«Φιλότεκνοι καί οἱ δύο καί φιλόχριστοι, καί τό πιό παράξενο, ἤ καλλίτερα, περισσότερο φιλόχριστοι ἀπό ὅ,τι φιλότεκνοι, ἀφοῦ καί ἀπό τά τέκνα τους μία ἀπόλαυσι περίμεναν, νά ἔχουν τά γνωρίσματα καί τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί μία θεωροῦσαν ὡς προϋπόθεσι τῆς καλλιτεκνίας, τήν ἀρετή καί τήν οἰκείωσι τοῦ καλλιτέρου, δηλαδή τοῦ Θεοῦ.
Σπλαχνικοί, συμπονετικοί, ἔσωζαν, ἅρπαζαν ἀπό τήν φθορά καί τούς ληστές καί τόν κοσμοκράτορα καί προετοιμάζονταν ἀπό τήν γῆ τῆς ἐξορίας γιά τήν πατρίδα, θησαυρίζοντας γιά τά παιδιά τους σάν τήν πιό πολύτιμη κληρονομιά τήν οὐράνια λαμπρότητα».
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος
(Λόγος Ζ', Εἰς Καισάριον τόν ἀδελφόν αὐτοῦ, .ΕΠΕ 6, 386. ΒΕΠΕΣ 59-25. PG 35,760 Α-Β).
Νεοελληνική ἀπόδοση: Βενέδικτος Ὶερομόναχος Ἁγιορείτης
Πηγή: Γρηγοριανόν Ταμεῖον, Βενεδίκτου Ὶερομονάχου Ἁγιορείτου, «Συνοδεία Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη,
Ἅγιον Ὄρος», σελ. 234.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου