Ἐσένα θά γυρεύω!
Σάν τό μικρό πού βρίσκεται
στῆς μάνας τήν ἀγκάλη
κι ἐκεῖ πιά ἀναπαύεται
καί ξένοιαστο ἀγάλλει,
ἔτσι κι ἐγώ, Μανούλα μου,
σέ Σένα ἡσυχάζω,
σέ Σένα ἀναπαύομαι
καί πλέον δέ δειλιάζω.
Τί κι ἄν ὁρμᾶ ὁ ἄνεμος
καί θύελλες σηκώνῃ
καί δέντρα σείῃ σύγκορμα
καί κάποια ξερριζώνῃ;
Δέν μέ τρομάζει, Ἄχραντε,
τ' ἀνέμου πιά ἡ λύσσα·
μέ τή δική Σου δύναμη
θά στέκω πάντα ἴσια!
Καί δέν θά τρέχω, Πάναγνε,
νά βρῶ ἀλλοῦ βοήθεια,
νά εὕρω καταφύγιο,
ἀσφάλεια, προμήθεια.
Μόνο σέ Σένα πάντοτε
ἐγώ θά καταφεύγω·
στίς δύσκολες τίς ὧρες μου,
Ἐσένα! θά γυρεύω.
Μοναχός Γεράσιμος Ἁγιορείτης
Πηγή: Ὁ Ποιμήν ὁ Καλός, Γερασίμου Μοναχοῦ, Ἅγιον Ὄρος, σελ. 130-131.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου