Διάλογος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου μετά τοῦ Ἀγγέλου (Γ΄)

 (Συνέχεια ἀπὸ τὸ Β΄μέρος)

Λέγει δὲ πάλιν ὁ Ὅσιος, οἱ καταφρονηταὶ τῆς ἁγίας Κυριακῆς, δηλαδὴ ἐκεῖνοι ὁποῦ δουλεύουν τὴν Κυριακήν, ἔχουν καμμίαν ἄνεσιν; 

Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἄγγελος, εἶπεν Οὐαί! ἀλλοίμονον εἰς αὐτούς, διότι καταφρονοῦν τὴν ἁγίαν Κυριακὴν καὶ τὰς Δεσποτικὰς καὶ Θεομητορικὰς ἑορτὰς καὶ τῶν Ἁγίων τὰς μνήμας καταφρονοῦν, αὐτοὶ καταφρονοῦν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὴν Μητέρα του, καὶ τοὺς Ἁγίους, καὶ ὅστις τιμᾷ καὶ ἑορτάζει τὰς ἑορτὰς τῆς Κυρίας ἡμῶν καὶ Δεσποίνης Θεοτόκου, καὶ τὰς μνήμας τῶν Ἁγίων, τὸν βοηθοῦν καὶ αὐτοί, ἐπειδὴ ἔχουν μεγάλην παῤῥησίαν εἰς τὸν Θεόν, καὶ ὅ,τι ζητήσουν τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν σωτηρίαν των, τὰ λαμβάνουν ἀναμφιβόλως. 

Εἰ δὲ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀποδιώξουν τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ ἀπὸ λόγου τους, οὔτε τὸν Θεὸν ἔχουν φίλον, οὔτε τοὺς Ἁγίους του, ἐπειδὴ ἀκολουθοῦν τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας, πράγματα πλαστὰ καὶ φθαρτά, καὶ ἀλλοίμονον εἰς αὐτούς, διότι ἄνθρωπος, ἢ ἱερεύς, ἢ μοναχός, ἢ κοσμικὸς ὅστις δὲν τιμᾷ τὴν Κυριώνυμον ἡμέραν, Θεοῦ πρόσωπον δὲν βλέπει, ἀλλ΄ οὔτε ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας.

 

Καὶ ὅ,τι ἄλλο θέλεις νὰ μάθῃς, εἶπεν εἰς τὸν ὅσιον ὁ Ἄγγελος, ἐρώτησόν με, διότι εἶναι ὥρα καὶ βιάζομαι διὰ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν οὐρανόν, διὰ νὰ παρασταθῶ εἰς τὸν Κύριόν μου.

Τότε στενάξας ὁ Ἅγιος, καὶ δακρύσας πικρῶς εἶπεν Οὐαὶ εἰς ἐμέ! διότι ὁ Ἄγγελος τοῦ Κυρίου μου μὲ βίαν ὑπάγει ἀσώματος, ἂν καὶ ἀναμάρτητος, μὲ φόβον εἰς τοὺς οὐρανοὺς διὰ ν' ἀποδώσῃ δοξολογίαν εἰς τὸν Παντοδύναμον Θεόν, ἡμεῖς δὲ ὁποῦ ἔχομεν σῶμα γεμάτον ἀπὸ ἁμαρτίας, καὶ δὲν βάνομεν ποσῶς εἰς τὸν νοῦν μας τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καταφρονοῦμεν τὰ προστάγματά του, καὶ δὲν ἐπιμελούμεθα τὴν σωτηρίαν μας, τὶ θέλομεν πάθει;

Τότε λέγει πάλιν ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Ἄγγελον παρακαλῶ σε εἶπέ μοι, ποία προσευχὴ ἁρμόζει εἰς τὸν Μοναχόν;

Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε πρὸς τὸν Ἅγιον, εἰ μέν ἐστιν ἄνθρωπος γραμματισμένος, τὸν ψαλμὸν τοῦ προφήτου Δαβίδ, τουτέστιν τό, "Ἐλέησόν με ὁ Θεός κτλ." εἰ δέ ἐστιν ἀγράμματος, τὸ "Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, διὰ τῆς Θεοτόκου, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν". Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι δυνατωτέρα, ὑπάρχει καὶ εὐκολωτέρα πάντων τῶν προσευχῶν, μάλιστα καὶ πολλοὶ κατέλειπον ἄλλας προσευχὰς καὶ μόνον αὐτὴν ἐκράτησαν, νέοι καὶ γέροντες, ἀμαθεῖς καὶ πεπαιδευμένοι, καὶ ὅσοι ἐβουλήθησαν διὰ νὰ σωθοῦν, αὐτὴν ἀναφέρουν εἰς τὸν Θεὸν νύκτα καὶ ἡμέραν, εἰς τὸν δρόμον καὶ εἰς τὰ κελλία τους, αὐτὴν νὰ λέγουν ἱστάμενοι καὶ ὁδοιποροῦντες, καὶ ἐργαζόμενοι μετὰ πάσης εὐλαβείας καὶ πόθου, ἱκανὴ γὰρ ὑπάρχει ἡ τοιαύτη προσευχὴ εἰς βουλέμενον σωθῆναι.

Καὶ πάλιν ὁ ὅσιος εἶπεν "Ἐπειδὴ ἦλθες, δέομαί σου δίδαξόν με τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ φανέρωσέ μου καὶ τοῦτο ἐὰν εὑρεθῇ τις ἄνθρωπος καὶ διδάξῃ ἕτερον καὶ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἔχει τίποτε μισθόν;

Καὶ ὁ Ἄγγελος εἶπεν ὅστις ἄνθρωπος διδάξει ἄλλον καὶ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν καὶ σώσει τὴν ψυχήν του, ἔχει διπλὸν τὸν μισθὸν ἀπὸ τὸν Θεόν.

Ταῦτα εἶπε ὁ Ἄγγελος πρὸς τὸν ὅσιον, καὶ εὐλόγησας αὐτόν, εἶπεν Εὐλόγησον πάτερ καὶ ἐμέ. Τότε ὁ Ὅσιος προσκυνήσας αὐτὸν λέγει "Πορεύου εἰς εἰρήνην καὶ εἰς τὰ ἀμάραντα κάλλη τοῦ Παραδείσου, καὶ παράστηθι τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος, καὶ πρέσβευεν εἰς αὐτὴν ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ ἀναχωρήσας ὁ Ἄγγελος ἀνῆλθεν εἰς τὸν οὐρανόν".

Ὁ δὲ Ὅσιος Ἀββᾶς μακάριος Ἀντώνιος ἀπελθὼν εἰς τὸ κελλίον του, ἐδιηγήθη πάντα εἰς τοὺς μοναχοὺς ἀδελφούς του καὶ συνασκητάς του, δοξάζων καὶ εὐλόγων τὸν Θεόν, οὗ ἡ δόξα, τὸ κράτος καὶ ἡ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: orthodoxfathers.com

Διάλογος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου μετά τοῦ Ἀγγέλου (B΄)

(Συνέχεια ἀπὸ τὸ Α΄μέρος)

Ἐρώτησε δὲ ὁ Ὅσιος, καὶ τὰ μνημόσυνα διατὶ τὰ κάμνουν;

Ἀπέκριθη ὁ Ἄγγελος αἱ τρεῖς γίνονται, ἐπειδὴ εἶπα ὅτι εἰς τὰς τρεῖς ἡμέρας ἔρχεται ἡ ψυχὴ καὶ προσκυνᾷ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ διὰ τοῦτο φαίνεται πῶς πέμπονται, ὥσπερ κανίσκιον εἰς τὸν Κύριον, ὑπὲρ τῆς ψυχῆς ταύτης καὶ μετὰ τὴν προσκύνησιν τὴν περνοῦν πάλιν οἱ Ἄγγελοι καὶ δείχνουν εἰς αὐτὴν τοὺς τόπους ὁποῦ ἐπεριπάτησεν μὲ τὸ σῶμα καὶ τῆς ἐνθυμίζουν τὰς πράξεις, ὁποῦ εἰς αὐτοὺς ἔκαμε, λέγοντες εἰς αὐτήν, ἐδῶ ἔκλεψες, ἐκεῖ ἐπόρνευσες, ἀλλοῦ ἐφόνευσες, ἐκεῖ ἐβλασφήμησες καὶ ἀκολούθως τῆς ἐνθυμίζουν ὅλας τὰς ἁμαρτίας ὁποῦ εἰς ὅλην τὴν ζωὴν ἔκαμε, 

καὶ πάλιν τῆς δείχνουν ὅσα καλὰ ἔπραξε δηλαδὴ ἐδῶ ἔκανες ἐλεημοσύνην, ἐκεῖ νηστείαν, ἐδῶ λειτουργίαν, ἐκεῖ μετάνοιαν, ἐδῶ παράκλησιν, ἐκεῖ ἀγρυπνίαν, ἐδῶ προσευχήν, ἐκεῖ γονυκλισίαν καὶ ὅσα ἄλλα ἀγαθὰ ἔπραξεν εἰς τὰς ἡμέρας ὅλας τῆς ζωῆς της καὶ τὴν ἐννάτην ἡμέραν πάλιν ἔρχεται εἰς προσκύνησιν καὶ διὰ τοῦτο κάμνουν τὰ μνημόσυνα καὶ τὰς λειτουργίας πρὸς ὄφελος τῆς ψυχῆς καὶ διὰ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνωνται τὰ μνημόσυνα. 

Πέρνουσιν αὐτὴν πάλιν οἱ ἄγγελοι καὶ τὴν ὑπάγουν εἰς τὸν Παράδεισον καὶ τῆς δείχνουν τοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, τὰς ἀναπαύσεις τῶν δικαίων, καὶ ὡσὰν ἰδῇ τὰς κατοικίας ἐκείνας τὰς ὡραίας καὶ θαυμαστάς, παρακαλεῖ τοὺς ἀγγέλους διὰ νὰ σταθῇ ἐκεῖ καὶ αὐτὴ εἰς ἐκεῖνα τὰ ἀγαθὰ τῶν δικαίων 

πέρνοντάς την δὲ πάλιν ἀπὸ ἐκεῖ, τὴν ὑπάγουν εἰς τὴν κόλασιν καὶ τῆς δείχνουν πῶς κολάζονται οἱ ἁμαρτωλοί, λέγοντες εἰς αὐτήν, οὗτος ἐστὶν ὁ πύρινος ποταμὸς (δείχνοντες τοὺς τόπους), ὁ σκώληξ ὁ ἀκοίμητος, τοῦτος ἐστὶν ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, καὶ καθεξῆς τῆς δείχνουν ὅλας τὰς κολάσεις τῶν ἁμαρτωλῶν, 

καὶ ὡσὰν τελειώσουν αἱ τεσσαράκοντα ἡμέραι, ὑπάγουν πάλιν τὴν ψυχὴν καὶ προσκυνᾷ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διὰ τοῦτο πάλιν γίνονται τὰ μνημόσυνα, ἐπειδὴ μέλλει ἡ ψυχὴ νὰ λάβῃ τὴν ἀπόφασιν ὅθεν μέλλει νὰ τὴν διατάξῃ ὁ φιλάνθρωπος Θεός, νὰ κατοικήσῃ ἕως τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ μὲ τὸ ἴδιον της κορμὶ κατὰ τὰ ἔργα της. 

Τότε στενάξας ὁ Ἅγιος ἐκ καρδίας καὶ δακρύσας πικρῶς, εἶπεν ἀλλοίμονον εἰς τὸν ἄνθρωπον τὸν ἁμαρτωλόν, ὁποῦ ἐγεννήθη, καλλήτερα ἦτον εἰς αὐτὸν νὰ μὴν γεννηθῇ, καὶ μακάριος ἐκεῖνος ὁ δίκαιος ἄνθρωπος ὅταν ἐγεννήθῃ• καὶ ἀκολούθως λέγει ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Ἄγγελον• παρακαλῶ σε εἰπέ μοι καὶ τοῦτο, ἡ κόλασις τῶν ἁμαρτωλῶν ἔχει τέλος;

Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπεν• οὔτε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἔχει τέλος, ἀλλ' οὔτε καὶ ἡ κόλασις εἰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἔχει τέλος, καὶ ἐὰν ἔπερνέ τις ἄνθρωπος κάθε χιλίους χρόνους ἕνα κόκκον ἀπὸ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης ἢ μίαν σταλαγματιὰν νερὸν ἀπὸ τὴν θάλασσαν, ἤθελεν ἐλπίσει τινὰς νὰ σωθῇ κανένα καιρόν, ἀμὴ ἡ κόλασις εἶναι διὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ ἡ αἰώνιος βασιλεία διὰ τοὺς δικαίους, καὶ δὲν ἔχουν τέλος.

Λέγει πάλιν ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Ἄγγελον, εἰπέ μοι παρακαλῶ σε καὶ τοῦτο• ποῖος Ἄγγελος εἶναι εὐσπλαγχνικώτερος εἰς τὸ νὰ παρακαλῇ τὸν Θεὸν διὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ πρεσβεύῃ δι΄αὐτούς;

Καὶ ὁ Ἄγγελος ἀποκριθεὶς εἶπεν• ὅλοι οἱ Ἄγγελοι καὶ οἱ Ἅγιοι ἔχουν πολλὴν εὐσπλαγχνίαν εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ποθοῦσι τὴν σωτηρίαν των, πλέον δὲ πάντων τούτων, ἡ Κυρία ἡμῶν Δέσποινα Θεοτόκος ἔχει περισσοτέραν τὴν εὐσπλαγχνίαν εἰς τὸ γένος τῶν Χριστιανῶν καὶ ἀκαταπαύστως δέεται εἰς τὸν Μονογενῆ της Υἱόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, δι' αὐτούς, καὶ διὰ τὴν παράκλησίν της στέκεται ὁ κόσμος ἕως τὴν σήμερον, ὁποῦ ἔμελλε ν' ἀπωλεσθῇ διὰ τὰς ἁμαρτίας, καὶ διὰ τὴν καταφρόνησιν ὁποῦ κάμουν οἱ ἄνθρωποι πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἁγίους.

Λέγει δὲ ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Ἄγγελον• ποίαν ἁμαρτίαν μισεῖν ὁ Θεὸς περισσότερον ἀπὸ τὰς ἄλλας;

Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἄγγελος εἶπε τὴν μιαρὰν ὑπερηφάνειαν, διατὶ αὐτὴ ἔκαμε τὸν πρῶτον ἄγγελον καὶ φωτεινὸν ἑωσφόρον διάβολον, ῥίπτοντάς τον ἀπὸ τὸν οὐρανὸν εἰς τὴν ἄβυσσον τῆς κολάσεως

ὁμοίως ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ παρακοὴν ἐξέπεσεν ὁ Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν Παράδεισον, καὶ ὁ Φαρισαῖος ὡς διαλαμβάνει τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, κατεκρίθη. Καὶ ὅστις πέσει εἰς τοῦτο τὸ πάθος, δυσκόλως εἶναι νὰ σηκωθῇ καὶ νὰ εὔγῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψῃ εἰς ταπείνωσιν.


Ἐρωτῶ σε καὶ τοῦτο Ἅγιε Ἄγγελε, εἶπεν ὁ Ὅσιος Ποῖοι ἄνθρωποι κολάζονται περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους; 

Λέγει δὲ ὁ Ἄγγελος πρὸς τὸν Ἅγιον οἱ πόρνοι καὶ οἱ βλάσφημοι ἄνθρωποι ἔχουν δυνατωτέραν κόλασιν, ὁμοίως καὶ οἱ φονεῖς, οἱ μοιχοί, οἱ ἀρσενοκοίται, οἱ κλέπται, οἱ προδόται, καὶ οἱ ἱερεῖς οἱ πορνεύσαντες καὶ ὕστερον λειτουργοῦσιν, ὁμοίως καὶ οἱ μοναχοί, καὶ αἱ μοναχαί, οἱ διάκονοι καὶ αἱ διακόνισαι, ὁποῦ μιαίνουν τὸ Ἀγγελικὸν σχῆμα, καὶ ἐκεῖνοι ὁποῦ μεθοῦν. 

Ἐπειδή, τίμιε Πάτερ, τὸ πεσὸν Τάγμα τῶν Ἀγγέλων μέλλει ν΄ ἀποκατασταθῇ ἀπὸ τοὺς καθαροὺς Ἱερεῖς καὶ Μοναχούς, διὰ τοῦτο ὅσοι ἀπὸ αὐτοὺς ἀπαραιτοῦν τὴν ἀκολουθίαν τους διὰ τὰ κοσμικὰ ἔργα, ἀλλοίμονον εἰς αὐτούς, διότι μίαν ἡμέραν νὰ ἀφήσουν τὴν ἀκολουθίαν καὶ τὸν κανόνα τὸν ἐκκλησιαστικόν, θέλλουν δώσει δι' αὐτὸν λόγον εἰς τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως, πόσῳ μᾶλλον ἐκεῖνοι ὁποῦ ἀπαραιτοῦν ὅλως διόλου τὴν ἱερὰν ἀκολουθίαν.  (... Συνεχίζεται στό Γ΄μέρος).

Πηγή: orthodoxfathers.com

Διάλογος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου μετά τοῦ Ἀγγέλου (Α΄)

Οὗτος ὁ Μακάριος καὶ Πανθαύμαστος Ἀββᾶς καὶ Πατὴρ ἡμῶν Ἀντώνιος ὁ μέγας, εἰς καιρὸν ὁποῦ εὑρίσκετο εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἀσκήτευεν, ἐφάνη πρὸς αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου εἰς σχῆμα Καλογήρου, καὶ ὡς τὸν εἶδεν ὁ Ὅσιος, ἔκαμε πρὸς αὐτὸν μετάνοιαν.

Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε πρὸς αὐτόν, Εὐλόγησον Πάτερ Ἅγιε.

Ὁ δὲ Ἅγιος νομίζοντας ὅτι εἶνε καλόγηρος ἀπὸ τοὺς ἐκεῖσε ἐρημίτας, λέγει πρὸς αὐτόν ὁ Θεὸς συγχωρήσοι σε τέκνον μου καὶ πλησιάσας πρὸς τὸν Ἄγγελον εἶπεν εἰς αὐτόν ἂς περιπατήσωμεν μαζὺ ὁλίγον δρόμον καὶ περιπατῶντες εἶπεν ὁ Ὅσιος θαυμάζω, ἀδελφὲ εἰς τὴν θεωρίαν σου καὶ εἰς τὴν νεότητα καὶ εἰς τὴν εὐμορφίαν ὁποῦ ἔχεις καὶ ἐκπλήττομαι, διότι τοσοῦτον κάλλος δὲν εἶδον εἰς ἄλλον ἄνθρωπον καὶ διὰ τοῦτο στοχάζομαι πῶς δὲν εἶσαι ἄνθρωπος. Λοιπὸν ὁρκίζω σε εἰς τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς νὰ μοῦ εἰπῇς τὴν ἀλήθειαν ὁ δὲ Ἄγγελος ποιήσας μετάνοιαν, λέγει πρὸς τὸν Ἅγιον.

Πάτερ Ἅγιε, μὲ βλέπεις, ἐγὼ ἄνθρωπος δὲν εἶμαι, ἀλλά, Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, καὶ ἤλθα νὰ σὲ διδάξω μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνα ὁποῦ δὲν ἠξεύρεις, καὶ τὰ ὁποῖα ἐπιθυμεῖς νὰ μάθῃς λοιπὸν ἐρῶτα με ὅτι θέλεις νὰ σοῦ εἰπῶ. 

Τότε ἔπεσεν ὁ Ἅγιος καὶ ἔκανε μετάνοιαν τοῦ Ἀγγέλου λέγοντας «Εὐχαριστῶ σοι Κύριε ὁ Θεός μου, ὅτι μοῦ ἔπεμψας ὁδηγὸν διὰ νὰ μοῦ φανέρωση κεκρυμμένα μυστήρια, τὰ ὁποῖα ἐπιθυμοῦσα νὰ μάθω.» Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε πρὸς τὸν Ἅγιον, ἐρῶτα με λοιπόν.

Ὁ δὲ Ἅγιος ἀποκριθείς, εἶπεν εἰς τὸν αἰώνιον ἐκεῖνον κόσμον, γνωρίζονται οἱ ἀποθαμμένοι ἄνθρωποι ἕνας τὸν ἄλλον;

Ὁ δὲ Ἄγγελος ἀποκριθείς, εἶπε, πρὸς τὸν Ὅσιον βλέπεις εἰς τοῦτον τὸν κόσμον ὁποῦ ἀφ΄ ἑσπέρας κοιμοῦνται οἱ ἄνθρωποι, καὶ τὸ πρωὶ ὅταν ξημερώσῃ ἀπαντῶνται ἕνας τὸν ἄλλον καὶ χαιρετοῦνται καὶ συνομιλοῦν ὡς φίλοι, ἀναφέροντες τὰ ὅσα εἶχον προμελετήσει, τοιουτοτρόπως γίνεται καὶ εἰς ἐκεῖνον τὸν Κόσμον, καὶ ἕνας τὸν ἄλλον γνωρίζεται καὶ συνομιλεῖ, καὶ καθὼς ἕνας ἄνθρωπος δὲν γνωρίζει ἄλλον ἐδῶ καὶ ἐρωτῶντας μανθάνει ποῖος εἶναι, οὕτω γίνεται καὶ ἐκεῖ πλὴν οἱ δίκαιοι μόνον γνωρίζονται, οἱ ἁμαρτωλοὶ ὅμως διόλου.

Λέγει του ὁ Ἅγιος - εἶπέ μοι καὶ τοῦτο παρακαλῶ σε, ὅταν εὐγαίνει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ κορμὶ τοῦ ἀνθρώπου, τὶ γίνεται; Καὶ τὰ μνημόσυνα διατὶ τὰ κάμνουσι; καὶ τὶ ὄφελος δίδουσιν εἰς τοὺς ἀποθαμένους;

Λέγει του ὁ Ἄγγελος "Ἄκουσον, πάτερ Ἅγιε" ἡ ψυχὴ ἀφοῦ εὔγει ἀπὸ τὸ κορμί, τὴν λαμβάνουν οἱ ἄγγελοι καὶ τὴν ὑπάγουν εἰς τὸν οὐρανὸν -διὰ νὰ προσκύνησῃ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν γίνεται ὅμως καὶ τοῦτο ὅτι ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ἕως τὴν γῆν εἶναι τάγματα δαιμόνων, τὰ ὁποῖα λέγονται ἐναέρια Τελώνια τῶν ψυχῶν, καὶ ἀπαιτοῦσιν ἐκεῖνα τὰ πονηρὰ πνεύματα τὴν ψυχὴν καὶ φέρουσιν τὰ κατάστιχά των εἰς τὰ ὁποῖα εἶναι γραμμέναι οἱ ἁμαρτίαι τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὰ δείχνουν εἰς τοὺς Ἀγγέλους λέγοντες εἰς αὐτούς, ὅτι τὴν δεῖνα ἡμέραν εἰς τὰς τόσας τοῦ μηνὸς ἐποίησε τὴν δεῖνα ἁμαρτίαν, δηλαδὴ ἐδῶ ἔκλεψεν, ἐκεῖ ἐπόρνευσεν, ἐδῶ ἐμοίχευσεν, ἐκεῖ ἐμαλακίσθη, εἰς τὸν δεῖνα τόπον εἶπε ψέμματα εἰς ἄλλον ἔκαμεν ἄλλην ἁμαρτίαν 

καὶ πάλιν ἂν ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ἔκαμε καλοσύνην ξέρουν καὶ οἱ Ἄγγελοι τὰ ἐδικά των κατάστιχα μὲ τὰ ὁποῖα δείχνουσι καὶ αὐτοὶ πόσας καλοσύνας ἔκαμεν εἰς τὴν ζωήν του, δηλαδὴ ἐλεημοσύνην ἢ λειτουργίαν, ἢ νηστείαν, ἢ προσευχήν, ἢ σαρανταλείτουργον, ἢ ἄλλας καλὰς ἀρετάς, καὶ ἂν εὑρεθῶσιν περισσότεραι αἱ καλοσύναι ἁρπάζουν οἱ ἄγγελοι τὴν ψυχὴν καὶ τὴν ἀναβιβάζουν εἰς τὸ δεύτερον σκαλούνι, καὶ ἐκεῖ εὐρίσκουν ἄλλο τάγμα δαιμόνων, δυνατώτερον τρίζοντες τὰ ὀδόντιά των, ὡσὰν ἀγριότατα θηρία, καὶ ὑβρίζουν τὴν ψυχὴν καὶ πάσχουν νὰ τὴν ἁρπάξουν ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν Ἀγγέλων, γίνεται μία μεγάλη διάλεξις καὶ μέγας θόρυβος διὰ νὰ δυνηθοῦν οἱ Ἄγγελοι νὰ ἐλευθερώσουν τὴν ψυχὴν ἐκείνην ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν δαιμόνων,

καὶ ἂν ἐλευθερωθῇ ἀναβαίνει εἰς τὸ τρίτον σκαλούνι καὶ ἐκεῖ εἶναι ἄλλο τάγμα δαιμόνων δυνατώτερον καὶ ἀγριότερον καὶ γίνεται μέγας ἀγῶν, πολὺ σύγχυσις καὶ ταραχὴ εἰς αὐτούς πῶς νὰ κερδίσωσι τὴν ἐλλεεινὴν ἐκείνην ψυχήν, οἱ ἄγγελοι ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν μιαρῶν δαιμόνων καὶ ἂν λυτρωθῇ καὶ ἀπὸ αὐτούς, ὑπάγουν καὶ εἰς τὸ παραπάνω σκαλούνιον ἕως οὗ νὰ φθάσῃ εἰς τὸ ἕβδομον, καὶ ἐκεῖ εἶναι ἄλλο τάγμα δαιμόνων ὁποῦ λέγεται τῆς πορνείας καὶ τὶς διηγήσεται πάτερ Ἅγιε, τὴν τοσαύτην ταραχὴν καὶ τὸν θόρυβον ὁποῦ κάμνουσι καὶ φοβερίζουν τὴν ταλαίπωρον ἐκείνην ψυχήν, 

καὶ ἂν τύχῃ καλόγηρος, τότε γίνεται ἄκομα σφοδρότερος θόρυβος λέγοντες εἰς ἐκείνην τὴν ἐλεεινὴν ψυχήν που ὑπάγεις, ὁποῦ ἐσὺ ἐπόρνευσες καὶ ἐμόλυνες τὸ ἀγγελικὸν σχῆμα ἀποστρέφου εἰς τὰ ὀπίσω καὶ πήγαινε εἰς τὸ σκότος καὶ τὸν βρομερὸν τόπον τοῦ ᾅδου. Ἀλλοίμονον λοιπὸν εἰς αὐτήν! καὶ ποῖα γλῶσσα δύναται νὰ διηγηθῇ τὴν τοιαύτην τιμωρίαν ὁποῦ κάμνουν οἱ δαίμονες εἰς τὴν κατάδικον ἐκείνην ψυχήν! 

Ἐγὼ τίμιε Πάτερ, εἶμαι Ἄγγελος, καὶ πάλιν φρίττω, πόσον μᾶλλον νὰ μὴ τρέμῃ ἐκείνη ἡ ψυχὴ τὴν τοιαύτην παίδευσιν ὁποῦ λαμβάνει! Ἐὰν ὅμως ἐξ' ἐναντίας εὑρεθῇ ἡ ψυχὴ καθαρὰ ἀπὸ ἁμαρτίαις τὴν ἁρπάζουν οἱ Ἄγγελοι καὶ ἀναβαίνει χαίρουσα εἰς τὸν Χριστόν, τότε βλέπει τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τὴν λαμπρότητα ἐκείνην τὴν ἄριστον, καὶ ἀκούει τῶν Ἀγγέλων τὴν μελῳδίαν καὶ τὸ κάλλος ἐκεῖνο τὸ ἀμήχανον... (Ἡ συνέχεια στὸ Β΄μέρος).

Πηγή: orthodoxfathers.com

Διάλογοι

* Ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης ὁ Κολοβός:

«Δὲν γίνεται νὰ χτίσει κανεὶς τὸ σπίτι, ἀρχίζοντας ἀπὸ πάνω καὶ προχωρώντας πρὸς τὰ κάτω. Ἀπὸ τὰ θεμέλια θὰ ἀρχίσει καὶ θὰ προχωρήσει πρὸς τὰ πάνω».

Τὸν ρωτοῦν:

«Τί σημαίνουν αὐτὰ τὰ λόγια;»

«Τὸ θεμέλιο, ἀπαντᾷ, εἶναι ὁ πλησίον, προκειμένου νὰ τὸν σώσεις, καὶ πρῶτος ἐσὺ ὠφελεῖσαι, γιατὶ ἀπ᾿ αὐτὸν κρέμονται ὅλες οἱ ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ».

* Ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης εἶπε:

«Ὁ πατέρας μας, ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος, εἶπε: Ποτὲ δὲν ἔβαλα τὸ δικό μου συμφέρον πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν ὠφέλεια τοῦ ἀδελφοῦ μου».

* Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ὑπερέχιος:

«Προσπάθησε νὰ γλιτώσεις -ὅσο μπορεῖς- τὸν πλησίον ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες χωρὶς νὰ τὸν προσβάλεις, διότι καὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀποστρέφεται ὅσους μετανοοῦν. 

Ἐπίσης, λόγος κακίας ἢ πονηρίας ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ σου ἂς μὴν παραμένει στὴν καρδιά σου, γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ λές:

Συγχώρεσέ μας τὰ παραπτώματά μας, ὅπως καὶ ἐμεῖς συγχωροῦμε ἐκείνους ποὺ μᾶς ἔφταιξαν».

Πηγή:  http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/to_mega_gerontikon.htm#04.17.01

Μή φοβᾶστε - Γ. Ἀμβρόσιος Λάζαρης

- Θά ἔρθουν χρόνια δύσκολα, ἀλλά μή φοβᾶστε. Τά παιδιά Του ὁ Θεός δέν τά ἐγκαταλείπει. Τά φυλάει σκανδαλωδῶς. 

- Δηλαδή, Γέροντα;

-   Τί δηλαδή; Νά, ἅμα δέν ἔχεις νά φᾶς, θά ξυπνᾶς τό πρωί, θά βρίσκεις μιά φραντζόλα πάνω στό τραπέζι καί θά λές: «Αὐτό ἀπό πού ἦρθε;». Ἀλλά πρέπει νά ἔχεις πίστη. Χωρίς πίστη, δέν γίνεται τίποτα. 

 Πηγή: Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης, Ἱ. Μ. Δαδίου, «Π. Κυριακίδη», σελ. 178.

Ποιὸ καλὸ πρᾶγμα ὑπάρχει

62. Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε κάποιον Γέροντα: 

- «Ποιὸ καλὸ πρᾶγμα ὑπάρχει, γιὰ νὰ τὸ κάνω καὶ νὰ βρῶ ζωὴ μέσα σ᾿ αὐτό;»

Καὶ εἶπε ὁ Γέροντας:

- «Ὁ Θεὸς γνωρίζει τὸ καλό. Ὅμως ἄκουσα ὅτι κάποιος ἀπὸ τοὺς πατέρες ρώτησε τὸν ἀββᾶ Νισθερῶο τὸν μεγάλο, τὸν φίλο του ἀββᾶ Ἀντωνίου:

- «Ποιὸ θεωρεῖται ἔργο καλὸ γιὰ νὰ τὸ κάνω;»

Κι ἐκεῖνος τοῦ εἶπε:

- «Ὅλες οἱ ἀρετὲς δὲν εἶναι ἰσοδύναμες; Ἡ ἁγία Γραφὴ λέει ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ὑπῆρξε φιλόξενος καὶ εἶχε τὸν Θεὸ μαζί του. Ὁ Ἠλίας ἀγαποῦσε τὴν ἡσυχία καὶ ὁ Θεὸς ἦταν μαζί του. Ὁ Δαβὶδ ἦταν ταπεινὸς καὶ ὁ Θεὸς ἦταν μαζί του. 

Ὅ,τι λοιπὸν καταλαβαίνεις νὰ θέλει ἡ ψυχή σου ποὺ εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ κάνε καὶ κράτα ἄγρυπνη τὴν καρδιά σου».

 Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/to_mega_gerontikon.htm

Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ - Ἅγιος Μακάριος ὸ Αἰγύπτιος

Ἐρώτηση: 

- Ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, στὸ ὁποῖο καλεῖ ὁ Ἀπόστολος τὸν καθένα νὰ φτάσει;

Ἀπάντηση: 

- Ἡ τέλεια κάθαρση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, 

ἡ ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας καὶ 

ἡ ἀπόκτηση τῆς ἀρετής. 

Δηλαδὴ ὁ καθαρισμὸς καὶ ὁ ἁγιασμὸς τῆς καρδιᾶς,

ποὺ γίνεται μὲ τὴ μετοχὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,

ποὺ τὸ νιώθουμε μέσα μας. 

«Μακάριοι ὅσοι ἔχουν καθαρὴ καρδιά, 

γιατί αὐτοὶ θὰ δοῦν τὸ Θεό», εἶπε ὁ Κύριος. 

Καὶ ὁ Δαβὶδ λέει• «Ποιός εἶναι ἄξιος 

ν' ἀνέβει στὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ 

νὰ σταθεῖ στὸν ἅγιο τόπο Του;»• καὶ ἀπαντᾶ. 

«Αὐτὸς ποὺ ἔχει ἀθῶα χέρια καὶ καθαρὴ καρδιά».

Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος

 Πηγή: www.orthodoxfathers.com

Ἡ Θεία Λειτουργία μέ Ἀγγέλους - Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης

- Τά τελευταῖα ἔξι χρόνια ποὺ λειτουργοῦσα, οὔτε μιά φορά δέν ἔκανα τή Θεία Λειτουργία μόνος μου. Μὲ βοηθοῦσαν Ἄγγελοι.

- Ἔψαλλαν;

- Ναί. Καί δέν μπορεῖς νά φανταστεῖς τήν ὀμορφιά πού εἶχαν καί τήν ἀρμονία τους.

Πηγή: Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης, Ἱερά Μονή Δαδίου Παναγία ἡ Γαυριώτισσα,  «Π. Κυριακίδη», σελ. 174.

 

Πῶς ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ - Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης

- Παππούλη, πῶς κάνουμε μιά ἐξομολόγηση σωστή, γιά νά καθαριστεῖ ἡ συνείδησή μας καί νά ἔρθει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μετά;

- Νά πεῖς: «Ἐγώ, Κύριε, εἶμαι ὁ φταίχτης καί διέπραξα ὅλες τίς καταστάσεις στή ζωή μου. Ἐγώ φταίω Κύριε, συγχώρησέ με καί συγχώρησε καί τούς ἀδελφούς ὅλους, τίς ἀδελφές συγχώρησέ τες, Κύριε».

Καί τότε ὁ Κύριος ἀνοίγει τήν καρδιά του καί εἶναι συγχωρημένοι ὅλοι. Ὄχι ἐξυπνάδες! Δέν χωρᾶνε ἐξυπνάδες στόν Κύριο! Γιατί ὁ Θεός κατέχει τό σύμπαν ὁλόκληρο στά χέρια Του. Ἐδῶ στήν παλάμη του τό ἔχει. Τόν οὐρανό, τή γῆ, τή θάλασσα.

Πηγή: Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης, Ἱερά Μονή Δαδίου Παναγία ἡ Γαυριώτισσα,  «Π. Κυριακίδη», σελ. 175.

 

Συγκλονιστική στιγμή στή Θεία Λειτουργία - Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης

- Πές μου, Γέροντα, ποιά στιγμή τῆς Θείας Λειτουργίας ἦταν γιά σένα ἡ πιό συγκλονιστική; τόν ρώτησε ἕνα πνευματικό του παιδί μιά μέρα τοῦ 2003.

- Μετά τό Ἐξαιρέτως, ἀπάντησε ἁργά καί χωρίς νά βιάζεται, λές καί περίμενε τήν ἔγκριση ἀπό κάποιον, γιά νά μιλήσει. 

- Γιατί τότε;

- Διότι ἔβλεπα τήν Κυρία Θεοτόκο καί τόν Υἱό της, παιδί μου.

Πηγή: Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης, Ἱερά Μονή Δαδίου Παναγία ἡ Γαυριώτισσα,  «Π. Κυριακίδη», σελ. 173-174.

 

Ὁ πρίγκηπας & ὁ ἐργάτης

Ἕνας πρίγκηπας, ζητῶντας νά βρῆ τήν εὑτυχία, ἀποτάνθηκε σ᾿ ἕναν σοφό.

- Πρέπει νά φορέσης, τοῦ εἶπε ἐκεῖνος, τό πουκάμισο ἑνός εὐτυχισμένου ἀνθρώπου. 

Ὁ πρίγκηπας ἀναζήτησε καί φόρεσε πουκάμισα πλουσίων, διασήμων, ἀρχόντων κλπ. Μάταιος κόπος. Δέν βρῆκε τήν εὐτυχία. 

Κάποτε ὅμως, βρῆκε ἕναν ἐργάτη πού ἔσκαβε καί συγχρόνως τραγουδοῦσε ἕναν εὔθυμο σκοπό. 

- Εἶσαι εὐτυχισμένος ἄνθρωπέ μου; τόν ρώτησε.

- Μάλιστα, ἀπάντησε ἐκεῖνος.

- Μπορεῖς νά μοῦ πουλήσεις τό πουκάμισό σου; 

- Νά σᾶς τό πουλήσω εὐχαρίστως, ἀλλά δέν ἔχω πουκάμισο, εἶπε γελώντας ὁ ἐργάτης.

Πηγή: Οὐράνια Μηνύματα 2015, «Ο.Χ.Α. Λυδία», σελ. 641-642.  

 

Τί εἶναι ἡ ἀποστολικὴ παράδοση καὶ τὶ ἡ ἀποστολικὴ διαδοχή;

 
Μιλώντας γιὰ ἀποστολικὴ παράδοση ἐννο­οῦμε τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ὡς δόγμα καὶ ὡς ζωή, καὶ μιλώντας γιὰ ἀποστολικὴ διαδοχὴ ἐννοοῦμε τὴν μετάδοση τῆς Ἱερωσύνης ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους μέχρις ἡμῶν. 

Ἐφ’ ὅσον λοι­πὸν στὸν Παπισμὸ ἔχουμε ἀλλοίωση τῆς ἀπο­στολικῆς παραδόσεως καὶ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν Ἑκκλησία, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε λόγο γιὰ ἀποστολικὴ διαδοχή. (ἀπὸ τὸ βιβλίο «Γέννημα καὶ θρέμμα Ρωμηοί»)
Ἐπίσης στὴν Ἑκκλησιαστική Παρέμβαση τὸν Μάρτιο τοῦ 2001 ὁ ἴδιος ἀναφέρει:

 
Ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ Παπισμὸς
Ἐπειδὴ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχουν μυστήρια, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Κληρικοὶ τῶν Παπικῶν καὶ αὐτὸς ὁ Πάπας, γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, δὲν ἔχουν ἱερωσύνη, δηλαδὴ ἔχει διακοπὴ σὲ αὐτοὺς ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχή.
Αὐτό, βέβαια, μπορεῖ νὰ ἀκούγεται λίγο παράξενα, ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα, βάσει τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας.
 

Ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ δὲν εἶναι ἀπλῶς μιὰ σειρὰ χειροτονιῶν, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ μετοχὴ στὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια. 

Ὅταν μία Ἐκκλησία ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸν κορμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, λόγῳ δογματικῶν διαφορῶν, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὑπολείπεται καὶ στὸ μυστήριο τῆς ἱερωσύνης. 

Δηλαδή, ὅταν χάνεται ἡ ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια καὶ υἱοθετοῦνται αἱρετικὲς ἀπόψεις, αὐτὸ ἔχει συνέπειες καὶ στὴν ἀποστολικὴ διαδοχή. Διότι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μετέδιδαν τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, ἀλλὰ ταυτόχρονα παρέδιδαν, διὰ τῆς ἀναγεννήσεως, καὶ ὅλη τὴν ἀποκαλυπτική παράδοση.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Εἰρηναίου Ἐπισκόπου Λυώνος, στὴν ὁποία φαίνεται καθαρὰ ὅτι ἡ Ἐκκλησία συνδέεται στενώτατα μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν θεία Εὐχαριστία, πράγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι ὅταν χάνεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, τότε δὲν ὑπάρχει οὔτε Ἐκκλησία οὔτε καὶ θεία Εὐχαριστία. 

Ὁπότε ὁ Κληρικὸς ποὺ χάνει τὴν ὀρθόδοξη πίστη ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καί, βεβαίως, τότε δὲν ὑφίσταται καὶ ἡ ἀποστολικὴ παράδοση καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή. Τὸ ὅτι ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος συνδέει τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ ὄχι μόνον μὲ τὴν χειροτονία, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν διατήρηση τῆς ἀληθοῦς πίστεως, φαίνεται ἀπὸ ἕνα χωρίο: 

«Διὰ τοῦτο τοῖς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρεσβυτέροις ὑπακούειν δεί, τοῖς τὴν διαδοχὴν ἔχουσιν ἀπὸ τῶν ἀποστόλων, καθὼς ἐπεδείξαμεν, τοῖς σὺν τῇ ἐπισκοπικὴ διαδοχὴ τὸ χάρισμα τῆς ἀληθείας ἀσφαλές, κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ Πατρὸς εἰληφόσι».

Ἐπειδή, λοιπόν, δὲν ὑπάρχει ἱερωσύνη στοὺς Παπικούς, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχουν μυστήρια, καὶ ὅσα τελοῦνται δὲν εἶναι ἁγιαστικὰ μυστήρια...

Γενικά, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι τὸ Βατικανὸ δὲν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἕνα πολιτικοοικονομικὸ σύστημα, εὐρισκόμενο ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὁ Πάπας, καθώς καὶ ὅλοι οἱ “κληρικοί” τοῦ Βατικανοῦ δὲν εἶναι διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, δὲν ἔχουν ἀποστολικὴ παράδοση καὶ διαδοχή.

Ἐπομένως, πρέπει νὰ ὑπογραμμισθῆ ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἴμαστε καὶ Ρωμαίοι – Ρωμηοί, δηλαδὴ ἀπόγονοι τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ Καθολικοί, δηλαδὴ Ὀρθόδοξοι, διότι ὁ ὅρος Καθολικὸς δηλώνει τὸ καθ’ ὅλου, τὸ ὀρθόδοξο. Οἱ Παπικοὶ εἶναι Φραγκολατίνοι, μετὰ τὴν κατάληψη τοῦ θρόνου τῆς Ρώμης ἀπὸ τοὺς Φράγκους, καθώς ἐπίσης καὶ αἰρετικοί.
 

Σὲ καιρὸ συγχύσεως, ὅπως ἡ ἐποχή μας, πρέπει νὰ εἴμαστε ὁμολογητὲς τῆς Πίστεως, μάρτυρες τῆς ἀληθείας καὶ ποιμένες ποὺ θὰ ποιμαίνουμε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ κριτήρια καὶ προϋποθέσεις ἐκκλησιολογικές, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία.  

Πηγή: http://orthodoxanswers.gr

Ὁ Θεός θὰ εἶναι βοηθός σου

87. Κάποιος Γέροντας ζοῦσε μόνος στὴ μονὴ τῶν Μονιδίων καὶ ἡ παντοτινή του προσευχὴ ἦταν ἡ ἑξῆς:

«Κύριε, δὲν ἔχω τὸν φόβο σου μέσα μου, γι᾿ αὐτὸ στεῖλε μου κάποιον κεραυνὸ ἢ κάποια ἄλλη δύσκολη περίσταση, ἢ ἀρρώστια ἢ δαίμονα, μήπως ἔστω καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο φοβηθεῖ ἡ πωρωμένη μου ψυχή».

Αὐτὰ ἔλεγε καὶ συνέχιζε νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεό.

«Ξέρω ὅτι εἶναι ἀδύνατο νὰ μὲ συγχωρήσεις. Γιατὶ ἁμάρτησα πολὺ σὲ σένα, Δέσποτα, ἀλλ᾿ ἂν εἶναι δυνατὸν λόγῳ τῆς εὐσπλαχνίας σου, συγχώρεσέ με. Ἂν ὅμως αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, τιμώρησέ με ἐδῶ στὴ γῆ, Δέσποτα, καὶ ἐκεῖ μὴ μὲ παιδεύσεις, ἀλλ᾿ ἐὰν καὶ αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο, τιμώρησέ με ἐδῶ κατὰ ἕνα μέρος καὶ ἐκεῖ ἀνακούφισέ με, ἔστω καὶ λίγο, ἀπὸ τὴν τιμωρία τῆς κόλασης. Ἄρχισε ἀπὸ τώρα νὰ μὲ παιδεύεις, ἀλλὰ ἂς μὴν περιπέσω στὴν ὀργή σου, Δέσποτα».

Μ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπιμονὴ ἕνα ὁλόκληρο χρόνο μὲ ἀσταμάτητα δάκρυα, μὲ πολλὴ ταπείνωση στοὺς λογισμούς του καὶ μὲ νηστεῖες παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ καὶ σκεπτόταν:

«Άραγε τί νὰ σημαίνει ὁ λόγος ποὺ εἶπε ὁ Χριστός: Μακάριοι οἱ πενθοῦντες ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται;»

Καὶ κάποια ἡμέρα ἐνῷ καθόταν κατὰ γῆς θλιμμένος καὶ θρηνοῦσε κατὰ τὴ συνήθειά του, νύσταξε, καὶ νά, τοῦ παρουσιάσθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ἱλαρὸ πρόσωπο καὶ μὲ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ εἶπε:

«Τί ἔχεις, ἄνθρωπε, γιατί τόσο κλαῖς;»

Τοῦ ἀπάντησε ἐκεῖνος: «Ἐπειδὴ ἔπεσα, Κύριε».

Καὶ ὁ Ἰησοῦς ποὺ τοῦ ἐμφανίσθηκε τοῦ λέει: «Σήκω ἐπάνω».

Ἀποκρίθηκε τότε ὁ πεσμένος στὴ γῆ: «Δὲν μπορῶ, ἂν δὲν μοῦ δώσεις τὸ χέρι σου».

Καὶ ἅπλωσε Ἐκεῖνος τὸ χέρι του καὶ τὸν σήκωσε καὶ τοῦ λέει πάλι μὲ καλοσύνη:

«Γιατί κλαῖς, ἄνθρωπέ μου, γιατί τόσο λυπᾶσαι;»

«Και δὲν θέλεις, Κύριε, -ρωτᾷ ὁ ἀδελφός-νὰ κλάψω καὶ νὰ λυπηθῶ ποὺ τόσο σὲ πίκρανα;»

Τότε ὁ Κύριος ἅπλωσε τὸ χέρι του πάνω στὸ κεφάλι τοῦ ἀδελφοῦ, τὸ ἀγκάλιασε καὶ τοῦ λέει:

«Μή θλίβεσαι, ὁ Θεὸς θὰ εἶναι βοηθός σου ἀπὸ δῶ καὶ πέρα. Ἐπειδὴ ἐσὺ πόνεσες, δὲν θὰ στρέφεται πιὰ ἡ λύπη μου ἐναντίον σου. Ἐφόσον γιὰ σένα ἔχω χύσει τὸ αἷμα μου, δὲν θὰ δείξω πολὺ περισσότερο τὴ φιλανθρωπία μου καὶ σὲ σένα καὶ σὲ κάθε ψυχὴ ποὺ μετανοεῖ;»

Ὁ ἀδελφὸς συνῆλθε κατόπιν ἀπὸ τὴν ὀπτασία καὶ ἔνιωσε τὴν καρδιά του πλημμυρισμένη ἀπὸ χαρά, γιατὶ βεβαιώθηκε ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἐλέησε καὶ ἔζησε σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ μὲ πολλὴ ταπείνωση εὐχαριστώντας τὸν Θεό.

Πηγή:  http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/to_mega_gerontikon.htm#01.03.01

Τί εἶναι ἡ εὐδοκία;

Εὐδοκία: Εἶναι ἡ καλή διάθεση, ἡ ἐπιδοκιμασία, ἡ εὔνοια, ἡ πλήρης εὐαρέσκεια. Ὅ,τι ἔγινε, γίνεται καί θά γίνει, λαμβάνει χώρα εἶτε «κατ' εὐδοκία Θεοῦ» εἶτε «κατά παραχώρησή Του». 

Στήν «εὐδοκία» ἐνεργεῖ ὁ Θεός «ἐπηρεασμένος» ἀπό τήν ὑπακοή του ἀνθρώπου, ἐνώ στήν «παραχώρηση» ὁ Θεός ὑποχωρεῖ, ἐπειδή «Τόν ἐπηρεάζει» τό θέλημα τοῦ ἀνθρώπου (ὁ ἐγωϊσμός του). 

Ὅ,τι κάνει ὁ ἄνθρωπος «κατ’ εὐδοκία Θεοῦ» τόν ἁγιάζει καί τόν ὁδηγεῖ στή σωτηρία. 

Ὅ,τι κάνει «κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ» τόν ὁδηγεῖ στή δοκιμασία ἤ στήν ἀπώλεια τῆς σωτηρίας του, ἐάν δέν μετανοήσει.

π. Γεώργιος Κουγιουμτζόγλου 

Πηγή:  http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/kougioumzoglou_glossarion.html

Τό κοριτσάκι

- Θά σοῦ δώσω ἕνα ροδάκινο, ἄν μοῦ πῆς πού εἶναι ὁ Θεός, εἶπε κάποιος ἄθεος εἰρωνικά σ᾿ ἕνα κοριτσάκι.

- Ἑγώ θά σοῦ δώσω μιά ροδακινιά, ἄν μοῦ πῆς ἐσύ πού δέν εἶναι ὁ Θεός, ἀπάντησε τό κοριτσάκι.

Πηγή: Οὐράνια μηνύματα 2014, «Ο.Χ.Α. Λυδία», σελ. 695.

Ὁ Θεὸς τὴν πρόθεση ζητάει καὶ δίνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ ὅλους - Ἀββᾶς Μακάριος

Κάποτε τὴν ὥρα ποὺ προσευχόταν ὁ ἀββᾶς Μακάριος στὸ κελί του, ἄκουσε μία φωνὴ ποὺ ἔλεγε:

«Μακάριε, δὲν ἔφθασες ἀκόμη στὰ μέτρα τῶν τάδε γυναικῶν αὐτῆς ἐδῶ τῆς πόλης».

Τὸ πρωὶ ὁ Γέροντας σηκώθηκε, πῆρε τὸ βαΐτικο ραβδί του κι ἄρχισε νὰ ὁδοιπορεῖ γιὰ τὴν πόλη.

Ὅταν ἔφτασε στὴν πόλη καὶ βρῆκε τὸ σπίτι, χτύπησε τὴν πόρτα. Βγῆκε ἡ μία καὶ τὸν ὑποδέχτηκε στὸ σπίτι. Ἀφοῦ κάθισε γιὰ λίγο, ἦρθε καὶ ἡ ἄλλη. Τὶς κάλεσε, κι ἐκεῖνες ἦρθαν καὶ κάθισαν μαζί του. Τὶς λέει ὁ Γέροντας:

«Γιὰ σᾶς ἔκανα τόση πορεία καὶ ὑπέμεινα τόσο κόπο, ὥσπου νὰ φτάσω ἀπὸ τὴν ἔρημο. Πέστε μου λοιπὸν τὴν ἐργασία σας, ποιὰ εἶναι;»

«Πάτερ -τοῦ λένε- πίστεψέ μας, δὲν εἴμαστε ἡ καθεμιά μας ἔξω ἀπὸ τὴν κλίνη τοῦ ἄνδρα της μέχρι σήμερα. Ποιὰ ἐργασία λοιπὸν ζητᾷς ἀπὸ μᾶς;»

Ὁ Γέροντας ἔβαλε μετάνοια καὶ τὶς παρακαλοῦσε:

«Φανερῶστε μου τὸ ἔργο σάς».

Τότε τοῦ λένε:

«Ἐμεῖς κατὰ κόσμον εἴμαστε ξένες μεταξύ μας. Ἔτυχε ὅμως νὰ παντρευτοῦμε δυὸ ἀδελφοὺς κατὰ σάρκα. Καὶ νά, ἐδῶ καὶ δεκαπέντε χρόνια ὡς σήμερα κατοικοῦμε σ᾿ αὐτὸ τὸ σπίτι καὶ δὲν ξέρουμε νὰ φιλονικήσαμε ποτὲ ἢ νὰ ἀναφερθήκαμε σὲ αἰσχρὰ πράγματα.

Μάλιστα, ἦρθε στὸ λογισμό μας νὰ ἀφήσουμε τοὺς ἄνδρες μας καὶ νὰ μποῦμε στὸ τάγμα τῶν μοναχῶν. Πολὺ παρακαλέσαμε τοὺς ἄνδρες μας νὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ φύγουμε, ἀλλὰ δὲν τοὺς πείσαμε. Ἔτσι, ἀφοῦ δὲν πετύχαμε αὐτὸν τὸν σκοπό, κάναμε συμφωνία μεταξύ μας καὶ μὲ τὸν Θεό, μέχρι τὸν θάνατό μας νὰ μὴ βγεῖ ἀπὸ τὸ στόμα μας κανένας κοσμικὸς λόγος».

Ὅταν τ᾿ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἀββᾶς Μακάριος, εἶπε:

«Ἀληθινά, δὲν ὑπάρχει παρθένα ἢ παντρεμένη ἢ μοναχὸς ἢ κοσμικός, ὁ Θεὸς τὴν πρόθεση ζητάει καὶ δίνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ ὅλους».

Πηγή:  http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/to_mega_gerontikon.htm#04.20.01

Τὴν καρδιά σου νὰ ἔχεις στραμμένη στὸν Θεὸ - Ἀμμᾶς Θεοδώρα

 

Ρωτήθηκε ἀπὸ κάποιον ἡ ἀμμᾶς Θεοδώρα σχετικὰ μὲ τὰ ἀκούσματα ποὺ φθάνουν στ᾿ αὐτιά μας:

«Πῶς εἶναι δυνατὸν -εἶπε- ὅταν γενικὰ τ᾿ αὐτιά μας δέχονται λόγια κοσμικῶν ἀνθρώπων ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλα ἄσχετα, νὰ παραμένουν προσανατολισμένα στὸν Θεὸ μόνο;»

Καὶ ἡ ἀμμᾶς τοῦ λέει:

«Ὅπως ἀκριβῶς ἂν κάθεσαι σὲ τραπέζι ὅπου ὑπάρχουν πολλὰ φαγητὰ καὶ τρῷς βέβαια, ἀλλὰ ὄχι μὲ εὐχαρίστηση, τὸ ἴδιο καὶ ὅταν κοσμικὰ λόγια φθάνουν στ᾿ αὐτιά σου, τὴν καρδιά σου νὰ ἔχεις στραμμένη στὸν Θεὸ καὶ μ᾿ αὐτὴ τὴ διάθεση δὲν θ᾿ ἀκοῦς μὲ εὐχαρίστηση καὶ δὲν παθαίνεις καμιὰ ζημιά».

 Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/to_mega_gerontikon.htm#02.07.01

Τί ζητάει ὁ Θεός ἀπό τόν ἄνθρωπο; - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Νά ἀγωνιζόμαστε συνεχῶς, σωστά και μέ φιλότιμο καί προθυμία, γιά νά μή στενοχωροῦμε καί πικραίνουμε τόν φύλακα Ἄγγελό μας, πού μέρα-νύχτα ἀγωνίζεται σκληρά γιά νά μπορέση νά παραδώση στά χέρια τοῦ Κυρίου τήν ψυχή μας καθαρή. Μήν τόν ἀφήσουμε νά πάη στόν Θεόν μέ ἄδεια χέρια. 

Μή δίνετε τήν καρδιά σας στά μάταια καί πρόσκαιρα τοῦ κόσμου τούτου καί μή σπαταλᾶτε ἄδικα τόν καιρό σας σ᾿ αὐτά, γιατί θά δώσουμε λόγο τήν ἡμέρα ἐκείνη. 

Ὁ χρόνος μᾶς ἐδόθη ἀπό τόν Θεόν γιά νά κάνουμε καλήν χρήση αὐτοῦ, ἀγωνιζόμενοι συνεχῶς γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Δῶστε ἐξ ὁλοκλήρου τήν καρδιά σας στόν Θεόν, ὄχι στόν κόσμον. Ὁ Θεός δέν ζητάει ἀπό μᾶς τίποτε ἄλλο, παρά τήν καρδιά μας καθαρή.  Ἐκεῖνος πού ἔχει δώσει τήν καρδιά του στόν κόσμον, εἶναι ἐχθρός τοῦ Θεοῦ. 

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης 

Πηγή: Γέρων Παΐσιος, Π.Μ. Σωτῆρχος, «Παπαδημητρίου», σελ. 26-27.

Ποῖα εἶναι τὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα; - Ἅγιος Συμεὼν Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Λέγουσί τινες ὅτι ὀκτὼ εἶναι τὰ πρὸς θάνατον ἁμαρτήματα, διότι ὀκτὼ εἶναι καὶ τὰ πάθη· αὐτὰ δὲ εἶναι 

ἡ τοῦ Θεοῦ ἄρνησις, ὁ φόνος, 

ἡ πορνεία καὶ τὰ σὺν αὐτῇ, 

ἡ φιλαργυρία καὶ τὰ ἀκόλουθα αὐτῆς, 

ἡ ἐπιορκία, τὸ ψεῦδος, 

ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ οἴησις· 

κἀνὲν ὅμως δὲν φέρει πρὸς θάνατον ἐκείνους ὅσοι μετανοοῦσι γνησίως, 

ἐκτὸς τοῦ νὰ θανατώσῃ τις τὸν ἑαυτόν του καὶ νὰ ἀπελπισθῇ καὶ ἕνεκα ὑπερηφανείας καὶ οἰήσεως νὰ ἐκβῆ ἀπὸ τοῦ νοῦ του καὶ παραφρονῶν νὰ βλασφημῇ κατὰ Θεοῦ.

Ἅγιος Συμεὼν Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης 

 Πηγή: Τὰ Ἄπαντα, Ἅγίου Συμεών Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, «Βασ. Ρηγοπούλου», σελ. 364-365.

Ποῖά εἰσι τὰ γνωρίσματα τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Θεοῦ; - Ἅγιος Νεκτάριος

 -  Ποῖά εἰσι τὰ γνωρίσματα τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Θεοῦ;

- Τὰ γνωρίσματα εἰσι τὰ ἐξῆς: 

   1) ἀφοσίωσις μέχρι αὐταπαρνήσεως καὶ θυσίας· 

   2) ἀληθὴς καὶ πνευματικὴ λατρεία· 

   3) τελεία ὑποταγὴ τοῦ ἑαυτοῦ θελήματος εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ 

   4) τελείωσις ἐν τῇ ἀρετῇ. 

- Τί ἐστιν Θεία χάρις, καὶ δύναμις καὶ τίς ἡ ἐκ ταύτης ἀπόδειξις;

- Θεία χάρις καὶ δύναμις ἐστιν ἡ ἐνεργουμένη ἐν τῇ ψυχῇ ἀλλοίωσις, ἤτις διαπλάττει αὐτὴν εἰς εἰκόνα Θεοῦ· αὕτη δὲ ἡ ἀλλοίωσίς ἐστιν ἔργον τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου· ὥστε ὁ Θεὸς ἀποκαλύπεται τῷ πιστῷ.

  

Ἅγιος Νεκτάριος Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως 

πηγή: Ὀρθόδοξος Ἱερά Κατήχησις, Ἁγίου Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως, «Βασ. Ρηγοπούλου», σελ. 41 & 42.