Ὢ βλογημένη σιωπή! - Φώτης Κόντογλου

Ὢ βλογημένη σιωπή, ποὺ μέσα σὲ σένα ἀκούγω τὶς μυριάδες μυστικὲς φωνὲς τοῦ παντός! 

Κι ὢ ταραχὴ καὶ βουὴ τῆς πολιτείας, ποὺ μὲ μποδίζεις ν᾿ ἀκούσω τὴν ὑπερκόσμιαν αὐτὴ καὶ πολύηχη σιωπή, ποὺ τὴν ἀκούω σὲ τούτη τὴν ἔρημο! ... 

Τώρα καταλαβαίνω καλά, γιατὶ στὴν ἔρημο ἀκούγανε οἱ ἀσκητὲς τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ καταλαβαίνανε τὰ μυστήρια.   

Φώτης Κόντογλου 

Πηγή: Φώτης Κόντογλου σημείον ἀντιλεγόμενον, «Ἁρμός», σελ. 133-134.

Ὁ ἐδικός μας ἀγώνας - Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἠσυχαστής

Ὁ ἐδικός μας ἀγώνας, εἶναι νὰ καταφρονήσωμεν ὄχι τὰ εὐχάριστα μόνον, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ λυπηρὰ τῆς παρούσης ζωῆς, μεταθέτοντας καθ᾿ ἡμέραν τὸ πολίτευμα ἡμῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 

Διότι τὰ ἐδῶ φαινόμενα ὡραία ἐμπρὸς εἰς ἐκείνα εἶναι σκότος καὶ κόλασις. 

Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής 

Πηγή· Ἀκουσον τοὺς λόγους μου ἀγαθὲ υἱε, Γέροντος Ἰωσὴφ Ἡσυχαστοῦ, «Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου», σελ. 244.

Ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τῆς πολιτικῆς - Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν.

Ἡ πενία ἔτεκεν τὴν πεῖναν.

Ἡ πεῖνα παρήγαγε τὴν ὄρεξιν.

Ἡ ὄρεξις ἐγέννησε τὴν αὐθαιρεσίαν.

Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν ληστείαν.

Ἡ ληστεία ἐγέννησε τὴν πολιτικήν. 

Ἰδοὺ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου...

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης 

«Οἱ ἔμποροι τῶν ἐθνῶν» 

Ἄπαντα Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Τόμος Α΄, «Δομός».

Τὴν καρδιά σου νὰ ἔχεις στραμμένη στὸν Θεὸ - Ἀμμᾶς Θεοδώρα

 

Ρωτήθηκε ἀπὸ κάποιον ἡ ἀμμᾶς Θεοδώρα σχετικὰ μὲ τὰ ἀκούσματα ποὺ φθάνουν στ᾿ αὐτιά μας:

«Πῶς εἶναι δυνατὸν -εἶπε- ὅταν γενικὰ τ᾿ αὐτιά μας δέχονται λόγια κοσμικῶν ἀνθρώπων ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλα ἄσχετα, νὰ παραμένουν προσανατολισμένα στὸν Θεὸ μόνο;»

Καὶ ἡ ἀμμᾶς τοῦ λέει:

«Ὅπως ἀκριβῶς ἂν κάθεσαι σὲ τραπέζι ὅπου ὑπάρχουν πολλὰ φαγητὰ καὶ τρῷς βέβαια, ἀλλὰ ὄχι μὲ εὐχαρίστηση, τὸ ἴδιο καὶ ὅταν κοσμικὰ λόγια φθάνουν στ᾿ αὐτιά σου, τὴν καρδιά σου νὰ ἔχεις στραμμένη στὸν Θεὸ καὶ μ᾿ αὐτὴ τὴ διάθεση δὲν θ᾿ ἀκοῦς μὲ εὐχαρίστηση καὶ δὲν παθαίνεις καμιὰ ζημιά».

 Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/to_mega_gerontikon.htm#02.07.01

Τὸ πρόσφορο καὶ ὅσα πρέπει νὰ γνωρίζετε γιὰ τὴν παρασκευή του

Ποιός πρέπει νά ζυµώνει τό πρόσφορο γιά νά προσφερθεῖ στό Ναό γιά τή Θεία Εὐχαριστία;
Κάθε χριστιανός βαπτισµένος ἔχει τό τιµητικό αὐτό προνόµιο. Πρέπει ὅµως νά ἀγωνίζεται νά κρατεῖ τόν ἑαυτό του σέ καθαρότητα, γιά νά κάνει τό ἱερό αὐτό ἔργο, νά ζυµώνει καί νά προσφέρει τό πρόσφορο γιά τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τό ζύµωµα τοῦ προσφόρου εἶναι ἡ ἀρχή τῆς Θείας Λειτουργίας γιʼ αὐτό καί ὁ χριστιανός ἤ ἡ χριστιανή πού ζυµώνει τό πρόσφορο πρέπει νά προσεύχεται τήν ὥρα ἐκείνη.

Τό πρόσφορο ἔχει ἰδιαίτερο συµβολισµό γιά ἐµᾶς τούς χριστιανούς. Συµβολίζει τήν ἑνότητά µας, τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας µας. Γιατί ὅπως τό πρόσφορο ἀποτελεῖται ἀπό διαφόρους σπόρους, οἱ ὁποῖοι µαζεύτηκαν, ἀλέστηκαν, ζυµώθηκαν καί ἔκαναν ἕνα πράγµα, ἔτσι κατά τήν παλαιά εὐχή τοῦ προσφόρου εὐχόταν ὁ ἱερέας νά συνάξει ὁ Θεός τά διασκορπισµένα σʼ ὅλη τή γῆ παιδιά του στήν Βασιλεία Του τήν ἐπουράνια. Καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει «ἐπειδή ἕνας εἶναι ὁ ἄρτος, καί ἐµεῖς οἱ πολλοί εἴµαστε ἕνα σῶµα» (Α΄ Κορ.10,17).
Καί κάτι ἀκόµη. Μέσα στά Τίµια ∆ῶρα ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἐγγύηση τῆς Ἀναστάσεως. «Καθώς ὁ βλαστός τῆς ἀµπέλου, ἀφοῦ κατακλιθεῖ στή γῆ καρποφορεῖ στόν καιρό του, καί ὁ κόκκος τοῦ σιταριοῦ, ἀφοῦ πέσει στή γῆ καί διαλυθεῖ, ἀνασταίνεται πολλαπλάσιος... καί στή συνέχεια (ὡς ἄρτος καί οἶνος) γίνονται Σῶµα καί Αἷµα Χριστοῦ µέ τά λόγια τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τή Χάρη τοῦ Ἁγ. Πνεύµατος, ἔτσι καί τά σώµατά µας, πού τρέφονται ἀπό τήν Θεία Εὐχαριστία, ἀφοῦ µποῦν στή γῆ καί διαλυθοῦν, θά ἀναστηθοῦν στόν καιρό τους, χάρη στό Λόγο τοῦ Θεοῦ πού χαρίζει σʼ αὐτά τήν Ἀνάσταση, πρός δόξαν Θεοῦ Πατρός» κατά τόν Ἅγιο Εἰρηναῖο.

Τό πρόσφορο συµβολίζει ἐπίσης αὐτή τήν ἴδια τήν Παναγία µας. Ὅπως ἀπό Ἐκείνη προῆλθε ὁ Κύριος µας Ἰησοῦς Χριστός, γεννήθηκε δηλαδή ἐκ τῶν ἁγνῶν καί παρθενικῶν αἱµάτων Της, ἔτσι καί ἀπό τό πρόσφορο προέρχεται ἡ µερίδα ΙΣ ΧΣ ΝΙ ΚΑ, πού θά µεταβληθεῖ σέ Σῶµα καί Αἷµα Χριστοῦ κατά τή Θεία Λειτουργία. Κι ὅπως ἡ Παναγία µας εἶχε ἕναν µόνο Υἱό, ἕνα µόνο παιδί, τόν Μονογενῆ Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί ἀπό τό πρόσφορο πού θά βγεῖ ὁ Ἅγιος Ἄρτος δέν ἐξάγεται καµµιά ἄλλη µερίδα, τῶν Ἁγίων δηλαδή κ.τ.λ. Χρησιµοποιοῦνται ἄλλα πρόσφορα γιά νά ἐξαχθοῦν οἱ ὑπόλοιπες µερίδες. Χρειάζονται συνεπῶς σέ κάθε Θεία Λειτουργία τό λιγότερο δυό πρόσφορα.

Μερικές πρακτικές συµβουλές. Τό πρόσφορο πρέπει νά εἶναι ζυµωµένο ἀπό ἀλεῦρι σιταριοῦ καί ὄχι ἀπό κριθάρι ἤ καλαµπόκι ἤ ἄλλου εἴδους ἀλεῦρι ἤ προσµίξεις.
Μόνο ἀλεύρι σιταριοῦ, γιατί ἀπό τό πρόσφορο αὐτό θά ἐξαχθεῖ ὁ Ἀµνός, ἡ µερίδα δηλαδή πού θά γίνει Σῶµα Χριστοῦ καί ὁ Κύριος παροµοίασε τό πανάγιο Σῶµά Του µέ σιτάρι ( Ἰω. 12, 24).

Παλιά ἡ παρασκευή τοῦ προσφόρου ἦταν ὑπόθεση δύσκολη. ∆ιάλεγαν τό καλύτερο στάρι. Οἱ πιό αὐστηροί καί ἀκριβολόγοι «ψώχοντες», ἔτριβαν δηλαδή µέ τά χέρια τά ὥριµα στάχυα, νά µήν πατηθοῦν ἀπό τίς ὁπλές τῶν ζώων, νά µήν κοπρισθοῦν στό ἁλώνι. Στή συνέχεια ἔπλεναν τό στάρι, τό στέγνωναν καί τό διατηροῦσαν σέ ξεχωριστό ἀµπάρι. Τό πήγαιναν στό µύλο ξεχωριστά ἀπό τό ἄλλο στάρι, τό ἄλεθαν, τό κοσκίνιζαν µέ τήν «µεταξόσιτα» καί µʼ αὐτό ζύµωναν τά πρόσφορα. Ζύµωναν σέ εἰδικό σκαφίδι φτιαγµένο ἀπό καλό ξύλο, τό ὁποῖο φύλαγαν χωριστά καί πεντακάθαρο. Τό ψήσιµο γινόταν µέ εἰδικό ἄναµα τοῦ φούρνου ἤ τῆς γάστρας κι ὄχι µέ παλιόξυλα ἤ παλιόχαρτα ἤ ὅ,τι ἄχρηστο, ἀλλά µέ κλάρες καί ξύλα εἰδικά γιά τήν περίσταση. Αὐτά παλαιότερα.

Γιά νά ἔλθουµε στά σύγχρονα δεδοµένα ἄς ὑπογραµµίσουµε µερικά πολύ σηµαντικά γιά τήν παρασκευή τοῦ προσφόρου. Θά πρέπει νά ζυµωθεῖ σέ ὥρα κατά τήν ὁποία ἄν εἶναι δυνατόν δέν εἶναι ἄλλος στό σπίτι.
∆έν ἀκοῦµε ραδιόφωνο ἤ βλέπουµε τηλεόραση καί ἔχουµε ἐξοµολογηθεῖ τά ἁµαρτήµατα, τά ὁποῖα µᾶς βαραίνουν.
Τά µαλλιά οἱ γυναῖκες τά ἔχουν µαζεµένα σφιχτά καί δεµένα µέ εἰδικό µαντήλι ὥστε νά µήν πέσει καµµιά τρίχα.
Θυµιάζουµε τό χῶρο µας, τήν κουζίνα ἐν προκειµένῳ, τό καντήλι µας ἀνάβει, ἀνάβουµε καί τό κερί στήν Παναγία µας καί ἀρχίζουµε.

Θά πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἐπιβάλλεται νά χρησιµοποιοῦµε προζύµι καί ὄχι µαγιά.
Ἐπίσης γιά τό ζύµωµα διατηροῦµε εἰδικές πετσέτες καί εἰδικά σκεύη τά ὁποῖα δέν χρησιµοποιοῦµε γιά ἄλλες δραστηριότητες, γιά γλυκά ἤ φαγητά γιά παράδειγµα. Κάνουµε ἕνα σταυρό στό ἀλεύρι καί ἐκεῖ µέσα τοποθετοῦµε τό προζύµι. Λέµε τό «Πάτερ ἡµῶν» καί ξεκινᾶµε τό ζύµωµα, στή διάρκεια τοῦ ὁποίου λέµε ἤ τούς Χαιρετισµούς ἤ τό «Θεοτόκε Παρθένε».

Ἡ ζύµη µας πρέπει νά γίνει ἀρκετά σφιχτή καί ὄχι σάν ἐκείνη τοῦ ψωµιοῦ, διότι ἐσωτερικά πρέπει νά εἶναι τό πρόσφορο συµπαγές, νά µήν ἔχει φουσκάλες καί νά µήν εἶναι ξεροψηµµένο. Πρίν νά τό βάλουµε στό ταψί, τό ὁποῖο δέν πασπαλίζεται µέ λάδι ἀλλά µέ καθαρό κερί, κάνουµε ἕνα µικρό σταυρό µέ ζυµάρι, τόν τοποθετοῦµε στό κέντρο τοῦ ταψιοῦ καί ἔπειτα βάζουµε πάνω σʼαὐτό τό ζυµάρι καί τελειώνουµε τή διαδικασία πατώντας τή σφραγίδα. Ἡ σφραγίδα πρέπει νά εἶναι ξύλινη καί µέ βαθιά χαράγµατα ὥστε τό ἐκτύπωµά της νά εἶναι εὐκρινές καί καθαρό. Θά πρέπει νά προσέξουµε ὥστε οἱ τρύπες, τίς ὁποῖες κάνουµε γιά νά βγεῖ ὁ τυχόν ἀέρας κατά τό ψήσιµο, νά µήν γίνονται µέσα στό περίγραµµα πού δηµιουργεῖ ὁ σταυρός µέ τίς µερίδες τοῦ Κυρίου, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων.

Ἀφοῦ ψηθεῖ καί τό βγάλουµε ἀπό τό φοῦρνο, τό ἀφήνουµε λίγο νά κρυώσει καί τό τυλίγουµε µέ µιά πετσέτα καθαρή καί τό βάζουµε µέσα σέ πλαστική σακκούλα γιά νά γίνει µαλακό καί ὄχι ξερό. Γιά τήν µεταφορά του στό Ναό χρησιµοποιοῦµε πετσέτα καθαρή, ἐάν εἶναι δυνατόν µέ ἕναν σταυρό κεντηµένο ἐπάνω της, ὥστε νά χρησιµοποιεῖται µόνον γιά τό πρόσφορό µας.

Αὐτές ἦταν µερικές πρακτικές συµβουλές γιά τήν κατασκευή τοῦ προσφόρου καί ὄχι συνταγή. Ἐάν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα, συµβουλευόµαστε κάποιες νοικοκυρές οἱ ὁποῖες ζυµώνουν καλά ἤ τούς ζητοῦµε νά µᾶς δείξουν, ἐάν δέν γνωρίζουµε τόν τρόπο µέ τόν ὁποῖο γίνεται τό ζύµωµα. ∆έν εἶναι δικαιολογία τό «δέν ξέρω πῶς», «προσπάθησα, ἀλλά δέν µοῦ γίνεται» κ.τ.λ. Ἐάν ἔχουµε ἐπιµονή τότε σίγουρα µαθαίνουµε.

Πηγή: iamatikos.gr

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ σημασία του στὴν ζωή μας - π. Γεώργιος Καψάνης

Οἱ ὀδυνηρὲς καὶ ἀνίατες ἀσθένειες, ὁ θάνατος προσφιλῶν μας προσώπων, ὅπως καὶ ὁ ἰδικός μας θάνατος, ἡ ἀδικία, ἡ ἀχαριστία καὶ περιφρόνησις, οἱ διωγμοὶ ποὺ ἐνίοτε ὑφιστάμεθα, ἡ πτωχεία καὶ ἄλλες δοκιμασίες, ἀποτελοῦν εὐκαιρίες πού, ἂν τὶς χρησιμοποιήσουμε σωστά, μᾶς συσταυρώνουν καὶ συνεγείρουν μὲ τὸν Χριστό.

Ἂν ἀγανακτήσουμε, ζημιωνόμαστε πνευματικά. Ἂν τὶς δεχθοῦμε παθητικά, στωικά, γιατὶ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διαφορετικά, πάλι δὲν ὠφελούμεθα. Ἂν ὅμως τὶς δεχθοῦμε ὡς ἐπίσκεψι Θεοῦ καὶ ὡς εὐκαιρίες γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωσι, τότε πολὺ εἶναι τὸ κέρδος. Ἡ ἑκούσια ἀποδοχὴ τοῦ πόνου ὡς Σταυροῦ, ὡς δώρου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωσι, μᾶς ἀνεβάζει στὸ ὕψος τῶν ἁγίων μαρτύρων. Ὁ Χριστιανὸς π.χ. ποὺ στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου ὀδυνᾶται καὶ ὑπομένει καὶ εὐχαριστεῖ τὸν Θεό, ἀναδεικνύεται σὲ ὁμολογητὴ τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως καὶ σὲ σύγχρονο μάρτυρα, ἐφ’ ὅσον διὰ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Σταυροῦ μεταβάλλει τὸ ἀκούσιο τοῦ πόνου σὲ ἑκούσιο.

Ἁγιορείτης ἀσκητὴς εἶπε ἐνδεικτικά: Ἕνα «δόξα σοι ὁ Θεὸς» τὴν ὥρα ποὺ πονᾶμε, ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ χίλια «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», ὅταν δὲν πονᾶμε.

Ὁ συσταυρωμένος μὲ τὸν Χριστὸ Παῦλος, ὁ φέρων στὸ σῶμα του τὰ στίγματα τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἐβεβαίωσε ὅτι: «εἰ ὑπομένομεν, καὶ συμβασιλεύσομεν» ^{(Β ́ Τιμ. β ́, 12)}. Αὐτὴν τὴν στάσι ἔδειξαν στὰ παθήματα τῆς ζωῆς ὅλοι οἱ Ἅγιοι, μὲ κορυφαῖο τὸν μακάριο καὶ πολύαθλο Ἰώβ, ποὺ γι’ αὐτὸ θεωρεῖται καὶ τύπος Χριστοῦ. Ὁ Ἰὼβ ἦταν δίκαιος, δὲν ἦταν ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλός. Καὶ ὅμως παρεχώρησε ὁ Θεὸς νὰ περάση ἀβάστακτους πόνους, ἐνῷ ἄλλοι ἀσεβεῖς εὐημεροῦσαν.[...]

Κατὰ ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο συμμετεῖχε στὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ ἡ Θεοτόκος, «συμπράττουσα καὶ συμπάσχουσα τῇ δι’ αὐτῆς ὑψοποιῷ κενώσει τοῦ Λόγου» (ἡ Θεοτόκος συνέπραττε καὶ συνέπασχε μὲ τὸ νὰ συνεργήση στὴν ὑψοποιὸ κένωσι τοῦ Λόγου), κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ.¹ Ἀπὸ τὴν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σύλληψι, στὴν ἁγία γαστέρα της, τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ της, ἄρχισαν καὶ οἱ δοκιμασίες της. Μὴ μπορώντας ὁ Ἰωσὴφ νὰ ἐξηγήση τὴν ὑπερφυῆ σύλληψι καὶ ἐγκυμοσύνη της «ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν» ^{(Ματθ. α ́, 19)}. Μεγάλη ἔπρεπε νὰ εἶναι τότε ἡ ὀδύνη τῆς ἁπλῆς καὶ ἀσήμου κόρης Μαρίας.

Δοκιμασία καὶ οἱ δυσκολίες νὰ βρεθῆ τόπος ἐν τῷ καταλύματι γιὰ νὰ γεννήση τὸν Μονογενῆ της. Σπανίως γυναίκα ἔγκυος καὶ ἑτοιμόγεννη δὲν εὑρίσκει τόπο νὰ γεννήση.

Δοκιμασία ἡ προσπάθεια τοῦ Ἡρώδου νὰ φονεύση τὸ Θεῖο Βρέφος, δοκιμασία καὶ ἡ φυγή τους στὴν Αἴγυπτο. Ἄστεγη στὴν Βηθλεέμ, πρόσφυγας στὴν Αἴγυπτο.

Δοκιμασία καὶ ἡ ἀγωνία, ὅταν κατὰ τὸ προσκύνημά τους στὰ Ἱεροσόλυμα ἔχασε ἐπὶ τριήμερο τὸν δωδεκαετῆ Ἰησοῦ.

Κάθε πόνος καὶ κατατρεγμὸς τοῦ Ἰησοῦ κατὰ τὴν τριετῆ του δράσι ἦταν καὶ ἰδική της δοκιμασία.

Ἂς ἀκούσουμε τὸν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα: «Καὶ συμμετεῖχε μὲ τὸν Υἱό της στὴν αἰσχύνη καὶ στὶς ὕβρεις καὶ σὲ ὅλα ὅσα ἀποκάλυπταν τὴν φτώχεια, στὴν ὁποία ἦρθε γιὰ χάρη μας. Καὶ ἀνεχόταν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ φαινομενικοῦ πατέρα του, τοῦ Ἰωσήφ, καὶ μακροθυμοῦσε, παίρνοντας τὸ μέρος τοῦ Υἱοῦ της γιὰ τὴν δική μου σωτηρία...

Κι ὅταν ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους εὐεργετοῦσε τὸν φθονοῦσαν καὶ τὸν μισοῦσαν, ἡ Παρθένος πονοῦσε μαζί Του καὶ δεχόταν τὰ βέλη τοῦ μίσους των...

Ὅταν πάλι χρειάσθηκε νὰ ὑποφέρη γιὰ μᾶς ὁ Σωτὴρ καὶ νὰ πεθάνη, πόσο μεγάλες ἦσαν οἱ ὀδύνες, μὲ τὶς ὁποῖες τοῦ συμπαραστάθηκε ἡ Παρθένος! Τί βέλη τὴν διαπέρασαν! Γιατὶ κι ἂν ὁ Υἱός της ἦταν μόνο ἄνθρωπος καὶ τίποτε ἄλλο, τίποτε ὀδυνηρότερο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ προσθέση κανεὶς σὲ μιὰ μητέρα. Ἀλλὰ τώρα εἶναι ὁ μόνος Υἱός της, ποὺ τὸν ἔφερε στὸν κόσμο μόνη της, κατὰ τρόπο παράδοξο, ποὺ δὲν λύπησε ποτὲ οὔτε τὴν ἴδια οὔτε κανένα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀντίθετα, τοὺς εὐεργέτησε ὅλους τόσο, ὥστε νὰ ξεπεράση ὅλες τὶς προσδοκίες τους. Τί λοιπὸν συναισθήματα εἶναι φυσικὸ νὰ εἶχε ἡ Παρθένος, ὅταν ἔβλεπε τὸν Υἱό της σὲ τόσο φοβερὲς ὀδύνες, αὐτὸν ποὺ ἦταν ὁ εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, «τὸν πρᾶον, τὸν ταπεινὸν τῇ καρδίᾳ», αὐτὸν ποὺ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ «ἐρίζων οὐδὲ κραυγάζων», τὸν ὁποῖον κανεὶς ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κατηγορήση γιὰ τὸ παραμικρό, ὅταν τὸν ἔβλεπε νὰ σέρνεται ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ἄγρια θηρία, νὰ γυμνώνεται, νὰ δέρνεται, νὰ κρίνεται ἄξιος τῆς χειρότερης καταδίκης, νὰ πεθαίνη τὸν ἐξευτελιστικότερο θάνατο μαζὶ μὲ τοὺς ἁμαρτωλότερους ἀνθρώπους, ἔξω ἀπὸ κάθε ἔννοια δικαιοσύνης καὶ νόμου, ὅπως συμβαίνει σὲ τυραννικὰ καθεστῶτα; Προσωπικὰ πιστεύω ὅτι τέτοια ὀδύνη ποτὲ σὲ κανένα ἄνθρωπο δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη...

Γι’ αὐτὸ τὴν ὥρα τῶν παθῶν κατέλαβε τὴν Παρθένο θλίψη ὑπερβολικὴ καὶ ἀπερίγραπτη, τέτοια ποὺ παραπλήσια ποτὲ δὲν ἔνοιωσε ἄνθρωπος. Γιατὶ αὐτὴ εἶδε τὴ σταύρωση σὰν μητέρα, ἀλλὰ καὶ σὰν ἄνθρωπος μὲ σωστὴ κρίση, σὰν κάποιος ποὺ μπορεῖ νὰ διακρίνη καθαρὰ τὴν ἀδικία.

Γιατὶ ἔπρεπε νὰ λάβη μέρος σὲ κάθε τι ποὺ ἔκανε ὁ Υἱός της γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ὅπως τοῦ μετέδωσε τὸ αἷμα καὶ τὴν σάρκα της κι ἔλαβε ἀμοιβαῖα μέρος στὶς δικές του χάριτες, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἔλαβε μέρος καὶ σὲ ὅλους τοὺς πόνους καὶ τὴν ὀδύνη του. Κι αὐτὸς βέβαια καρφωμένος στὸν Σταυρὸ δέχθηκε στὴν πλευρὰ τὴν λόγχη, ἐνῷ διαπέρασε τὴν καρδιὰ τῆς Παρθένου ρομφαία, ὅπως ἀνήγγειλε ὁ ἁγιώτατος Συμεών. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ὅλα τὰ ἄλλα μαρτύρια τὰ προξενοῦσαν οἱ «κύνες» ἐκεῖνοι ἀπὸ κοινοῦ στὸν Υἱὸ καὶ στὴ μητέρα. Τὸ ἴδιο καὶ ὅταν χρησιμοποιώντας παλαιοτέρους λόγους του τὸν κατηγοροῦσαν σὰν ἀλαζόνα, κι ὅταν τὸν ὀνόμαζαν πλάνο κι ἀγωνίζονταν ν’ ἀποδείξουν τὴν πλάνη του».²

Ὁ δίκαιος Συμεὼν κατὰ τὴν Ὑπαπαντὴ εἶχε προφητεύσει ὅτι ρομφαία θὰ περνοῦσε τὴν ἁγία ψυχὴ τῆς Θεοτόκου.

Αὐτὴ ἡ ρομφαία πολλὲς φορὲς τὴν ἐπόνεσε. Πάντα ὅμως ὑπέμενε καὶ ἐπιτελοῦσε, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, «ἆθλον τῆς ἀπαραμίλλου καρτερίας».

Καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψι τοῦ Υἱοῦ της, πάλι ἀνάμεσα στοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς πρώτους Χριστιανοὺς πρώτη αὐτὴ σηκώνει τὸν Σταυρὸ τῶν διωγμῶν, τοὺς στηρίζει καὶ τοὺς καθοδηγεῖ στὸ ἀποστολικό τους ἔργο. Ὅπως τότε στὴν Σταύρωσι τοῦ Υἱοῦ της «εἱστήκει παρὰ τῷ Σταυρῷ» καὶ συνέπασχε καὶ συσταυρωνόταν μαζί Του, ἔτσι καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψί Του αὐτὴ σηκώνει τὸν Σταυρὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ συμπάσχουσα μητέρα τῶν Χριστιανῶν.

Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης

Παραπομπές 1. Ἁγ. Γρηγ. Παλαμᾶ, Εἰς τὴν Κοίμησιν, Ε.Π.Ε., τ. 10, σελ. 443. 2. Ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα, ἐνθ’ ἀνωτ. σελ. 209-213.

---

^{Πηγή: Περιοδικὸ Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος, τόμος 18, Ἅγιον Ὄρος, 1993
Πειραϊκὴ Ἐκκλησία - Τεῦχος 225}

^{Πηγή: orthodoxfathers.com}

Οἱ δέκα ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ

1. Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, οὐκ ἔσονται σοὶ θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἑμοῦ.
 
2. Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς.

3. Οὐ λήψει τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ.

4. Ἓξ ἡμέρας ἔργα καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου. Τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου.

5. Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς.

6. Οὐ μοιχεύσεις.

7. Οὐ κλέψεις.

8. Οὐ φονεύσεις.

9. Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ.

10. Οὐκ ἐπιθυμήσεις πάντα ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστι.

 Πηγή: users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/10commandments.htm

Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι - Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος ὁ Ἰβηρίτης

Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι ἡ ἔνδειξις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ἄνθρωπον, ἔλεγεν ὁ Ἰβηρίτης ἱερομόναχος Ἀθανάσιος. 

Μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός δι᾿ αὐτό μᾶς ἔκανε ἱερεῖς. 

Ὁ ἱερεύς δανείζει εἰς τόν Κύριον τήν φωνήν καί τά χέρια του διά τήν τέλεσιν τῶν Ἁγίων Μυστηρίων. 

Ὅταν ἐνδύεται ὁ ἱερεύς καθαρίζεται Χάριτι Θείᾳ, ἐκτός ἄν ὑπάρχη: 

1) ἀκαθαρσία ἡθική

2) μνησικακία

3) ρυπαρά φιλαργυρία.

Οἱ ἐργάται τοῦ Εὐαγγελίου νά εἶναι καλλιεργημένοι ἀσκητικῶς.

Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος ὁ Ἰβηρίτης 

Πηγή: Ἀθωνικόν Γεροντικόν, Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου Κοτσώνη, «Ἱ. Ἡσυχαστήριον Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», σελ. 160.

Ἐὰν δὲν κοπιάσει κανείς, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τὸν Θεὸ μαζί του - Ἀββᾶς Ἠσαΐας

«Κάποιος Γέροντας ἔμεινε σὲ κάποιο ἱερὸ εἰδωλολατρικό. Πῆγαν λοιπὸν οἱ δαίμονες καὶ τοῦ λένε: «Φύγε ἀπὸ τὸν τόπο μας».

 

Καὶ ὁ Γέροντας τοὺς εἶπε: «Ἐσεῖς δὲν ἔχετε τόπο».

Ἄρχισαν τότε νὰ τοῦ σκορπίζουν ἐντελῶς τὰ βάϊά του κι ὁ Γέροντας ἐπέμενε νὰ τὰ μαζεύει.

Κατόπιν τὸν ἔπιασε ὁ δαίμονας ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν ἔσυρε ἔξω.

Μόλις ἔφτασε στὴν πόρτα ὁ Γέροντας, μὲ τὸ ἄλλο του τὸ χέρι ἔπιασε τὴν πόρτα κράζοντας:

«Ἰησοῦ, βοήθησέ με» καὶ εὐθὺς ὁ δαίμονας ἐξαφανίστηκε καὶ ὁ Γέροντας ἀναλύθηκε στὰ δάκρυα.

Τὸν ρώτησε τότε ὁ Κύριος: «Γιατί κλαῖς;»

«Γιατὶ τολμοῦν -εἶπε ὁ Γέροντας- νὰ πιάσουν τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν μεταχειρίζονται ἔτσι».

«Ἐσὺ ἀμέλησες -τοῦ παρατήρησε ὁ Κύριος- γιατὶ μόλις μὲ ζήτησες, νὰ πῶς σοῦ βρέθηκα».

Καὶ αὐτὰ ποὺ λέω σημαίνουν ὅτι χρειάζεται πολὺς κόπος. Ἐὰν δὲν κοπιάσει κανείς, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τὸν Θεὸ μαζί του. Γιατὶ Αὐτὸς γιὰ χάρη μας σταυρώθηκε».

Ἀββᾶς Ἠσαΐας

 Πηγή· Μέγα Γεροντικόν

Νὰ εἶστε πάντοτε χαρούμενοι

1. Ρώτησε κάποιος τὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο:

«Τί ἂν φυλάξω, θὰ εἶμαι ἀρεστὸς στὸν Θεό;».

Καὶ ἀπάντησε ὁ Γέροντας: «Τήρησε αὐτὰ ποὺ θὰ σοῦ παραγγείλω:

* Ὅπου κι ἂν πᾶς, τὸν Θεὸ να᾿ χεῖς μπρὸς στὰ μάτια σου πάντοτε.

* Ὅ,τι κι ἂν κάνεις, νὰ στηρίζεται στὴ μαρτυρία τῶν θείων Γραφῶν. 

* Καὶ σ᾿ ὅποιον τόπο κι ἂν κατοικεῖς, μὴ μετακινεῖσαι εὔκολα ἀπὸ κεῖ. 

Αὐτὲς τὶς τρεῖς παραγγελίες κράτησέ τες καὶ σώζεσαι».

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

8. Ὁ ἀββᾶς Βενιαμὶν πεθαίνοντας εἶπε στὰ πνευματικά του παιδιά:

«Κάντε αὐτὰ ποὺ θὰ σᾶς πῶ καὶ θὰ μπορέσετε νὰ σωθεῖτε: 

Νὰ εἶστε πάντοτε χαρούμενοι, 

νὰ προσεύχεστε ἀδιάκοπα καὶ 

νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ γιὰ τὸ κάθε τί».

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

10. Εἶπε ὁ ἀββᾶς Γρηγόριος ὁ Θεολόγος:

«Ὁ Θεὸς ἀπὸ κάθε ἄνθρωπο ποὺ εἶναι βαφτισμένος αὐτὰ τὰ τρία ζητάει: 

* Ἀπὸ τὴν ψυχὴ ὀρθὴ πίστη, 

* ἀπὸ τὴ γλῶσσα τὴν ἀλήθεια καὶ 

* ἀπὸ τὸ σῶμα τὴ σωφροσύνη».

                                               

     Πηγή· Μέγα Γεροντικόν

Ἡ συμβολὴ τῆς Θεοτόκου στὴν θέωσι τοῦ ἀνθρώπου - Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς δίδει αὐτὴν τὴν δυνατότητα, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὸν πρωταρχικὸ σκοπὸ ποὺ εἶχε τάξει ὁ Θεὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο. 

Γι᾿ αὐτὸ ἀναγγέλλεται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὡς ἡ ὁδός, ἡ θύρα, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ἡ ζωή, ἡ ἀνάσταση, τὸ φῶς. Εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος διορθώνει τὸ λάθος τοῦ πρώτου Ἀδάμ. 

Ὁ πρῶτος Ἀδὰμ μᾶς χώρισε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀνυπακοή του καὶ τὸν ἐγωισμό του. Ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, μᾶς ἐπαναφέρει πάλι στὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν ὑπακοή Του πρὸς τὸν Πατέρα, ὑπακοὴ μέχρι θανάτου, «θανάτου δὲ σταυροῦ». Προσανατολίζει πάλι τὴν ἐλευθερία μας πρὸς τὸν Θεό, ἔτσι ὥστε προσφέροντάς την σ᾿ Αὐτὸν νὰ ἑνωνόμαστε μαζί Του.

Τὸ ἔργο ὅμως τοῦ νέου Ἀδὰμ προϋποθέτει τὸ ἔργο τῆς νέας Εὔας, τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ διόρθωσε τὸ λάθος τῆς παλαιὰς Εὔας. 

Ἡ Εὔα ὤθησε τὸν Ἀδὰμ στὴν παρακοή. Ἡ νέα Εὔα, ἡ Παναγία, συντελεῖ στὸ νὰ σαρκωθεῖ ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος θὰ ὁδηγήσει τὸ ἀνθρώπινο γένος στὴν ὑπακοὴ τοῦ Θεοῦ. 

Γι᾿ αὐτὸ ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὡς καὶ τὸ πρῶτο ἀνθρώπινο πρόσωπο ποὺ ἐπέτυχε τὴν θέωση - κατ᾿ ἐξαίρετο καὶ ἀνεπανάληπτο μάλιστα τρόπο, διαδραμάτισε στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας ὄχι ἁπλῶς βασικὸ ρόλο, ἀλλὰ ἀναγκαῖο καὶ ἀναντικατάστατο.

Ἐὰν ἡ Παναγία δὲν εἶχε προσφέρει μὲ τὴν ὑπακοή της τὴν Ἐλευθερία της στὸν Θεὸ καί, κατὰ τὸν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα, τὸν μεγάλο θεολόγο τοῦ ΙΔ´ αἰῶνος, δὲν εἶχε πεῖ τὸ "ναί" στὸν Θεό, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σαρκωθεῖ ὁ Θεός. Διότι ὁ Θεὸς ποὺ ἔδωσε τὴν ἐλευθερία στὸν ἄνθρωπο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὴν παραβιάσει. Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σαρκωθεῖ, ἐὰν δὲν εὑρίσκετο μιὰ τέτοια ἁγνή, παναγία, ἀκηλίδωτη ψυχὴ σὰν τὴν Θεοτόκο, ἡ ὁποία θὰ προσέφερε ὁλοκληρωτικὰ τὴν ἐλευθερία της, τὴν θέλησή της, τὸν ἑαυτό της ὅλο στὸν Θεό, ὥστε νὰ Τὸν ἑλκύσει πρὸς τὸν ἑαυτό της καὶ πρὸς ἡμᾶς.

Ὀφείλουμε πολλὰ στὴν Παναγία μας. Γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ καὶ εὐλαβεῖται τόσο πολὺ τὴν Θεοτόκο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, συνοψίζοντας τὴν Πατερικὴ θεολογία, λέγει ὅτι ἡ Παναγία μας ἔχει τὰ δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅτι εἶναι θεὸς μετὰ τὸν Θεόν, μεθόριο μεταξὺ κτιστοῦ καὶ ἄκτιστου. «Προΐσταται τῶν σωζομένων», κατ᾿ ἄλλη ὡραία ἔκφραση θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ὁ δὲ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ νεώτερος αὐτὸς ἀπλανὴς φωστὴρ καὶ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφέρει ὅτι καὶ αὐτὰ τὰ ἀγγελικὰ τάγματα φωτίζονται ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ λαμβάνουν ἀπὸ τὴν Παναγία.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ἐγκωμιάζεται ὡς «τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ».

Ἡ σάρκωσις τοῦ Λόγου καὶ ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ μέγα μυστήριο τῆς Πίστεως καὶ Θεολογίας μας.

Αὐτὸ ζεῖ κάθε ἡμέρα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μὲ τὰ μυστήριά της, τὴν ὑμνολογία της, τὶς εἰκόνες της, μὲ ὅλη τὴν ζωή της. Ἀκόμη καὶ ἡ ἀρχιτεκτονικὴ ἑνὸς Ὀρθόδοξου Ναοῦ αὐτὸ μαρτυρεῖ. Ὁ τροῦλος τῶν ἐκκλησιῶν, πάνω στὸ ὁποῖο εἶναι ζωγραφισμένος ὁ Παντοκράτωρ, συμβολίζει τὴν κάθοδο τοῦ Οὐρανοῦ στὴν γῆ. Ὅτι ὁ Κύριος «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη». Ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος «καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ὅπως γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (Ἰω. α´ 14).

Ἐπειδὴ δὲ ἔγινε ἄνθρωπος διὰ τῆς Θεοτόκου, εἰκονίζουμε τὴν Θεοτόκο τὴν κόγχη τοῦ ἱεροῦ, γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι δι᾿ αὐτῆς ὁ Θεὸς ἔρχεται στὴν γῆ καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ εἶναι «ἡ γέφυρα δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεός» καὶ πάλι «ἡ μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν», ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, ἡ χώρα τοῦ ἀχωρήτου, ποὺ ἐχώρησε μέσα της τὸν ἀχώρητο Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας.

Στὴν συνέχεια δείχνει ἡ Ἐκκλησία μας τοὺς θεωμένους ἀνθρώπους. Αὐτοὺς ποὺ ἔγιναν θεοὶ κατὰ Χάριν, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος. Γι᾿ αὐτὸ στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας μποροῦμε καὶ εἰκονίζουμε ὄχι μόνο τὸν σαρκωθέντα Θεό, τὸν Χριστό, καὶ τὴν ἄχραντο Μητέρα Του, τὴν Κυρία Θεοτόκο, ἀλλὰ καὶ τοὺς Ἁγίους, γύρω καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Παντοκράτορα. 

Σ᾿ ὅλους τοὺς τοίχους τοῦ Ναοῦ ζωγραφίζουμε τὰ ἀποτελέσματα τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ: Τοὺς ἁγίους καὶ θεωμένους ἀνθρώπους.

Ἄρα εἰσερχόμενοι μέσα σὲ ἕνα ὀρθόδοξο Ναὸ καὶ βλέποντας τὴν ὡραία ἁγιογράφηση, ἀμέσως λαμβάνουμε μία ἐμπειρία: Μαθαίνουμε ποιὸ εἶναι τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωή μας.

Ὅλα στὴν Ἐκκλησία ὁμιλοῦν γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης 

Πηγή: orthodoxfathers.com

Καλὸ μήνα καὶ καλὸ δεκαπενταύγουστο!

Αὔγουστος ὁ μῆνας τῆς Παναγίας μας

   Δεκαπενταύγουστος! Καὶ ἡ σκέψη καί ἡ καρδιά ὅλων εἶναι στραμμένη στό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Προστρέχουμε τίς μέρες αὐτές, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη περίοδο τοῦ χρόνου, στήν στοργική Μητέρα ὅλων μας, πού, μέ τίς μεσιτεῖες στόν Υἱό της καί Θεό μας, ἀνακουφίζει τούς πονεμένους, παρηγορεῖ τίς καρδιές τῶν κατατρεγμένων, προστατεύει τούς ἀδύναμους, ἰατρεύει τούς ἀσθενεῖς, συντρέχει τίς χῆρες καί τά ὀρφανά, σκέπει τόν φιλόχριστο στρατό.

   Ἰδιαίτερα στίς δύσκολες αὐτές ἡμέρες πού περνάει ὸ τόπος μας, ἄς προστρέξουμε ὅλοι στούς Ἱερούς Ναούς κατά τήν τέλεση τῶν Παρακλητικῶν Κανόνων καί ἄς ἐνώσουμε τίς προσευχές μας, παρακαλώντας τήν Παναγία μας νά προστατεύσει καί νά σώσει τήν Ἑλλάδα, ὅπως τόσες φορές ἔπραξε στό παρελθόν. 

   «Εἰς Σέ μόνην ἐλπίζω καί θαρρῶ καί καυχῶμαι καί προστρέχω τῇ σκέπῃ σου, σῶσον με!».

Πηγή: Ὀ.Χ. Περιοδικό Ἁγία Λυδία, Τεῦχος 509, «Ο.Χ.Α Λυδία», σελ. 241.

  

Βρῆκαν τήν κλίση τους

Ἅγιε Παΐσιε πρέσβευε ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

Ὁ Γέροντας ἔλεγε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δυό δρόμους διδάσκει. Τόν μοναχισμό καί τόν γάμο. Θεωροῦσε ἀφύσικο νά μήν ἀκολουθήση κάποιος ἕνα ἀπό τά δύο. 

«Τό βόδι πού δέν πάει οὔτε στόν ζυγό οὔτε στήν αὐλακιά πάει στόν χασάπη». 

Βοήθησε πολλούς νέους νά ἀκολουθήσουν τήν κλίση τους καί νά γίνουν εἴτε μοναχοί εἴτε νά κάνουν οἰκογένεια. Πολλούς ἀναποφάσιστους πού δέν ἦταν γιά μοναχοί, τούς προέτρεπε νά προχωρήσουν στόν γάμο. 

Ὅταν ἤθελαν νά τοῦ στείλουν κάτι, ἀρνιόταν λέγοντας: «Ἐγώ κουφέτα θέλω», ἤ νά μου στείλης τό προσκλητήριο τοῦ γάμου». 

Ἄλλους γιά νά τούς βοηθήση τούς ἔβαζε καλό «κανόνα», λέγοντας τους: «Χωρίς βέρα νά μήν ξανάρθετε».

Πηγή: Ὁ Γέροντας Παΐσιος, «Ἐνωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 76.

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ, ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ, ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Οἱ καιροὶ εἶναι πονηροί, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες, μὲ πεῖρα καὶ πάθη αἰώνων, πρέπει νὰ ἔχουν πάντα ἀνοιχτά, πάντα ἄγρυπνα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς.

Πέρα ἀπὸ ρητορεῖες καὶ ἰδεολογήματα δημόσιας κατανάλωσης, ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία ἀναζητοῦσε πρωτίστως τὴν ἀλήθεια, κι αὐτὸς ὁ πόθος διέπλαθε ἐλεύθερους ἀνθρώπους. Ἀνθρώπους ποὺ μποροῦσαν νὰ ἀγωνισθοῦν, νὰ ὑπομείνουν, νὰ ἀγαπήσουν, νὰ πεθάνουν καὶ νὰ ἀναστηθοῦν.
 
Στὶς κορυφαῖες στιγμὲς τῆς ἱστορίας ἀρνήθηκαν τὸν ἄρτο τῆς ἐξάρτησης καὶ τοῦ ἐξευτελισμοῦ, καὶ προτίμησαν τὸ ψωμὶ τοῦ ἱδρῶτα τους. Δὲν ὑπήκουσαν στὸν φόβο, γιατὶ εἶχαν λόγο γιὰ τὴν αἰωνιότητα, λόγο ποὺ δὲν τὸν χωροῦσαν οἱ ἐχθροί τους—Πέρσες, Ἄβαροι, Ὀθωμανοί, Ἰταλο-γερμανικὸς ἄξονας. Δὲν φοβήθηκαν οὔτε τοὺς κάθε λογῆς Ἐφιάλτες καὶ δοσίλογους ποὺ ξεφύτρωναν ἀνάμεσά τους.
 
Δὲν ἦταν κλεισμένοι στὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ ἀληθινοὶ κοσμοπολῖτες, γιὰ τοὺς ὁποίους "ἐθνικὸ" εἶναι τὸ ἀληθινό.
 
Ἔτσι ἔγιναν φῶς καὶ ἔδωσαν φῶς, ὥστε νὰ ἐμπνέεται ἡ Εὐρώπη καὶ ὁ κόσμος ὅλος τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν πίστη, τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν τόλμη ποὺ θέλει ἡ ἐλευθερία.
 
Ὅμως, ὑπάρχουν δύο Εὐρῶπες: ἡ Εὐρώπη τῶν ἐλεύθερων καὶ δημιουργικῶν πνευμάτων, καὶ ἡ Εὐρώπη τῶν κερδοσκόπων καὶ τοκογλύφων, τὸ κακότεχνο αὐτὸ μόρφωμα τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, ποὺ ἔρχεται σήμερα νὰ χειραγωγήσει καὶ νὰ ἀφαιμάξει λαοὺς καὶ τόπους.
 
Σ' αὐτὸ πιεζόμαστε ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια νὰ ὑποταχθοῦμε πλήρως καὶ ἄνευ ὅρων. Ὥστε νὰ χτισθεῖ μιὰ νέα Ἑλλάδα, τραγικὰ ἐκποιημένη, καὶ ἕνας νέος Ἕλληνας, φθηνὸς καὶ ἐξαγοράσιμος, δεμένος στὸ ἅρμα μιᾶς παγκόσμιας ὀλιγαρχίας.
 
Δὲν πρέπει ὅμως νὰ ξεχνᾶμε καὶ τοῦτο: ὅτι μήτε ἡ Εὐρώπη μήτε ἄλλος κανεὶς ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει ἢ νὰ μᾶς καταστρέψει. Μόνοι μας οἱ Ἕλληνες ἐπιλέγουμε καὶ κατεργαζόμαστε τὴ σωτηρία ἢ τὸν ἀφανισμό μας. Θέλει προσωπικὸ μόχθο καὶ ἄσκηση νὰ μάθεις νὰ εἶσαι ἐλεύθερος ἄνθρωπος.
 
Στῶμεν καλῶς. Στὴν πέτρα τῆς σιωπῆς καὶ τῆς προσευχῆς ἂς ἀκονίσουμε τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας. Ἂς ἀνασύρουμε τὰ μηνύματα τοῦ παρελθόντος, τὶς  σημερινές μας εὐθύνες καὶ τὶς πραγματικές μας δυνάμεις. Ἔτσι θὰ ἀπαντήσουμε γόνιμα στὴν πρόκληση καὶ στὴν πονηρία τῶν καιρῶν μας.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου
 
Ἀρχιμανδρίτης Χριστόδουλος καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Πηγή: orthodoxy-rainbow.blogspot.gr

Ὁ πνευματικός ὁδηγός - Στάρετς Ἰωάννης Ἀλεξέγιεβιτς Ἀλεξέγιεβ

Ὁ πνευματικός ὁδηγός πρέπει νά εἶναι ἐλεύθερος ἀπό τά πάθη καί νά ἔχει τό χάρισμα τῆς διάκρισης· δηλαδή νά λάβει ὑπ᾿ ὅψη του 

τόν κατάλληλο καιρό, τήν ἀρχή, τό ἐπιχείρημα, 

τήν κράση καθενός, τήν ἀντοχή, τή γνώση, 

τή φιλοπονία, τήν ἡλικία, τίς δυνάμεις, 

τήν ὑγεία ἤ τήν άσθένεια, τό χαρακτήρα, 

τόν τόπο παραμονῆς, τήν προσπάθεια,

 τήν ἀνατροφή, τή διάθεση, τό σκοπό πού ἔχει ὁ Θεός, 

τό σωστό νόημα ὅλων τῶν λόγων τῆς Ἁγίας Γραφῆς 

καί ἄλλα πολλά.  

Τέτοιος λοιπόν πρέπει νά εἶναι ὁ πνευματικός ὁδηγός καί τέτοια ἡ διάκρισή του. 

Στάρετς Ἰωάννης Ἀλεξέγιεβιτς Ἀλεξέγιεβ

Νεοελληνική μετάφραση: Μοναχή Χριστοδούλη.

 

Πηγή: Οἱ ἐπιστολές τοῦ Πνευματικοῦ τῆςἹερᾶς Μονῆς Βάλαμο, «Ἱ. Μ. Βυτουμᾶ», σελ. 44-45.

Ἡ ἀληθινή μετάνοια - π. Μωυσῆς Ἁγιορείτης

Ἡ ἀληθινή μετάνοια κάνει τόν ταπεινό, προσευχόμενο κι ἐμπιστευόμενο τόν Κύριο πιστό νά μισεῖ τήν ἁμαρτία. Νά συναισθάνεται, λυπᾶται καί μεταμελεῖται γιά τήν ἁμαρτία του. 

Αὐτός πού μετανοεῖ, δέν ἔχει ἐνοχές. Οἱ ἐνοχές συνήθως προέρχονται ἀπό ἐγωισμό. 

Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἐγκατάλειψη τῶν ἁμαρτιῶν καί στή βαθιά λύπη γι᾿ αὐτές. Λύπη γιατί μέ αὐτές λυπήσαμε τόν Θεό. 

Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ στό πρωτόκτιστο κάλλος, τήν προπτωτική παραδείσια τρυφή. 

Στόν κάθε ἄνθρωπο ὑπάρχει μία ροπή, τάση, κλίση πρός τήν ἁμαρτία. Εναι πολύ δύσκολο ἔτσι νά μήν ἁμαρτήσει ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἁμαρτία ὅμως δέν εἶναι παντοδύναμη. 

Μέ τήν θέληση τοῦ ἀνθρώπου καί τή συνδρομή τοῦ  Παντοδύναμου Θεοῦ δύναται ν᾿ ἀποτιναχθεῖ. Μπορεῖ, ἄν θελήσει, ὁ ἄνθρωπος νά νικήσει τήν ἁμαρτία. Τό βάρος και ἡ δυσωδία τῆς ἁμαρτίας νά  κάνουν τόν ἄνθρωπο μεγαλύτερο ἀγωνιστή.

Μοναχός Μωυσῆς Ἁγιορείτης 

Πηγή: Χριστός χριστιανούς χαρά χαρίζει, Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, «Τῆνος», σελ. 54-55.  

Ἡ χάρις μερίζεται εἰς τρεῖς καταστάσεις - Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Σπηλαιώτης

Ἡ χάρις μερίζεται εἰς τρεῖς καταστάσεις:

Ἡ πρώτη ἐνέργεια ὀνομάζεται καθαρτική.

Καί, ἀφοῦ καθαρίσει τὸν ἄνθρωπον, τοῦ δίδει ἄλλην δωρεὰν μεγαλυτέραν, ὅπου λέγεται χάρις φωτιστική· δηλαδὴ λαμβάνει φωτισμὸν γνώσεως. 

Καὶ τρίτη χάρις λέγεται τελειωτική, ὅπου ὅταν φτάσῃς τότε θὰ εἰποῦμεν.  

Ἰδοὺ λοιπὸν τώρα ὅπου ἔχεις τὴν ἀνάλογόν σου μερίδα. Καὶ ὅ,τι κάμνεις καλὸν ὅ,τι ἀγαθὸν ἐνθυμεῖσαι, ὅλα τῆς χάριτος εἶναι, ὅπως γράφουν οἱ Ἅγιοι· «ὅτι οὐκ ἔστι καλὸν μη ὃν ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστι πονηρὸν μὴ ὂν ἐκ τοῦ Διαβόλου». 

Ὅ,τι καλὸν λοιπὸν σκεφθῇ ὁ ἄνθρωπος εἶναι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Σπηλαιώτης 

Πηγή: Ἔκφρασις μοναχικῆς ἐμπειρίας, Γέροντος Ἰωσήφ, «Ι. Μ. Φιλοθέου, Ἅγιον Ὄρος», σελ. 379.

 

Στάδια τῆς ὑπακοῆς - Γέρων Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης

«Ἐγώ διαιρῶ τήν ὑπακοη σέ τρία στάδια.

Τό πρῶτο. Κάνω ὑπακοή γιά νά μήν γίνω παρήκοος, ἀφοῦ ἡ ὑπακοή εἶναι δόγμα στήν πνευματική ζωή, ἔχοντας ὡς παράδειγμα τόν Λυτρωτή μας.

Τό δεύτερο. Κάνω ὑπακοή γιά νά κερδίσω μισθό (:πνευματικό μισθό). Εἶναι καλύτερο ἀπό τό πρῶτο, ὅχι ὅμως τό τέλειο. 

Τό τρίτο. Κάνω ὑπακοή ἀπό ευλάβεια καί ἀγάπη στόν Γέροντα πού δίνει τήν ἐντολή, καί πού ἔχει τήν θέση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Γέροντας εἶναι τό στόμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὑπακοή μας σέ αὐτόν διαβαίνει στόν Κύριό μας. Αὐτό εἶναι τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι ἡ προέκταση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ μαζί μας».

Γέρων Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης 

Πηγή: Ὁ Χαρισματοῦχος ὑποτακτικός Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, Γέροντος Ἰωσήφ Βατοπαιδινοῦ, «Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, Ἅγιον Ὄρος», σελ. 96.

Ταπείνωσις εἶναι - Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

Ταπείνωσις εἶναι 

νὰ σφάλλῃ ὁ ἄλλος 

καὶ πρὶν νὰ προλάβῃ αὐτὸς 

νὰ ζητήσῃ συγχώρησιν, 

ἡμεῖς νὰ τοῦ βάνωμεν μετάνοιαν 

λέγοντες:

- Συγχώρησον, ἀδελφέ μου, εὐλόγησον!

Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής

Πηγή: Ἄκουσον τοὺς λόγους μου ἀγαθέ μου Υἱ, «Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου Ἁγίου Ὄρους», σελ. 202.

_____________________________________________________________________________

Συγχωρῆστε με ἀδελφοὶ καὶ ὁ Θεὸς ἂς μᾶς συγχωρήσει.

___________________________________________________ 

Τὰ δὺο χέρια - Θανάσης Βέγγος

Ἔπρεπε νά γεράσω, ἀγόρι μου, γιά νά μάθω τί εἶναι εὐτυχία. 

Τελικά εὐτυχία εἶναι ἕνα ζευγάρι χέρια, δυό χέρια...

Αὐτά πού θά σέ ἀγκαλιάσουν, θά σέ κρατήσουν, θά σέ κοιμήσουν, θά σέ περιποιηθοῦν, θά σοῦ μαγειρέψουν, θά σέ χαϊδέψουν καί στό τέλος θά σοῦ κλείσουν τά μάτια. 

Τά πολλά χέρια ἁπλά σέ κατσιάζουν... Χάσιμο χρόνου. 

Θά τό δεῖς κι ἐσύ ὅσο μεγαλώνεις...

Θανάσης Βέγγος 

Πηγή: Ἔκφραση, Διμηνιαία ἔκδοση Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ἁγίας Τριάδος», Τεῦχος 142, σελ. 11.