Μὴν ἀποκάνης, δουλευτή!
Χαρισμένο στοὺς Ἐργάτες τῆς Ἀλήθειας
Ταχιὰ - ταχιά, μὲ τὴ δροσιὰ ποὺ στάξανε τ' ἀστέρια,
ξύπνησε πάλι κι' ἄδραξε στὰ δυὸ τὸ ἀλέτρι χέρια·
καὶ βύθιζέ το στιβαρὰ στὴ γῆ τὴν πλουτοφόρα,
καὶ σπέρνε χεροπάλαμα σπόρο ἄφθονο, τὴν ὥρα
ποὺ ὁ πρόσχαρος κορυδαλλὸς σὲ χαιρετᾶ ἀπ' τὰ αἰθέρια.
Σπρῶχνε τ' ἀλέτρι σου γερὰ καὶ πίσω μὴν κυττάζης.
Μέσ' στὶς ψυχὲς ποὺ σοῦ ἔλαχε τὴν ἀρετὴ νὰ σπέρνης,
μὴν ἀποκάμης, δουλευτή, τὴ θεία σπορὰ νὰ φέρνης.
Θἄρθη ὁ καιρὸς τοῦ θερισμοῦ καὶ σὺ θ' ἀναγαλλιάζης·
θεία εὐλογία! τὸν καρπὸ σωροὺς θὰ τὸν συνάζης!
Γ. Βερίτης
Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα Γ. Βερίτη, Ἡ Δαμασκός, σελ. 132-133.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου