Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θαυματουργεῖ ἀλλά συκοφαντεῖται

Ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν

     ... Ἡ συκοφαντία γεννᾶται ἀπό τό φθόνο καί τό μίσος, εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα, ἀλλά καί ἔγκλημα, γιατί φονεύει ἠθικά καί ὑλικά τόν ἄνθρωπο. Ὁ συκοφάντης εἶναι χειρότερος ἀπό τό δολοφόνο γιατί ὁ δολοφόνος φονεύει μόνο τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ὁ συκοφάντης ὅμως φονεύει καί τήν τιμή καί τήν ὑπόληψή του. Ρωτήθηκε ὁ φιλόσοφος Διογένης: «Ποιό ἀπό τά θηρία δάκνει κάκιστα;» Καί ἀπήντησε: «τῶν μέν ἀγρίων ὁ συκοφάντης, τῶν δέ ἡμέρων ὁ κόλαξ».

     ... Συκοφαντεῖ ὁ διάβολος τόν Θεό ὅταν λέγει στούς Πρωτοπλάστους; «Δέν εἶναι ἀλήθεια ἀυτό πού σᾶς εἶπε ὁ Θεός, ὅτι θά ἀποθάνετε ὅταν φάγετε τόν καρπό πού σᾶς ἀπαγόρευσε νά φᾶτε. Ἀπεναντίας θὰ γίνετε καί σεῖς Θεοί» (Γεν. Γ' 5). Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη καί μεγάλη συκοφαντία. Πρῶτος συκοφάντης ὁ διάβολος καί πρῶτος συκοφαντούμενος ὁ ἵδιος ὁ Θεός.

        

        Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ὑποφέρει τίς ζημιές ἀπό τίς συκοφαντίες εἶναι εὐτυχισμένος, μακάριος κατά τό λόγο τοῦ Κυρίου μας πού εἶπε: «Μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. Ε' 11).

      

          Πρέπει νά παρακαλοῦμε τόν παντοδύναμο Θεό, πού εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά μᾶς φυλάξει ἀπό τό θανάσιμο πάθος τῆς συκοφαντίας. Νά μή γίνουμε ποτέ ἀνθρωποκτόνοι μέ τό ὅπλο τῆς συκοφαντίας. Ἄν πέσουμε σ' αὐτό τό ἁμάρτημα, χρειάζεται εἰλικρινής μετάνοια καί ἐπανόρθωση τῶν ζημιῶν, ὅπως ἔκανε ὁ Ζακχαῖος τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅταν μᾶς συκοφαντοῦν, πού εἶναι ἀναπόφευκτο αὐτό τό κακό, νά ἀντιμετωπίζουμε τήν κατάσταση μέ τρία μέσα: α) Μέ τήν προσευχή. Προσευχόμενοι νά λέμε τά λόγια του Προφήτου Δαβίδ: «Λύτρωσέ με Κύριε ἀπό συκοφαντίας ἀνθρώπων καί φυλάξω τάς ἐντολάς σου» (Ψαλμ. 118, 134). β) Μέ τήν τιμιότητα. Νά ζοῦμε μέ καθαρότητα καί τιμιότητα πού τότε, σύμφωνα μέ τά λόγια κάποιου σοφοῦ, «ἡ συκοφαντία δέν κολλᾶ στήν τιμιότητα». γ) Μέ τήν ἀδιαφορία καί τήν περιφρόνηση.

      

      Ὁ ἱερός Χρυσόστομος παρατηρεῖ: «Εὐεργετήσας ἔπαθες κακῶς (ἐσυκοφαντήθης); Διά τοῦτο χαῖρε ὅτι τῷ Θεῷ γέγονας ὅμοιος μέ τόν ἀνατέλλοντα τόν ἥλιον ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς».

     

     Ἄς ἀφήσουμε τόν Ἅγιο Ἰσαάκ τό Σῦρο νά κλείσει τίς σκέψεις μας: «Ἐκεῖνος πού δέχεται μέ ὑπομονή καί μέ ταπείνωση τίς κατηγορίες, αὐτός ἔφθασε στήν τελειότητα».

Πρωτοπρεσβύτερος Ἐμμανουήλ Ἀριστ. Γαβριλάκης 

Θεολόγος

Πηγή: Ἀλλοίμονό μου ἐάν δέν κηρύττω, 

Πρωτοπρεσβυτέρου Ἐμμανουήλ Ἀριστ. Γαβριλάκη,

 Θεολόγου, σελ. 49&50  (2 ἀποσπάσματα)