεσοῦνται οἱ ἐχθροὶ ὑμῶν ἐναντίον ὑμῶν μαχαίρᾳ. 

9 καὶ ἐπιβλέψω ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ αὐξανῶ ὑμᾶς καὶ πληθυνῶ ὑμᾶς καὶ στήσω τὴν διαθήκην μου μεθ᾿ ὑμῶν. 

10 καὶ φάγεσθε παλαιὰ καὶ παλαιὰ παλαιῶν, καὶ παλαιὰ ἐκ προσώπου νέων ἐξοίσετε.

11 καὶ θήσω τὴν σκηνήν μου ἐν ὑμῖν, καὶ οὐ βδελύξεται ἡ ψυχή μου ὑμᾶς, 

12 καὶ ἐμπεριπατήσω ἐν ὑμῖν· καὶ ἔσομαι ὑμῶν Θεός, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι λαός. 

13 ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν, ὁ ἐξαγαγὼν ὑμᾶς ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ὄντων ὑμῶν δούλων, καὶ συνέτριψα τὸν δεσμὸν τοῦ ζυγοῦ ὑμῶν καὶ ἤγαγον ὑμᾶς μετὰ παρρησίας. 

___________________________________________________

14 ἐὰν δέ μὴ ὑπακούσητέ μου, μὴ δὲ ποιήσητε τὰ προστάγματά μου ταῦτα, 

15 ἀλλὰ ἀπειθήσητε αὐτοῖς καὶ τοῖς κρίμασί μου προσοχθίσῃ ἡ ψυχὴ ὑμῶν, ὥστε ὑμᾶς μὴ ποιεῖν πάσας τὰς ἐντολάς μου, ὥστε διασκεδάσαι τήν διαθήκην μου, 

16 καὶ ἐγὼ ποιήσω οὕτως ὑμῖν· καὶ ἐπιστήσω ἐφ᾿ ὑμᾶς τὴν ἀπορίαν, τήν τε ψώραν, καὶ τὸν ἴκτερα σφακελίζοντα τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν, καὶ τὴν ψυχὴν ὑμῶν ἐκτήκουσαν, καὶ σπερεῖτε διακενῆς τὰ σπέρματα ὑμῶν, καὶ ἔδονται οἱ ὑπεναντίοι ὑμῶν

17 καὶ ἐπιστήσω τὸ πρόσωπόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς, καὶ πεσεῖσθε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ὑμῶν, καὶ διώξονται ὑμᾶς οἱ μισοῦντες ὑμᾶς, καὶ φεύξεσθε οὐδενὸς διώκοντος ὑμᾶς. 

18 καὶ ἐὰν ἕως τούτου μὴ ὑπακούσητέ μου, καὶ προσθήσω τοῦ παιδεῦσαι ὑμᾶς ἑπτάκις ἐπὶ ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν. 

19 καὶ συντρίψω τὴν ὕβριν τῆς ὑπερηφανίας ὑμῶν, καὶ θήσω τὸν οὐρανὸν ὑμῖν σιδηροῦν καὶ τὴν γῆν ὑμῶν ὡσεὶ χαλκῆν. 

20 καὶ ἔσται εἰς κενὸν ἡ ἰσχὺς ὑμῶν, καὶ οὐ δώσει ἡ γῆ ὑμῶν τὸν σπόρον αὐτῆς, καὶ τὸ ξύλον τοῦ ἀγροῦ ὑμῶν οὐ δώσει τὸν καρπὸν αὐτοῦ. 

21 καὶ ἐὰν μετὰ ταῦτα πορεύησθε πλάγιοι, καὶ μὴ βούλησθε ὑπακούειν μου, προσθήσω ὑμῖν πληγὰς ἑπτὰ κατὰ τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν. 

22 καὶ ἀποστελῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς τὰ θηρία τὰ ἄγρια τῆς γῆς καὶ κατέδεται ὑμᾶς καὶ ἐξαναλώσει τὰ κτήνη ὑμῶν, καὶ ὀλιγοστοὺς ποιήσω ὑμᾶς, καὶ ἐρημωθήσονται αἱ ὁδοὶ ὑμῶν. 

23 καὶ ἐπὶ τούτοις ἐὰν μὴ παιδευθῆτε, ἀλλὰ πορεύησθε πρός με πλάγιοι, 

24 πορεύσομαι κἀγὼ μεθ᾿ ὑμῶν θυμῷ πλαγίῳ, καὶ πατάξω ὑμᾶς κἀγὼ ἑπτάκις ἀντὶ τῶν ἁμαρτιῶν ὑμῶν. 

25 καὶ ἐπάξω ἐφ᾿ ὑμᾶς μάχαιραν ἐκδικοῦσαν δίκην διαθήκης, καὶ καταφεύξεσθε εἰς τὰς πόλεις ὑμῶν· καὶ ἐξαποστελῶ θάνατον εἰς ὑμᾶς, καὶ παραδοθήσεσθε εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν...

Πηγή: Παλαιὰ Διαθήκη, Τόμος β', σελ. 359-362
www.myriobiblos.gr/bible/ot/ 

«Πρόσθες ἡμῖν πίστιν, Κύριε»

            

«Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς εἶ»

            ... Ἄχ, αὐτή ἡ ὀλιγοπιστία, αὐτή ἡ μικρή, ἡ ἀδύνατη, ἡ καχεκτική πίστις. Πόσο εὔκολα κάμπτεται, πόσο εὔκολα λυγίζει καί σβήνει καί ἐξαφανίζεται. Ὅταν μᾶς χτυποῦν οἱ τρικυμίες τῆς ζωῆς, τά βάσανα, οἱ ἀρρώστιες, οἱ θάνατοι, οἱ ἀποτυχίες, οἱ συκοφαντίες, οἱ διωγμοί, οἱ παντοειδεῖς πειρασμοί ἀπό δαίμονες καί ἀνθρώπους. Ὅταν οἱ περιστάσεις εἶναι σκληρές χάνομε τό θάρρος μας, χάνομε τό κουράγιο, χάνομε τήν ἀντοχή, χάνομε τήν προσευχή καί τήν ἐμπιστοσύνη πρός τόν Χριστό. Τό βλέμμα τῆς ψυχῆς μας στρέφεται στίς δυσκολίες, στίς φουρτοῦνες. Ὁ νοῦς μας θολώνεται, σκοτίζεται, χάνει τόν σταθερό προσανατολισμό του πρός τόν Κύριο καί Θεό μας, παραδίδεται στή σύγχυσι καί στήν ἀδυναμία καί βυθίζεται συχνά στούς δισταγμούς, στήν ἀπελπισία.

           Ὁ Κύριος ὅμως, ἀδελφοί μου, στέκεται μπροστά μας. Καί ὅ,τι εἶπε στόν Πέτρο, τό λέγει καί σ' ἐμᾶς: «Ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας;». Ἐπίστευσες σέ μένα; Ἐπίστευσες ὅτι ἐγώ περπατάω πάνω στά κύματα; Ὅτι ἐγώ κρατάω στά χέρια μου τήν γῆ καί τήν θάλασσα, τά κύματα καί τούς ἀνέμους; Γιατί, λοιπόν, δείχνεις ὀλιγοπιστία; 

         Ἄς δυναμώσωμε τήν πίστι μας στόν Χριστό, ἀδελφοί. Καί θά τήν δυναμώσωμε ὄχι μέ δικά μας μέσα καί μέ δικές μας μεθόδους, παρά μέ τήν προσευχή. Τήν πολλή καί ὑπομονητική καί ἐπίμονη προσευχή.

          «Πρόσθες ἡμῖν πίστιν, Κύριε». Πρόσθεσέ μας πίστι στήν δική μας ὀλιγοπιστία καί ἀσθένεια. «Πρόσθες ἡμῖν πίστιν», πού νά εἶναι ἀκλόνητη στά κύματα καί στούς ἀνέμους καί στούς πειρασμούς καί νά Σέ δοξάζη μέ τήν θαυματουργική της ἐνέργεια. Ἀμήν.

Ἀρχιμανδρίτης Ἰωαννίκιος 

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιά τόν ἀπλό ἱερέα, 

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 73-74.

(ἀπόσπασμα)

Ἡ οὐράνια εὐλογία τοῦ Κυρίου μας

     

Ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων

 
       ... Ἄν καί εἶναι ἔρημος ὁ τόπος - λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος - εἶναι παρών Ἐκεῖνος, πού τρέφει τήν Οἰκουμένη. Κι' ἄν ἡ ὥρα παρῆλθε, συνομιλεῖ μαζί σας Ἐκεῖνος, πού εἶναι πέρα ἀπό κάθε χρονική ὥρα.  Οὔτε κἄν τά ἐσκέφθηκαν αὐτά οἱ μαθηταί, ὅπως δέν τά σκεπτόμεθα κι' ἐμεῖς μπροστά στίς δυσκολίες καί στά ἐμπόδια τῆς παρούσης ζωῆς.

       Οἱ μαθηταί προσπαθοῦν νά λύσουν τό πρόβλημα τῆς διατροφῆς τῶν πεντακισχιλίων μέ τήν ἀνθρώπινη λογική, βλέπουν πρός τά κάτω, πρός τή γῆ. Ὁ Κύριος, ἀντιθέτως, λύνει τό πρόβλημα διότι βλέπει, πρός τά ἄνω, πρός τόν Οὐρανό. «Ἀναβλέψας πρός τόν Οὐρανόν εὐλόγησε». Ἀνέβλεψε πρός τόν Οὐρανό καί προσευχήθηκε. Προσευχήθηκε μέ μία δύναμι ἀκατάβλητη, ὁλόψυχη. Καί εὐλόγησε τούς ἄρτους καί τά ψάρια. Καί τά ἔδωσε στούς μαθητάς Του νά τά μοιράσουν στόν λαό, πού εἶχε καθίσει ἐν τῷ μεταξύ κατά ὁμάδες πάνω στό χορτάρι τῆς γῆς. Μοίραζαν, μοίραζαν, οἱ μαθηταί ὥσπου πῆραν ὅλοι τροφή, πέντε χιλιάδες ἄνδρες, πλήθη γυναικῶν καί παιδίων. Μάλιστα περίσσευσαν τά ψάρια καί τά ψωμιά. Γέμισαν δώδεκα κοφίνια(!) μέ τά περισσεύματα.

       Οἱ μαθηταί, ἀγαπητοί μου, ἐξέφρασαν ἀνησυχίες, ἄρχισαν ἀνθρωπίνους ὑπολογισμούς, βρέθηκαν σέ ἀληθινό ἀδιέξοδο. Ὁ Κύριος «ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανόν... » προσεύχεται, ἀναθέτει τά πάντα στή Θεία Χάρι, στόν Θεῖο παράγοντα. Καί ἡ προσευχή φέρνει τήν εὐλογία.

      Συχνά ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι προσπαθοῦμε νά βροῦμε μία λύσι στά προβλήματά μας, πού εἶναι τόσο πολλά καί διαρκῶς αὐξάνουν, χρησιμοποιῶντας διαφόρους παράγοντες, ἐπιστρατεύοντας ἄλλοτε τό οἰκονομικό, ἄλλοτε τήν γνῶσι καί τήν ἐπιστήμη, ἄλλοτε τίς γνωριμίες, ἄλλοτε τούς ἀνθρωπίνους ὑπολογισμούς, τά ἀνθρώπινα κριτήρια καί τίς ἀνθρώπινες ζυγαριές. Ἀλλά τοῦ κάκου. Κανένα πρόβλημα, προσωπικό, οἰκογενειακό, κοινωνικό, ἐθνικό, παγκόσμιο δέν λύνεται μόνο μέ τούς συλλογισμούς ἤ τούς ὑπολογισμούς τῶν σαρκίνων ἤ τεχνητῶν ἐγκεφάλων.

      Τήν ἀπάντησι σέ κάθε πτυχή τῆς ὄντως προβληματικῆς ζωῆς τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, μᾶς τήν δίνει ἡ ἀνάθεσις τῶν πάντων στόν θεῖο παράγοντα, ἡ ἐκζήτησις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τό «ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανόν...», τό σημερινό εὐαγγέλιο τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν «πέντε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων».

«Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καί ἐπείνασαν· 

οἱ δέ ἐκζητοῦντες τόν Κύριον

οὐκ ἐλαττωθήσονται παντός ἀγαθοῦ».

Ἀρχιμανδρίτης Ἰωαννίκιος 

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιά τόν ἀπλό ἱερέα, 

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 68-70.

(ἀπόσπασμα)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θαυματουργεῖ ἀλλά συκοφαντεῖται

Ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν

     ... Ἡ συκοφαντία γεννᾶται ἀπό τό φθόνο καί τό μίσος, εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα, ἀλλά καί ἔγκλημα, γιατί φονεύει ἠθικά καί ὑλικά τόν ἄνθρωπο. Ὁ συκοφάντης εἶναι χειρότερος ἀπό τό δολοφόνο γιατί ὁ δολοφόνος φονεύει μόνο τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ὁ συκοφάντης ὅμως φονεύει καί τήν τιμή καί τήν ὑπόληψή του. Ρωτήθηκε ὁ φιλόσοφος Διογένης: «Ποιό ἀπό τά θηρία δάκνει κάκιστα;» Καί ἀπήντησε: «τῶν μέν ἀγρίων ὁ συκοφάντης, τῶν δέ ἡμέρων ὁ κόλαξ».

     ... Συκοφαντεῖ ὁ διάβολος τόν Θεό ὅταν λέγει στούς Πρωτοπλάστους; «Δέν εἶναι ἀλήθεια ἀυτό πού σᾶς εἶπε ὁ Θεός, ὅτι θά ἀποθάνετε ὅταν φάγετε τόν καρπό πού σᾶς ἀπαγόρευσε νά φᾶτε. Ἀπεναντίας θὰ γίνετε καί σεῖς Θεοί» (Γεν. Γ' 5). Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη καί μεγάλη συκοφαντία. Πρῶτος συκοφάντης ὁ διάβολος καί πρῶτος συκοφαντούμενος ὁ ἵδιος ὁ Θεός.

        

        Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ὑποφέρει τίς ζημιές ἀπό τίς συκοφαντίες εἶναι εὐτυχισμένος, μακάριος κατά τό λόγο τοῦ Κυρίου μας πού εἶπε: «Μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. Ε' 11).

      

          Πρέπει νά παρακαλοῦμε τόν παντοδύναμο Θεό, πού εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά μᾶς φυλάξει ἀπό τό θανάσιμο πάθος τῆς συκοφαντίας. Νά μή γίνουμε ποτέ ἀνθρωποκτόνοι μέ τό ὅπλο τῆς συκοφαντίας. Ἄν πέσουμε σ' αὐτό τό ἁμάρτημα, χρειάζεται εἰλικρινής μετάνοια καί ἐπανόρθωση τῶν ζημιῶν, ὅπως ἔκανε ὁ Ζακχαῖος τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅταν μᾶς συκοφαντοῦν, πού εἶναι ἀναπόφευκτο αὐτό τό κακό, νά ἀντιμετωπίζουμε τήν κατάσταση μέ τρία μέσα: α) Μέ τήν προσευχή. Προσευχόμενοι νά λέμε τά λόγια του Προφήτου Δαβίδ: «Λύτρωσέ με Κύριε ἀπό συκοφαντίας ἀνθρώπων καί φυλάξω τάς ἐντολάς σου» (Ψαλμ. 118, 134). β) Μέ τήν τιμιότητα. Νά ζοῦμε μέ καθαρότητα καί τιμιότητα πού τότε, σύμφωνα μέ τά λόγια κάποιου σοφοῦ, «ἡ συκοφαντία δέν κολλᾶ στήν τιμιότητα». γ) Μέ τήν ἀδιαφορία καί τήν περιφρόνηση.

      

      Ὁ ἱερός Χρυσόστομος παρατηρεῖ: «Εὐεργετήσας ἔπαθες κακῶς (ἐσυκοφαντήθης); Διά τοῦτο χαῖρε ὅτι τῷ Θεῷ γέγονας ὅμοιος μέ τόν ἀνατέλλοντα τόν ἥλιον ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς».

     

     Ἄς ἀφήσουμε τόν Ἅγιο Ἰσαάκ τό Σῦρο νά κλείσει τίς σκέψεις μας: «Ἐκεῖνος πού δέχεται μέ ὑπομονή καί μέ ταπείνωση τίς κατηγορίες, αὐτός ἔφθασε στήν τελειότητα».

Πρωτοπρεσβύτερος Ἐμμανουήλ Ἀριστ. Γαβριλάκης 

Θεολόγος

Πηγή: Ἀλλοίμονό μου ἐάν δέν κηρύττω, 

Πρωτοπρεσβυτέρου Ἐμμανουήλ Ἀριστ. Γαβριλάκη,

 Θεολόγου, σελ. 49&50  (2 ἀποσπάσματα)

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μεγαλύτερη συμφορὰ

     

Ἡ θεραπεία τοῦ παραλύτου τῆς Καπερναούμ

         ... Συχνά, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νομίζομε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅτι ἡ μεγαλύτερη συμφορά στόν κόσμο εἶναι οἱ ἀσθένειες, οἱ στερήσεις, οἱ φτώχειες ἤ καί οἱ θάνατοι. Μά ὁ Χριστός μέ τήν σημερινή ἀντιμετώπισι πρός τόν παράλυτο μᾶς λέγει: Ὄχι. Ἡ μεγαλύτερη συμφορά στόν κόσμο, πού συνήθως φέρνει καί ὅλες τίς ἄλλες συμφορές, εἶναι ἡ ἁμαρτία.

          Τό μέγα κακό, τό καθαυτό κακό, ἡ ρίζα, ἡ βαθύτερη αἰτία ἀπό τήν ὁποία φυτρώνουν ὅλα τά ἄλλα εἶναι μία. Πάσχω; 

            Μήπως... Τότε ἕνα φάρμακο μόνο χρειάζεται. Αὐτό, πού ἔδωσε ὁ Κύριος στόν παράλυτο. Ἡ ἄφεσις, ἡ συγχώρησις τῶν ἁμαρτιῶν μου.

             Μετάνοια, λοιπόν, ἀδελφοί μου, μετάνοια. Εἶναι ἡ μόνη σωτηρία ἀπό ὅλα τά δεινά, ἀπό ὅλες τίς συμφορές τοῦ κόσμου.

Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν 

ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή·

πρός σέ καταφεύγω, τήν Κεχαριτωμένην·

ἐλπίς ἀπελπισμένων σύ μοι βοήθησον.

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου 

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιὰ τόν ἀπλό ἱερέα,

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 64

 (ἀπόσπάσμα)

 

Πῶς νικᾶμε τούς κακούς λογισμούς;

Ἡ θεραπεία τῶν δύο δαιμονισμένων

    ... Στά γεγονότα τῆς εὐαγγελικῆς αὐτῆς περικοπῆς, ἀγαπητοί μου, βλέπομε τούς δαίμονες ἀπό τήν μία πλευρά νά νικῶνται καί ἀπό τήν ἄλλη νά νικοῦν. Νικήθηκαν διότι ἐκδιώχθηκαν ἀπό τούς δαιμονισμένους. Ἀλλά, οἱ παμπόνηροι, κοιτᾶξτε, κάνουν ἀντεπίθεσι. Ἔρχονται καί βάζουν κακές σκέψεις, πονηρούς λογισμούς στούς κατοίκους τῆς πόλεως ἐκείνης νά παρακαλέσουν τόν Χριστό νά φύγῃ ἀπό τόν τόπο των. Καί μέ τούς κακούς λογισμούς τούς πείθουν.

     Τά σχέδια, ἀδελφοί μου, καί τά τεχνάσματα τοῦ διαβόλου καί τῶν δαιμόνων εἶναι πράγματι καταπληκτικά, πονηρά καί πανοῦργα. Γι' αὐτό τόν λόγο χρειάζεται νά εἴμαστε προσεκτικοί. Νά ἔχωμε ἄγρυπνη προσοχή (=νῆψι) καί προσευχή. Νά φυλᾶμε τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας καί νά μή ἀφίνωμε μέσα μας τούς σπόρους τῶν κακῶν λογισμῶν, πού ρίχνουν οἱ δαίμονες. Ἀλλά μαζί μέ τήν προσοχή χρειάζεται καί ἡ προσευχή ἡ ἀδιάκοπη, ἡ ἀσταμάτητη προσευχή, δηλαδή τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ... ἐλέησόν με», ποὺ ὁμοιάζει μέ περιστρεφόμενη ρομφαία κατά τόν ἅγιο Ἡσύχιο τόν πρεσβύτερο.

    ...«Ὅτι σκέπτεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν οὐρανό καί κάτω εἶναι μάταιο - ἔλεγε ἕνας σοφός Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας - καί χρειάζεται νά τό διώχνη ἀπό τήν διάνοιά του. Ἔχε πάντοτε στή σκέψι σου τόν Ἰησοῦ γιά νά βρῆς σωτηρία».

     Μά πῶς θά Τόν ἔχωμε πάντοτε στή σκέψι, στό νοῦ, στήν καρδιά παρόντα τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν; Πῶς ἀλλιῶς, ἀδελφοί μου; Μέ τήν ἀδειάλειπτη προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», πού θά τό λέμε καί θά τό ἐπαναλαμβάνωμε ἀσταμάτητα. Στόν δρόμο, στό σπίτι, στή δουλειά, παντοῦ. Μόνο ὅσοι δοκίμασαν τήν δύναμι, πού κλείνει μέσα της αὐτή ἡ θαυματουργική μικρή προσευχή, βλέπουν πῶς ἐξαφανίζονται οἱ λογισμοί τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Σάν καπνός, σάν στάχτη φεύγουν μπροστά στό θεϊκό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

    Ὅταν προσευχώμεθα ἔτσι ἀδιάκοπα, ὅταν προσέχωμε τούς λογισμούς καί συμβουλευώμεθα τόν Πνευματικό μας Πατέρα καί Ὁδηγό γιά τό κάθε τί στόν νοερό, ἀόρατο πόλεμο, πού κάνει ὁ διάβολος μέ τούς Χριστιανούς, τότε δέν θά μείνωμε ἔρημοι ἀπό Χριστό καί νικημένοι σάν τούς Γεργεσηνούς, ἀλλά παντοτεινά νικηταί καί ἑνωμένοι μέ τήν Θεία Χάρι.

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου 

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιὰ τόν ἀπλό ἱερέα,

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 60 & 62

2 ἀποσπάσματα)

 

Μακάριος ὁ ταπεινὸς Ἑκατόνταρχος

Κυριακὴ τοῦ Ἑκατoντάρχου

    Πόση ταπείνωσις, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πόση ταπείνωσις ὑπάρχει σ' αὐτόν τόν ἑκατόνταρχο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου! Δέν ἦταν ἕνας κοινός ἄνθρωπος. Ἀξιωματικός ἦταν τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ. Ἀλλά τί μέ αὐτό; Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος δέν ὑπολογίζει τά ἀξιώματα καί τά γαλόνια, οὔτε τά πλούτη, οὔτε τίς δόξες, οὔτε τίς τιμές, πού τοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι, μᾶλλον τά ἀποφεύγει.  Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος δέν ὑπολογίζει γιά τίποτε τόν ἑαυτό του.  Θεωρεῖ πώς εἶναι «σκώληξ τῆς γῆς», «γῆ καί σποδός». Κι' ἄν εἶναι σπουδαῖος, κι' ἄν ἔχη ἀρετές καί χαρίσματα, κι' ἄν στέκεται ψηλά, ὅλα μά ὅλα, τά ἀποδίδει στήν Χάρι τοῦ Θεοῦ. Τό ἑαυτόν του θεωρεῖ «δούλον ἀχρεῖον»...

    «Δέν θά ἀξιωθῇ ποτέ νά δῆ μυστήρια Θεοῦ αὐτός, πού θεωρεῖ τόν ἑαυτόν του σπουδαῖο ἐπειδή ἐσπούδασε τίς κοσμικές ἐπιστῆμες, ἕως ὅτου νά ταπεινωθῇ πρῶτα καί νά θελήσῃ νά γίνη μωρός γιά τόν Χριστό καί νά ἀποβάλῃ μαζί μέ τήν οἴησι καί τήν κοσμική γνῶσι... Τότε ὁδηγούμενος καί φωτιζόμενος ἀπό τό Θεῖον Πνεῦμα βλέπει καί διδάσκεται αὐτά, τά ὁποῖα δέν μπορεῖ κανείς ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους νά δῆ καί νά μάθη» λέγει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος.

     Ἀπό τήν μεγάλη ταπείνωσι βλαστάνει ἡ μεγάλη πίστις. Ὅπως συνέβαινε καί στόν ἑκατόνταρχο. Κι' ἀπό τήν μεγάλη πίστι πάλι ἔρχεται ἡ μεγάλη ταπείνωσις, πού φέρνει στήν καρδιά μεγάλη Χάρι.

    Ἐρώτησαν κάποτε τόν ἀββᾶ Λογγῖνο, μᾶς ἀναφέρει τό Γεροντικό, ποιά ἀρετή θεωρεῖ σπουδαιότερη ἀπ' ὅλες. Ὁ σοφός Γέροντας ἀποκρίθηκε:

     - Καθώς ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τό πιό μεγάλο άπό ὅλα τά κακά, ἀφοῦ κατώρθωσε νά ρίξῃ τούς ἀγγέλους ἀπό τόν Οὐρανό στήν ἄβυσσο, ἔτσι καί ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ πιό μεγάλη ἀπ' ὅλες τίς ἀρετές. Αὐτή ἔχει τήν δύναμι κι' ἀπό τήν ἄβυσσο ἀκόμη ν' ἀνεβάσῃ στόν Οὐρανό τόν ἁμαρτωλό. Γιά τόν λόγο αὐτόν ὁ Κύριος μακαρίζει πρίν ἀπ' ὅλους, «τούς πτωχούς τῷ πνεύματι», δηλαδή τούς ταπεινούς.

    Μακάριος ἦταν καί ὁ ἐκατόνταρχος τοῦ Εὐαγγελίου γιατί ἦταν ταπεινός.

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου 

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιὰ τόν ἀπλό ἱερέα,

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 56 & 57

(2 ἀποσπάσματα)

Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου

Ἡ ἁγία Δ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος

          Ἀδελφοί, παράλληλα μέ τήν μελέτη τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἄς μελετᾶμε καί τούς ἁγίους Πατέρας. Αὐτοί ἄς γίνουν οἱ χειραγωγοί, πού θά μᾶς στηρίζουν, πού θά μᾶς φυλάγουν ἀπό τίς κακοτοπιές τῶν αἱρέσεων, ἀπό τούς γκρεμούς τῆς ἀπιστίας καί ὀλιγοπιστίας, πού θά τροφοδοτοῦν τήν πεινασμένη ψυχή μας μέ στερεά, γλυκειά, πνευματική τροφή.  Δόξα τῷ Θεῷ στήν ἐποχή μας τά συγγράμματα των μποροῦμε νά τά βροῦμε παντοῦ σέ ἀπλῆ, ὁμιλουμένη γλῶσσα.

     Αὐτοί εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου, καθώς εἶπε ὁ Φωτοδότης Κύριος.  Ἄς τούς πάρωμε στά χέρια μας, ἄς τούς βάλωμε στήν καρδιά μας, γιά νά διαλυθῇ τό σκότος τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, γιά νά φωτισθοῦμε, γιά νά γίνωμε κι' ἐμεῖς «τέκνα φωτός».

      Καί παράλληλα μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τούς βίους τῶν Ἁγίων καί Πατερικά, ἄς ἔχωμε ἰσοβίως πνευματικό πατέρα καί ὁδηγό, πού σάν ἄλλος Μωϋσῆς, θά μᾶς ὁδηγήση ἀπό τήν δουλεία τοῦ νοητοῦ Φαραώ στήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ὁ φωτισμένος πνευματικός πατήρ καί γέροντάς μας εἶναι ὅντως, κατά τόν ἅγιο Ἀπόστολο, αὐτός, πού μᾶς γεννᾶ καί μᾶς ἀναγεννᾶ καί ἐμεῖς τέκνα του γνήσια, πού τοῦ ὀφείλομε ὑπακοή ἀδιάκριτη, «ἵνα μετά χαρᾶς τό ἔργον του ποιεῖ καί μή γογγύζων».

 Ἀρχιμανδρίτης Ἰωαννίκιος 

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιὰ τόν ἀπλό ἱερέα,

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 53

(ἀποσπάσμα)

Ἡ Κλῆσις τῶν Ἀποστόλων

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»

          Εὐλογημένη ἡ κλῆσις τῶν ἁγίων Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, τῶν δώδεκα καὶ τῶν ἐβδομήκοντα καὶ ὅλων τῶν ἀποστόλων καὶ ἱεραποστόλων, τῶν ἱερέων καὶ ἀρχιερέων ὅλων τῶν αἰώνων. Χάρις σ' αὐτὴ τὴν κλῆσι ἐμεῖς ἐγίναμε Χριστιανοί, ἀκούσαμε τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, λαβαίνομε Πνεῦμα Ἅγιο, μετέχομε τῶν ἁγίων μυστηρίων, ἑνουμεθα μὲ τὸν Χριστόν.  «Λαμπρὸ τὸ ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης καὶ τὸ ἔνδυμα, ἀλλὰ ὅταν ἔχη μαζί συνεκλάμπουσα μέσα καὶ τὴν ψυχὴ μὲ τὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς τοῦ Ἱερέως» λέγει ὁ ἅγιος Θεόγνωστος στὴν Φιλοκαλία.

     Ὄχι, δὲν ὑπάρχει, Χριστιανοί μου, δὲν ὐπάρχει στὸν κόσμο μεγαλύτερη τιμὴ καὶ δόξα καὶ εὐθύνη καὶ φωτιὰ ἀπὸ τὸ νὰ γίνη κανεὶς ἀπόστολος, ἁλιεύς ἀνθρώπων, ἱερεύς.  Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε πὼς ἄν στὸν δρόμο θὰ δῇς ἕναν ἱερέα κι' ἕναν ἄγγελο θὰ πρέπῃ πρῶτα νὰ πᾷς νὰ φιλήσῃς τὸ χέρι τοῦ ἱερέως καὶ μετά τοῦ ἀγγέλου.  Διότι τὰ μυστήρια, ποὺ κάνει ὁ ἱερεὺς δὲν τὰ κάνει ὁ ἄγγελος.  Ἡ ἀξία τοῦ ἱερέως εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν ἀξία πρωθυπουργῶν καὶ τῶν βασιλιάδων καὶ ὅλων τῶν ἐπιστημόνων τῆς γῆς αὐτῆς.

   ... Οἱ ἱερεῖς, ἅγιοι ἱερεῖς, ἀπαθεῖς ἱερεῖς, ἀπόστολοι Χριστοῦ θὰ φέρουν τὴν εὐτυχία, θὰ φέρουν τὴν ἁγιότητα, γιατὶ θὰ φέρουν τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ στὸν ἔρημο καὶ ἀλειτούργητο αὐτὸν κόσμο.

Ἀρχιμανδρίτης Ἰωαννίκιος 

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιὰ τόν ἀπλό ἱερέα,

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 48 & 50

(2 ἀποσπάσματα)

Διπλή γιορτή

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων & Σύναξη τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων

     Τί εἶναι οἱ «Πράξεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων»; - Εἶναι τὰ ἔργα τοῦ Χριστοῦ, τὰ ὁποῖα κάνουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι μὲ τὴν δύναμι τοῦ Χριστοῦ, ἤ μᾶλλον τὰ κάνουν διὰ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ζῆ μέσα τους καὶ ἐνεργεῖ διὰ μέσου αὐτῶν.  Καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων τί εἶναι;  Ἡ βίωσις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ζωὴ μεταδίδεται μέσα στήν Ἐκκλησία, σὲ ὅλους τοὺς πιστοὺς ἀκολούθους Του καὶ συνεχίζεται γιὰ πάντα διὰ μέσου αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι  τὴν ἀντλοῦν ἀπὸ τὰ ἅγια Μυστήρια καὶ τὶς ἁγίες ἀρετές.

      Οἱ δὲ «Βίοι τῶν Ἁγίων» τὶ εἶναι;  Τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα εἶδος συνεχίσεως τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων». Μέσα σ' αὐτοὺς τοὺς «Βίους» συναντᾶ κανεὶς τὸ ἴδιο Εὐαγγέλιο, τὴν ἴδια ζωή, τὴν ἴδια ἀλήθεια, τὴν ἴδια πίστι, τὴν ἴδια αἰωνιότητα, τὴν ἴδια «δύναμιν ἐξ ὕψους», τὸν ἴδιον Θεὸ καὶ Κύριο. Διότι «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας»· ὁ Αὐτὸς γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων, ὁ ὁποῖος διαμοιράζει τὰ ἴδια χαρίσματα καὶ τὶς ἴδιες θεῖες ἐνέργειες σ' ὅλους ἐκείνους ποὺ πιστεύουν σ' Αὐτόν. Αὐτὴ ἡ συνέχισις ὅλων τῶν θείων δυνάμεων καὶ ζωοποιῶν ἐνεργειῶν, οἱ ὁποίες παραμένουν καὶ παρατείνονται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ, ἀποτελεῖ ἀκριβῶς τὴν ζῶσαν Ἱερὰ Παράδοσι. Ἡ ἁγία αὐτὴ παράδοσις συνεχίζεται ἀδιακόπως ὡς ζωὴ χαρισματικὴ σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανούς, μέσα στοὺς ὁποίους μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια καὶ τὶς ἁγίες ἀρετὲς ζῆ κατὰ χάριν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὀποῖος εἶναι ὅλος παρῶν στὴν Έκκλησία Του, οὕτως ὥστε αὐτὴ νὰ εἶναι τὸ πλήρωμά Του, «τό πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πάσι πληρουμένου». Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι τὸ ὑπερτέλειον πλήρωμα τῆς Θεότητος «ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς».  Οἱ δὲ Χριστιανοὶ πρέπει, μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια καὶ τὶς ἁγίες ἀρετές, «νὰ πληρωθοῦν, νὰ φθάσουν, εἰς πᾶν τὸ πλήρωμα τοῦ Θεοῦ».

     Οἱ «Βίοι τῶν Ἁγίων» ἐμφανίζουν ἀκριβῶς αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ποὺ ἐγέμισαν ἀπὸ Χριστὸν τὸν Θεό, πρόσωπα χριστοφόρα, ἅγια, στὰ ὁποία διαφυλάσσεται καὶ μὲ τὰ ὁποία μεταδίδεται ἡ ἁγία Παράδοσις αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εὐρίσκεται μέσα στὴν Χάρι. 

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Πηγή: Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελ. 117

(ἀπόσπασμα)

Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

 Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς 

    ...Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι περίμεναν τήν μεγάλη, πνευματοφόρα ἐκείνη ἡμέρα, κατά τήν ὁποία  «ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας καί ἐπλήρωσεν ὅλον τόν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι», καθώς σημειώνουν οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.  Σάν ἕνας βίαιος ἄνεμος ἐρχόμενος ἀπό ψηλά ξεχύθηκε καί γέμισε τό σπίτι ἐκεῖνο τῆς ἀναμονῆς, ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. τήν ἴδια στιγμή πύρινες γλῶσσες κάθισαν πάνω στά κεφάλια τῶν μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι δέχθηκαν Πνεῦμα Ἅγιον.  Μιλοῦσαν τώρα ξένες γλῶσσες, καθώς τούς ὑπαγόρευε τό Πνεῦμα, πού τούς εἶχε πλημμυρίσει.

        Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἄνοιξε τά μάτια καί τήν καρδιά τῶν Ἀποστόλων, ἔδωσε λόγον, «ρήματα ζωῆς» στό στόμα των, τούς ἐφώτισε, τούς καθάρισε, τούς καθωδήγησε, τούς ἀνέδειξε σοφούς διδασκάλους τῆς Οἰκουμένης. Τό ἴδιο τό Ἄγιον Πνεῦμα, πού εἶναι «Θεός καί θεοποιεῖ», λαλεῖ, ἐνεργεῖ, διαιρεῖ τά χαρίσματα, μένει καί ἐργάζεται μέσα στήν Ἐκκλησία τήν σωτηρία καί τόν ἁγιασμό τοῦ καθενός μας. Τό Ἅγιον Πνεῦμα τελεῖ ὅλα τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.  Τό Ἅγιον Πνεῦμα μᾶς ἀνακαινίζει στό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, τό Ἅγιον Πνεῦμα μᾶς χαρίζει «τήν σφραγίδα τῆς δωρεάς Του» καί τά χαρίσματά Του στό μυστήριο τοῦ Χρίσματος.  Τό Ἅγιον Πνεῦμα μᾶς συγχωρεῖ καί πλένει καί καθαρίζει τήν ὕπαρξί μας στό μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Τό Ἅγιον Πνεῦμα τελεῖ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί μᾶς τροφοδοτεῖ μέ τό ἅγιο Σῶμα καί τό τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου. Τό Ἅγιον Πνεῦμα τελεῖ τό μυστήριο τοῦ ἁγίου Εὐχελαίου καί τῆς Ἱερωσύνης. Ἀναδεικνύει κεχαριτωμένους τούς ἱερεῖς Του, τούς ἀποστόλους, τούς Θεολόγους μέ τήν θεολογία τῆς θεογνωσίας καί τῆς ἁγίας ζωῆς.  Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἑνώνει καί εὐλογεῖ τούς συζύγους στό μυστήριο τοῦ Γάμου.  Τό Ἅγιον Πνεῦμα «ἐντυχάνει ὑπέρ ἡμῶν, ἀδελφοί, στεναγμοῖς ἀλαλήτοις». Μεσιτεύει ὑπέρ ἡμῶν μέ ἀνεκφράστους στεναγμούς. Ἄς μή Τό λυποῦμε, λοιπόν, ἄς μή Τό πικραίνωμε μέ τίς ἁμαρτίες μας.

       Καί ἄς ἀνεβαίνωμε κι ἐμεῖς στό «ὑπερῶον», ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, πάνω ἀπό τά γήϊνα καί σαρκικά, πάνω ἀπό κάθε φιλαργυρία, φιληδονία καί φιλοδοξία γιά νά κατεβῆ πάνω μας ὁ Παράκλητος.

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου  

Πηγή: Ἀπλό κήρυγμα γιά τόν ἀπλό ἱερέα, 

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου, σελ. 39

Τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α' Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

 Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων

    Τούτους τοὺς θείους, Πατέρας, κήρυκας τῆς πίστεως μετὰ τοὺς θεηγόρους Ἀποστόλους γνωρίζουσα ἡ τοῦ Χριστοῦ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ διδασκάλους τῶν ἀληθινῶν δογμάτων καὶ εὐεργέτας καὶ σωτῆρας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὥρισεν ἵνα κατὰ πᾶν ἔτος τὴν μνήμην τῆς αὐτῆς συνάξεως, ἥτις λέγεται πρώτη οἰκουμενικὴ σύνοδος, εὐλαβῶς, ἑορτάζωμεν εἰς δόξαν καὶ εὐχαριστίαν τοῦ Θεοῦ, εἰς ἔπαινον καὶ τιμὴν αὐτῶν, καὶ εἰς στερέωσιν τῆς ἀληθινῆς πίστεως, τὴν ὁποίαν αὐτοὶ οἱ θεόπνευστοι, ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἁγίων Γραφῶν στηριχθέντες, ἀνεκήρυξαν καὶ ἐδίδαξαν.

     Καὶ τὸ σημερινόν Εὐαγγέλιον διὰ τοῦτο ἀνεγνώσθη, ἐπειδὴ περιέχει τὴν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ προσευχὴν καὶ δέησιν.  Ἐγνώρισε δὲ ὁ κόσμος ὅτι ἡ δέησις αὕτη εἰσηκούσθη, βλέπων πρῶτον, μετὰ τῶν Ἀποστόλων τὸ πολίτευμα, τούτων τῶν θείων Πατέρων τὸ παράδειγμα  διότι καὶ αὐτοί, μαθηταὶ γενόμενοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐτήρησαν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, παρέλαβον καὶ αὐτοὶ τὰ ρήματα τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐγνώρισαν καὶ ἐπίστευσαν ὅτι παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐγεννήθη ὁ Υἱός, καὶ ἐστάλη εἰς τὸν κόσμον καὶ αὐτοὶ μετὰ τοὺς Ἀποστόλους, μίαν καρδίαν ἔχοντες καὶ μίαν γνώμην, Υἱὸν Θεοῦ κατὰ φύσιν ἐκήρυξαν τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ ὁμοφώνως ἐδίδαξαν τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον.  
    Ἡ προσευχὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ εἶναι πλήρης θεολογίας, εἶναι κανών καὶ τύπος τῆς ἀληθινῆς καὶ εὐπροσδέκτου εἰς τὸν Θεὸν προσευχῆς. Ταύτης τὴν ἐξήγησιν ἀκούσατε, ἵνα θησαυρίσητε τὸν ἐπουράνιον τῆς ἀρετῆς θησαυρόν.

Νικηφόρος Θεοτόκης 
 Ἀρχιεπίσκοπος Ἀστραχανίου & Σταυρουπόλεως Ρωσίας

Φῶς εἶναι ὁ Χριστός

    

Κυριακή τοῦ τυφλοῦ 

    

     Ἕνα ἀπό τά τρία μεγάλα κακά στόν κόσμο εἶναι ἡ ἄγνοια.  Τά ἄλλα δύο εἶναι ἡ λησμοσύνη τοῦ Θεοῦ καί ἡ πνευματική ὀκνηρία.  Ἡ ἄγνοια ἔχει περιτυλίξει στά δίχτυα της πλήθη ἀνθρώπων. Κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, ἡ ἄγνοια εἶναι ἀκαθαρσία τοῦ νοῦ μας.  Τέτοιο ἀκάθαρτο νοῦ εἶχαν καί οἱ Φαρισαῖοι καί γι` αὐτό δέν μπόρεσαν νά δοῦν μέ ἀπλότητα τόν Χριστό, νά ἀναγνωρίσουν τόν Χριστό καί νά Τόν ἀγαπήσουν.

     Ἡ ἄγνοια κάνει πολλούς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι τυφλοί στήν ψυχή καί ἀκάθαρτοι στόν νοῦ, νά κοροϊδεύουν τούς Χριστιανούς, πού ἔχουν ἀνοικτά τά ψυχικά των μάτια καί ζοῦν στό Φῶς τοῦ Χριστοῦ...

     Ἄς μᾶς φωτίσῃ ὁ Θεός, ἀδελφοί, νά Τόν γνωρίσωμε πραγματικά.  Διότι ἡ μεγαλύτερη γνῶσις στόν κόσμο δέν εἶναι οὔτε οἱ ἐπιστημονικές, οὔτε οἱ τεχνολογικές, οὔτε οἱ γλωσσομάθειες, οὔτε αὐτές οἱ γνώσεις πού δίνουν τά πτυχία. Κάτι εἶναι.  Ἀλλά ὄχι τό πᾶν.  Ἡ ὑψηλότερη γνῶσις εἶναι νά γνωρίζης τόν Θεό. «Αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκουσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν».

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου

Τῆς Σαμαρείτιδος

     Ἡ Σαμαρεῖτις πῆρε καί δοκίμασε τό καθαρό καί ζωντανό νερό τοῦ Χριστοῦ. Ποιό εἶναι τό νερό τοῦ Χριστοῦ;  Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή ἡ Χάρις τήν μεταβάλλει ὁλοκληρωτικά. Καί ἡ ἁμαρτωλή γίνεται ἀπόστολος καί κήρυξ τῆς μετανοίας. Ἡ ὑποδουλωμένη στά πάθη τῆς σαρκός σπάει τίς ἀλυσίδες, συντρίβει τά δεσμά, ἐλευθερώνεται. Γίνεται θερμή ἱεραπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Τρέχει μέσα στήν πόλη καί φωνάζει: «Δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον, ὅν εἶπε μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός;»

     Καί αὐτή, πού ἦταν πρῶτα σκοτεινή γίνεται τώρα φωτεινή, ἡ Ἁγία Φωτεινή, ἡ μάρτυς καί ἰσαπόστολος τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιο ὡς κάτω, στίς ἄγριες τῆς Ἀφρικῆς χῶρες.

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου

Τοῦ παραλύτου

     Ἀδελφοί, ἡ μὲν τιμωρία διὰ τὴν ἁμαρτίαν εἶναι ἄφευκτος ἀναβάλλεται, ἀλλὰ δὲν ἀποβάλλεται. Ἐὰν δὲν παιδευθῶμεν τώρα πρόσκαιρα, παιδευόμεθα ἔπειτα αἰώνια.  Ἡ δὲ ἁμαρτία εἶναι εὐπερίστατος ὅπου, καὶ ἀν σταθῇς, καὶ ὅπου ἂν στρέψῃς τοὺς ὁφθαλμοὺς, ἐκεῖ πειρασμοὶ καὶ παγίδες καὶ ὁ κίνδυνος τῆς ἁμαρτίας...

     Τί λοιπὸν πρέπει νὰ γίνῃ; Θαρρεῖτε καὶ μὴ ἀπελπίζεσθε! ἔχομεν μέγα καταφύγιον, ἔχομεν στερεὰν καὶ μεγάλην ἐλπίδα, τὴν ἄπειρον τοῦ Θεοῦ εὐσπλαχνίαν πρὸς τοὺς μετανοοῦντας!  Διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως ὄχι μόνον φεύγομεν τὴν διὰ τὴν ἁμαρτίαν τιμωρίαν, ἀλλὰ καὶ τὴν τελείαν συγχώρησιν τῆς ἁμαρτίας λαμβάνομεν.  

Νικηφόρος Θεοτόκης
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀστραχανίου & Σταυρουπόλεως Ρωσίας 

Τῶν Ἁγίων Μυροφόρων

    
   Ἡ σημερινή ἀναστάσιμη Κυριακή εἶναι ἀφιερωμένη στίς Μυροφόρες, στίς ἀνδρεῖες καί ἡρωϊκές γυναῖκες, τίς μαθήτριες τοῦ Χριστοῦ.

     Αὐτές οἱ ἅγιες γυναῖκες ἔγιναν οἱ κήρυκες τῶν κηρύκων, οἱ ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ.  Τοῦτο ὑπήρξε μία ἀναστάσιμη τιμή στήν γυναικεία φύσι, ἡ ὁποία παρ' ὅλο ἀσθενέστερη, ἀποδεικνύεται ἡρωικότερη ἐν Χριστῷ καί διά τόν Χριστόν.  Ἔρχονται μέ μῦρα πρός τό μνημεῖο γιά νά ἀλείψουν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.  Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ πηγή τοῦ ἡρωισμοῦ, ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀγάπης...  Μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ζεῖ ὁ θαυμαστώτερος ἡρωισμός.

     Στήν μορφή τῶν ἁγίων Μυροφόρων ὑπάρχει ὄχι ὁ ἀνισόρροπος φεμινισμός, πού ἔφτιαξε ὁ χωρίς Χριστόν ἀνθρωπισμός, ἀλλά ὁ Χριστοκεντρικός φεμινισμός. Ὑπάρχει ὁ τύπος τῆς γνησίας γυναικός, πού ἀναγεννᾶται μέσα στό Ἅγιον Πνεῦμα καί στό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Καί ἀποκτᾷ ἀτρόμητη γενναιότητα, ἀνδροπρέπεια καί ἀξιοπρέπεια καί ἱεροπρέπεια καί χάρι εὐαγγελισμοῦ, ἁγιότητος καί θυσίας.  Καί γίνεται ὕπαρξις χαριτωμένη μέ πρότυπο τήν Κεχαριτωμένη Παναγία μας.

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου

Ὁ Κύριος μου καὶ ὁ Θεός μου

«Χ ρ ι σ τ ὸ ς  ἀ ν έ σ τ η».  Ἀπίστευτο σοῦ φαίνεται; 

Ἄκουσε τότε καὶ κάποιον, πού σάν κ' ἐσένα δὲν πίστευε ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός. Εἶνε ὁ Θωμᾶς.  

Ἀνέστη! τοῦ φώναζαν οἱ μαθηταὶ ποὺ Τὸν εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους τὸ βράδι τῆς Κυριακῆς νὰ περνάῃ ἀπό κλειστές πόρτες, νὰ στέκεται μπροστά τους καὶ νὰ τοὺς λέῃ «Εἰρήνη ὑμῖν».  Δὲν τὸ πιστεύω, ἔλεγε ὁ Θωμᾶς. Θέλω νὰ τὸν δῶ μὲ τὰ δικά μου μάτια, νὰ τόν ἀκούσω μὲ τὰ δικά μου αὐτιά, νὰ τὸν ἀγγίξω μὲ τὰ δικά μου δάκτυλα. Ἀκοῦτε; Θέλω ἀποδείξεις ἀτράνταχτες. Ἔτσι μόνο θὰ πεισθῶ, ὅτι πράγματι ἀναστήθηκε... Καὶ νά ὁ Χριστός, σὰν σήμερα, ἐπισκέπτεται καὶ πάλι τοὺς μαθητάς. Εἶνε τώρα μαζὶ καὶ ὁ Θωμᾶς. Τὸν προσκαλεῖ ὁ Χριστὸς νὰ τὸν πλησιάσῃ καὶ νὰ τὸν ἐξετάσῃ· νὰ τὸν ψηλαφίσῃ... Καὶ ὁ Θωμᾶς μετὰ ἀπὸ αὐτὸ πίστευσε, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη, καὶ βεβαίωσε τὸ γεγονός μὲ τὴ φωνή του· 
 «Ὁ Κύριος μου καὶ ὁ Θεός μου».

Ἐπ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης