Ὁλοκάρπωμα - Π. Μ. Σωτῆρχος

Ὁλοκάρπωμα 

Φλέγεται ἡ βάτος καί κυοφορεῖ

τό ἀόρατο φῶς τῆς μεταμορφώσεως

ἀπό τό δικό Σου χέρι τῆς ἀγάπης. 

Κατέθεσα τά «Σά ἐκ τῶν Σῶν», 

ἀφοῦ τίποτα δικό μου δέν ἔχω, 

θυσία μυστική τῆς ἀγάπης.

Αὐτό πού εἶδα μέ κράτησε

καί σάν ἄστρο μέ ὁδηγεῖ 

πάντα στή φάτνη τῆς ἀγάπης.

Π. Μ. Σωτῆρχος

Πηγή: Νεοελληνική Χριστιανική Λογοτεχνία, Ἰωάννη Ἀ. Νικολαΐδη, «Ο.Χ.Α. Ἀπολύτρωσις», σελ. 155. 

Στόν Τριαδικό Θεό - Ἐλένη Καριτᾶ

Στόν Τριαδικό Θεό 

Νά Σοῦ τό πῶ ἀκόμα μιά φορά, τί ἤθελα:

Ἤθελα νά εἶμαι μέσα στόν κόσμο Σου 

σάν κάτι πού δέ φαίνεται 

καί πού κανείς δέν τό βλέπει 

κι ὅμως εἶν' ἐκεῖ. 

Μ' ἀγάπη χωρίς λόγια κι ἐκδηλώσεις, 

πού κανείς ἄλλος δέν τή βλέπει καί 

δέν τήν ἀκούει καί 

δέν ξέρει πώς ὑπάρχει, 

παρεκτός ἀπό Σένα. 

Ἄν ἔπαιρνα ἕνα δρόμο κανονικό, 

θ' ἀνῆκα κάπου, θά ἤμουν κάποια, 

ἐνῶ τώρα κανείς δέν ξέρει τί εἶμαι.

Κανείς δέν μπορεῖ νά σκεφτεῖ 

ὅτι κάτω ἀπ' τό πρόσχαρο φόρεμα 

μέ τά χίλια λουλούδια 

μέσα σ' αὐτή τήν καρδιά

πού μοιάζει τόσο δοσμένη στή γῆ, 

μόνο Ἐσύ ὑπάρχεις. 

Ἄν σφαλερά πῆρα τόν πλατύ κι ὄμορφο δρόμο, 

ἀντί νά πάρω τή στενή ὁδό καί τή θλιμμένη, 

συγχώρα με. 

Πώς Σ' ἀγαπῶ, τό ξέρεις.   

Ἐλένη Καριτᾶ 

 Πηγή: Νεοελληνική Χριστιανική Λογοτεχνία, Ἰωάννη Α. Νικολαΐδη, σελ. 104.

Ἱακώβου ἱερομονάχου - Μαρία Μουρζᾶ

Ἰακώβου ἱερομονάχου*

Ἔμοιαζες ἄνθρωπος

ὅμως ἤσουνα ἔλεος. 

Ἔμοιαζες ἄνθρωπος

ὅμως ἤσουν καιομένη καρδία. 

Ἔμοιαζες ἄνθρωπος

ὅμως ἤσουν σπλάχνα οἰκτιρμῶν.

Πατέρας ἤσουνα

πού σήκωνες τά χέρια 

κι ἔσβηναν οἱ φλόγες

Λαμπάδα 

πού καιγόταν γιά ὅλη τή γῆ.

Ἔμοιαζες ἄνθρωπος 

Ἔμοιαζες ἀπ' τή γενιά μας. 

Ὅμως ὄχι, 

ἐσύ ἤσουν ἀπό ἄλλη Γενιά!

Μαρία Μουρζᾶ 

Πηγή: Εἰκονοστάσι, Μαρία Μουρζᾶ, «ἐν ἐσόπτρῳ», σελ. 41.

___________________________________________

* Ὁ Γέρων Ἰάκωβος Τσαλίκης (1920-1991), καθηγούμενος τῆς μονῆς Ὁσίου Δαυίδ στήν Εὔβοια, ὑπῆρξε μία ἀπό τίς σπουδαιότερες καί ἁγιασμένες μορφές τῶν ἡμερῶν μας. Ὀλιγογράμματος καί ἁπλοϊκός, ὅμως πλήρης τῆς θείας Χάριτος, ἔγινε πόλος ἔλξης γιά χιλιάδες ἀνθρώπους. Συνεχίζει νά βοηθάει μέ διαφόρους τρόπους καί μετά τήν κοίμησή του, ὅποιον ἔχει ἀνάγκη. (σελ. 122).

Ἐσένα θά γυρεύω! - Μοναχός Γεράσιμος Ἁγιορείτης

Ἐσένα θά γυρεύω!

Σάν τό μικρό πού βρίσκεται

στῆς μάνας τήν ἀγκάλη

κι ἐκεῖ πιά ἀναπαύεται 

καί ξένοιαστο ἀγάλλει, 

ἔτσι κι ἐγώ, Μανούλα μου, 

σέ Σένα ἡσυχάζω, 

σέ Σένα ἀναπαύομαι 

καί πλέον δέ δειλιάζω. 

Τί κι ἄν ὁρμᾶ ὁ ἄνεμος

καί θύελλες σηκώνῃ 

καί δέντρα σείῃ σύγκορμα 

καί κάποια ξερριζώνῃ; 

Δέν μέ τρομάζει, Ἄχραντε, 

τ' ἀνέμου πιά ἡ λύσσα· 

μέ τή δική Σου δύναμη

θά στέκω πάντα ἴσια!

Καί δέν θά τρέχω, Πάναγνε, 

νά βρῶ ἀλλοῦ βοήθεια, 

νά εὕρω καταφύγιο, 

ἀσφάλεια, προμήθεια. 

Μόνο σέ Σένα πάντοτε

ἐγώ θά καταφεύγω·

στίς δύσκολες τίς ὧρες μου, 

Ἐσένα! θά γυρεύω.

Μοναχός Γεράσιμος Ἁγιορείτης 

Πηγή: Ὁ Ποιμήν ὁ Καλός, Γερασίμου Μοναχοῦ, Ἅγιον Ὄρος, σελ. 130-131. 

Ποίηση - Π.Β. Πάσχος

Ποίηση 

Ὁ πατέρας μου ἀποθέτει ἀγριολούλουδα 

στὸν χορταριασμένο τάφο τῆς Μητέρας. 

Ἀνάβει τὸ κεράκι καὶ μετὰ τὸ καντηλάκι. 

Ὕστερα βγάζει τὸ μαντήλι του 

καὶ ξεσκονίζει τὴ φωτογραφία της, 

περνώντας ὡσὰν χάδι ἐπάνω της τὸ χέρι του. 

Ἔτσι γονατιστός, σκουπίζει ἕνα δάκρυ· κ' ἔπειτα

ὑψώνει στὸ καψαλισμένο κυπαρίσσι τὴ ματιά του· 

κι ἀκόμα πιὸ ψηλά, ὥσπου νὰ φτάσει

στὸν οὐρανὸ ἡ ποίηση κ' ἡ προσευχή του.

Π.Β. Πάσχος

Πηγή: Ἡ πηγὴ καὶ τὸ ἐλάφι, Π.Β. Πάσχου,«Ἰνστιτοῦτο βιβλίου καὶ ἀνάγνωσης- Δήμος Κοζάνης» σελ. 51.

Ἡλιοστάλακτη - Αἰκατερῖνα Μαρκουλάκη

Ἡλιοστάλακτη 

Ντυμένη τίς ἀκτῖνες τοῦ Ἥλιου

στό μεγαλεῖο τῆς Σιωπῆς

τήν ἀνέμη τοῦ Χρόνου γυρίζεις·

Στήν γῆ κατέρχεσαι.

Ἀνοίγεις τούς κλειστούς Πυλῶνες, 

Μάνα τῆς ὁλόφωτης γαλήνης, 

Κερήθρα μέλι γιομάτη. 

 

Αἰκατερῖνα Μαρκουλάκη 

 Πηγή: Ἀσημένια Καντήλα, Αἰκατερίνης Μαρκουλάκη, «Τῆνος», σελ. 15.

Εὐτυχία - Χλόη Ἀχαϊκοῦ

Εὐτυχία 

Τὶς τριανταφυλλιές μου θὰ ποτίσω

κι' ὕστερα στὸ δάσος θὰ διαβῶ. 

Ὅπως κάθε μέρα νὰ μαζέψω

τὰ κρινάκια γύρω στὸ βουνό. 

Καὶ θὰ τραγουδήσω καὶ θὰ νοιώθω

εὐτυχία μέσα στὴν καρδιά. 

- Ἔτσι τὶς περνᾶς ὅλες τὶς μέρες

δίχως μιὰ βοήθεια νὰ σκορπᾶς; 

Κύττα τὸ φτωχό, τ' ὀρφανεμένο, 

ποὺ δὲν ἔχει ροῦχο νὰ ντυθῆ.

Πρόσεξε τὸν ἄρρωστο τὸ γέρο

ποὺ ζητᾶ παρηγοριὰ νὰ βρῆ.

Θέλεις εὐτυχία νὰ γεμίσης; 

Κάνε τὸ καλὸ σ' ὅποιον πονᾶ, 

ρόδα ἑκατόφυλλα νἀνθίσουν 

μέσ' στὸν κῆπο σου, καὶ στὴν καρδιά!

Χλόη Ἀχαϊκοῦ

Πηγή: Στήν αὐγή τῆς Νεότητος- Χλόης Ἀχαῖκοῦ, «Ἡ Ἄμπελος», σελ. 96. 

Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου - Ν.Β. Καμβύσης

Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου 

Πῆρα χαρτί καί μολύβι, 

ἄνοιξα βιβλία, 

βίους ἀσκητῶν Μαρτύρων!

Ἤθελα νά πῶ ἕνα λόγο γιά Σένα. 

Ἤθελα νά γράψω ἕνα ποίημα 

«Ἰσαάκ τοῦ Σύρου»!

Γύρισα, εἶδα τήν ἁγία μορφή οσυ, 

τό αὐστηρό βλέμμα σου

ὡς τό ἱστόρισε αὐτό τό καλοκαίρι

ἐν προσευχῇ «Φώτιος ὁ ἀγιογράφος». 

Στήλωσα πάνω σου τά μάτια, 

εἶδα τό τυλιχτάρι πού κρατοῦσες

στό ἅγιο χέρι σου, διάβασα. 

«Ὑπέρ πάντα, τήν σιωπήν ἀγάπησον».

Καί δέν ἔγραψα τίποτα!

Καί δέν εἶπα τίποτα!

Ν.Β. Καμβύσης 

Πηγή: Ἰσάγγελοι - ποιήματα, Ν.Β. Καμβύση, «Τῆνος», σελ. 19. 

Περιπλάνηση - Αἰκατερῖνα Μοναχή

Περιπλάνηση

Στῶν ἀηδονιῶν τίς κατοικίες, 

στίς πυκνές φυλλωσιές, 

νά βρεθῶ δίχως ἔγνοια· 

ν' ἀγκαλιάσω τούς κορμούς τῶν δένδρων, 

τή σοφία τῶν χυμῶν νά ἐννοήσω·

στά πλῆκτρα τῶν φύλλων

ν' ἀκούσω τίς νότες τοῦ ἁγέρα· 

νά γεμίσω τίς χοῦφτες

μέ τό νερό τοῦ ρυακιοῦ, 

στήν ἤρεμη κοίτη 

μέ τ' ἁνέγγιχτα βρύα· 

τή δρόσο ἀπό τά βλέφαρα

τῶν λουλουδιῶν νά συλλέξω· 

ν' ἀναπαυθῶ στή μοναχική 

τοῦ βράχου τή γαλήνη... 

Περιπλάνηση

στή νοσταλγία τοῦ παραδείσου. 

Αἰκατερῖνα Μοναχή

Πηγή: Μικρά Στιχηρά (ποιήματα), Αἰκατερῖνα Μοναχή, «Π. Κυριακίδη», σελ. 36.

Ποιητικοί διάλογοι - Χριστόφορος Γεροντίδης

- Δέν παραδέχομαι 

οὔτε Παράδεισο οὔτε Κόλαση.

Ἐγώ θά 'θελα 

νά μήν πονῶ, 

νά μήν ἀρρωσταίνω, 

νά μήν πεινῶ, 

νά μήν πεθαίνω. 

- Μά ἐσεῖς μοῦ περιγράφετε

τόν Παράδεισο ἀναστημένο!*

Χριστόφορος Γεροντίδης 
Φιλόλογος 

Πηγή: Ὀρθόδοξοι Προσανατολισμοί, Χριστόφορος Γεροντίδης, «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», σελ. 107. 

___________________________________
*Τόν Παράδεισο τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Μὴν ἀποκάνης, δουλευτή! - Γ. Βερίτης

Μὴν ἀποκάνης, δουλευτή! 

Χαρισμένο στοὺς Ἐργάτες τῆς Ἀλήθειας

Ταχιὰ - ταχιά, μὲ τὴ δροσιὰ ποὺ στάξανε τ' ἀστέρια, 

ξύπνησε πάλι κι' ἄδραξε στὰ δυὸ τὸ ἀλέτρι χέρια·

καὶ βύθιζέ το στιβαρὰ στὴ γῆ τὴν πλουτοφόρα, 

καὶ σπέρνε χεροπάλαμα σπόρο ἄφθονο, τὴν ὥρα

ποὺ ὁ πρόσχαρος κορυδαλλὸς σὲ χαιρετᾶ ἀπ' τὰ αἰθέρια. 

Σπρῶχνε τ' ἀλέτρι σου γερὰ καὶ πίσω μὴν κυττάζης. 

Μέσ' στὶς ψυχὲς ποὺ σοῦ ἔλαχε τὴν ἀρετὴ νὰ σπέρνης, 

μὴν ἀποκάμης, δουλευτή, τὴ θεία σπορὰ νὰ φέρνης. 

Θἄρθη ὁ καιρὸς τοῦ θερισμοῦ καὶ σὺ θ' ἀναγαλλιάζης·

θεία εὐλογία! τὸν καρπὸ σωροὺς θὰ τὸν συνάζης!

Γ. Βερίτης 

Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα Γ. Βερίτη, Ἡ Δαμασκός, σελ. 132-133.

Εἰς τὴν Θεοκυήτριαν Παρθένον - Ἅγιος Νεκτάριος

Ὕμνος λε' 

Εἰς τήν Θεοκυήτριαν Παρθένον 

Τὴν πύλην τὴν οὐράνιον

τὴν κιβωτὸν τὴν ἄχραντον 

τὸ ὄρος τὸ πανάγιον 

νεφέλην τὴν ἀείφωτον 

κλίμακα τὴν οὐράνιον

τὸν λογικὸν Παράδεισον 

τῆς Εὔας δὲ τὴν λύτρωσιν 

τὴν τοῦ Ἀδάμ ἀνάκλησιν

τῆς Οἰκουμένης τίμιον

ἁπάσης τὸ κειμήλιον

ὑμνήσωμεν ἐν ᾄσμασι

ἐν ψαλτηρίῳ καὶ ᾠδαῖς· 

ὅτι τῷ κόσμῳ ἄφεσις

καὶ ἱλασμὸς ἁμαρτιῶν

Παναληθῶς ἐγένετο

τῷ προελθόντι ἐξ αὐτῆς. 

Διὸ αὐτῇ βοήσωμεν

τὸν Σὸν Υἱὸν ἱκέτευε

πταισμάτων ἡμῶν ἄφεσιν 

δωρήσασθαι ὡς ἀγαθὸν

τοῖς προσκυνοῦσιν εὐσεβῶς

αὐτὸν Θεὸν ἀληθινόν.  

Ἅγιος Νεκτάριος 

Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως  

Πηγή: Θεοτοκάριον, Ἁγίου Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος, σελ. 88-89.

Πνευματική Ἀλφάβητος - π. Σεβαστιανός Στεφανόπουλος

Πνευματική Ἀλφάβητος

Ἀφοβία Θεοῦ, ὄλεθρος βέβαιος.

Βλάσφημος γλῶσσα, συρροή κακῶν.

Γνῶσις κόσμου, ἀγνωσία Θεοῦ.

Δανεισμός ἄδικος, μῖσος βαθύ.

Ἔνδακρυς προσευχή, πλουσία εὐλογία.

Ζωή ἀμέριμνος, γῆρας ἐπώδυνον.

Ἡδονή πικρά, τό κέρασμα τῆς ἁμαρτίας.

Θανάτου μνεία, ἀθανασίας πρόξενος.

Ἴδιον θέλημα, σφαλερά πορεία.

Καθαρά καρδία, εὐλογημένος βίος.

Λιτή τράπεζα, μήτηρ ὑγείας.

Μικρόν ἐπί μικρόν ἐπιφέρει μέγα.

Νόμος ἄδικος, ἐγείρει κάτεργα.

Ξενισμός διά Θεόν, εἰρήνη τῷ κατορθοῦντι.

Ὁδοί ἀπωλείας τῶν ἀφρόνων αἱ ὁδοί.

Πύλαι ἅδου τῶν καπηλίων αἱ πύλαι. 

Ρώμη ψυχῆς, φιλία νηστείας. 

Σωτήριος ἀσφάλεια, νῆψις καρδίας. 

Τροφή θεία, μελέτη ἁγία. 

Ὕμνος ἔνθεος, δόξα χειλέων. 

Φόβος κολάσεως, φυγή ἁμαρτίας. 

Χαρᾶς ὑπόθεσις τῶν γενναίων οἱ πόνοι. 

Ψυχῆς ὀδύνη τῶν ξένων τά ἴδια. 

Ὠμότης καρδίας, ἄδακρυς βίος.

Ἀρχιμανδρίτης Σεβαστιανός Στεφανόπουλος

Πηγή: Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου, Ὀρθοδοξος Κυψέλη, Τεῦχος 33, σελ. 112.

Ἔντευξις τοῦ αὐτοῦ εἰς Θεόν - Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος

Ἔντευξις τοῦ αὐτοῦ εἰς Θεόν· καὶ ὅπως Θεῷ συναπτόμενος καὶ δόξαν Θεοῦ ὁρῶν ἐν ἑαυτῷ ἐνεργοῦσαν ἐξεπλλήττετο

Πῶς σε ἐντός μου προσκυνῶ, πῶς δὲ μακρὰν σε βλέπω, 

πῶς ἐν ἐμοὶ κατανοῶ, ἐν οὐρανῷ δ' ὁρῶ σε; 

Σὺ μόνος οἶδας, ὁ ποιῶν ταῦτα καὶ λάμπων ὥσπερ

ἥλιος ἐν καρδίᾳ μου, τῇ ὑλικῇ, ἀΰλως. 

Ὁ διαυγάσας μοι τὸ φῶς τῆς δόξης σου, Θεέ μου, 

διὰ τοῦ ἀποστόλου σου καὶ μαθητοῦ καὶ δούλου, 

τοῦ παναγίου Συμεών, αὐτὸς καὶ νῦν μοι λάμψον

καὶ δίδαξον ἐν Πνεύματι ὕμνους ἐκείνῳ ᾆσαι, 

καινοὺς ὁμοῦ καὶ παλαιούς, θείους καὶ κεκρυμμένους, 

ἵν' ἐξ ἐμοῦ θαυμαστωθῇ ἡ γνῶσίς σου, Θεέ μου,

καὶ ἡ σοφία ἡ πολλὴ παραδειχθῇ μειζόνως· 

καὶ πάντες σε αἰνέσουσιν ἀκούσαντες, Χριστέ μου, 

ὅτι καιναῖς ἐγὼ λαλῶ γλώσσαις τῇ χάριτί σου.

Ἀμήν, γένοιτο, Κύριε, κατὰ τὸ θέλημά σου...

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος 

Πηγή: Ὕμνοι Ἐπιστολαὶ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Τόμος Γ', Στίχοι 1-14 ἐκ τῶν 42, (ἀπόσπασμα) σελ.59

Χριστός, Φῶς, Ἀλήθεια - Σοφία Πάσχου

Χριστός

Ἄν τόν Χριστό ἔχεις μέσα στήν καρδιά, 

δέ θά σοῦ λείπει ΤΙΠΟΤΑ...

Φῶς

Ὅλα θά γίνουν Φῶς, καί τό σκοτάδι ἀκόμα, 

στόν οὐρανό τοῦ μέλλοντα αἰώνα...

Ἀλήθεια 

Οἱ ἄνθρωποι δέν τή σηκώνουν τήν ἀλήθεια· 

ἀπό αὐτήν, τά προτιμοῦν τά παραμύθια...

Σοφία Πάσχου

Πηγή: Ἀντίπερα ὄχθη, ποιητικοί στοχασμοί, Σοφίας Πάσχου, Ο.Χ.Α. Λυδία, σελ. 42, 45.

Καρυές - π. Μωϋσῆς Ἁγιορείτης

Καρυὲς 

Δίχως γυναικωνίτες οἱ ναοὶ καὶ κολυμβῆθρες.

Πολιτεία κυβερνημένη ἀπ' ἄστρα καὶ ράσα. 

Τὸ μαφόρι τῆς Παναγίας τοῦ Πρωτάτου ἀκριβὴ σκέπη.

Καρυδιές, φουντουκιές, καμέλιες καὶ τὸ φεγγάρι. 

Στρουθία, Κύριε Ἐλέησον, Ἀλληλούϊα.

Ἀτέλειωτα συναξάρια στοὺς χειμῶνες.

Τὸ ψαλτήρι, οἱ καμπάνες τῶν καλογήρων. 

Κομποσχοίνια γιὰ περιδέραια καὶ βραχιόλια. 

Λιβάνι ἀπὸ ρόδο καὶ κρίνο γιὰ μύρο. 

Ξυλόγλυπτοι σταυροὶ ἀπ' τὰ Καυσοκαλύβια.

Τὸ μαφόρι τῆς Παναγίας σκεπάζει φτωχοὺς κι ἀρρώστους. 

Τὸ μαφόρι Της σκεπάζει κι ἐμένα. 

Μοναχὸς Μωϋσῆς Ἁγιορείτης 

Πηγή: Ἀθωνικὰ Ποιήματα, Μωϋσέως Μοναχοῦ Ἁγιορείτου, Ὰρμός, σελ. 60.

Οἱ χάρες τῶν μικρῶν παιδιῶν - Ἀνθή Λιβάνη

Οἱ χάρες τῶν μικρῶν παιδιῶν

Εἶναι τά μάτια τῶν παιδιῶν, ἀστέρια πού φωτίζουν

κι' ὁλόλαμπρες μαρμαρυγές τριγύρω τους σκορπίζουν. 

Εἶναι τό γέλιο τῶν παιδιῶν, ἀνθός γλυκός, λουλούδι, 

ἀγγελική ἀντιφεγγιά, χίλιων πουλιῶν τραγούδι. 

Κι εἶναι τά λόγια τῶν παιδιῶν, νέκταρ γλυκό δροσᾶτο, 

σ' ἀνθόγυαλο μοναδικό μύρο ἀκριβό γεμᾶτο. 

Θεέ μου, εὐχή καί προσευχή κάθε καρδιά προσφέρει, 

νά τά κρατᾶς στόν ἴσκιο Σου, ἀπ' τ' ἁπαλό τους χέρι.

Ἀνθή Λιβάνη 

Πηγή: Τ' Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, Ἀνθή Λιβάνη, Ο.Χ.Α. Λυδία, σελ. 129. 

Ὁ Ἰωάννης μαρτυρεῖ... - Γ. Βερίτης

Ὁ Ἰωάννης μαρτυρεῖ...*

Ὁ Ἰωάννης μαρτυρεῖ μὲ τὴ φωνὴ τοῦ ζῶντος·

Δὲν εἶμαι 'γὼ προφήτης σας, δὲν εἶμαι 'γὼ Ἠλίας, 

ἀλλ' εἶμαι 'γὼ σὰν τὴ φωνὴ π' ἀντιλαλεῖ στοὺς βράχους

κι' ἀντιλαλεῖ στὶς ἐρημιὲς μὲ μιὰ λαλιὰ ποὺ καίει.

Τί νὰ μοῦ πεῖτε; Ποιὸς μπορεῖ νὰ προχωρῆ στοὺς δρόμους, 

τοὺς χαραγμένους μὲ φωτιά, φωτιὰ ποὺ καίει τὸ ψέμα

καὶ τὴν κακία μὲ σίδηρο διπλὰ πυρακτωμένο; 

 Γ. Βερίτης

*Ἡ ἀρχὴ ἑνὸς ποιήματος γιὰ τὸν Βαπτιστή, ποὺ δὲν τελείωσε.

Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα, Γ. Βερίτη, Ἡ Δαμασκός, σελ. 199 

Μέ Σένα πάντα - π. Τιμόθεος Κιλίφης

Μέ Σένα πάντα

Ἐπάλεψα, ἐμόχθησα, 

χτυπήθηκα, ἐπόνεσα, 

χίλιες φορές τσακίστηκα

καί ἄλλες τόσες σίγουρα

μέ Σένανε ταυτίστηκα.

Στά χέρια Σου ἀφέθηκα

καί οὔτε πού τό σκέφτηκα, 

πού θά μέ βγάλει ἡ στράτα. 

γιατί ὅλα τά δικά Σου 

εἶναι ξεκάθαρα, σταράτα. 

Μ' Ἐσένα θά ταξιδεύω στά πελάγη, 

τ' ἀνοιχτά καί ἀπέραντα, 

πέρα ἀπ' τοῦ κόσμου τήν ἄκρη 

καί τά φοβερά τά ἄγη.

Μέσα δέ στ' ἀγροκαίρι μου

θά Σ' ἔχω Τιμονιέρη μου.

Θά μέ ὁδηγεῖς σάν ἄστρο φωτεινό, 

γιά νά κατακτήσω τόν ἄπειρο οὐρανό. 

Σ' εὐχαριστῶ, Θεέ μου, 

ἄπειρε Πλαστουργέ μου.

π. Τιμόθεος Κ. Κιλίφης

Πηγή: Πίστη καί Πάλη (Ποιητικά), π. Τιμοθέου Κ. Κιλίφη, σελ. 58.

Δωρεές κι' εὐθύνες - Ἀνθή Λιβάνη

Δωρεές κι' εὐθύνες

Ἀπ' τήν αὐγή τῆς ζήσης μου κι' ἀπό τά πρῶτα χρόνια

ἅπλωσες τ' ἅγιο χέρι Σου, Χριστέ μου, ἀπάνωθέ μου, 

γιά νά μοῦ δείξης τό στρατί πού φέρνει στήν αἰώνια

καί στήν ἀθάνατη ζωή τοῦ Οὐρανοῦ, Θεέ μου.

Γερά, σφιχτά μέ κράταγες μέ χίλιους δυό σου τρόπους

στήν κατηφόρα μή βρεθῶ καί στοῦ γκρεμοῦ τά βάθη

κι' ἐνῶ μπροστά μου ξἄνοιγες παραδεισένιους τόπους

μέ μάθαινες νά πολεμῶ ψευτιές, κακίες, πάθη.

Γι' αὐτό τρανή μου ὀφειλή κι' εὐθύνη μου μεγάλη

τῆς Πίστης πάντα νά κρατῶ τ' ἀκοίμητο καντήλι!

φῶς νά σκορπάει τριγύρω του, νά τό γνωρίσουν κι' ἄλλοι

μ' ὁλόθερμη τήν προσευχή κι' ἀδιάκοπα στά χείλη. 

Νά μ' ἀξιώνης Κύριε, ὁ λίβας μή μέ κάψη, 

ἀπό τό Ζωοπάροχο Ποτήρι Σου νά πίνω, 

νά μήν μπορῆ τοῦ πονηροῦ τό πνεῦμα νά μέ βλάψη

κι' ὥς τά στερνά μου ταπεινή μαθήτρα Σου νά μείνω.

Ἀνθή Λιβάνη 

Πηγή: Τ' Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, Ἀνθή Λιβάνη, Ο.Χ.Α. Λυδία, σελ. 26.  
 Πηγή φωτογραφίας: http://inpantanassis.blogspot.gr