... Ἄνθρωποι θεοσεβεῖς καὶ γεμάτοι ζῆλο γιὰ τὴν ἀρετὴ ἔγιναν μαθητές του καὶ παρακαλοῦσαν τὸν ὅσιο νὰ κατέβει ἀπὸ τὸ κλαδί του γιὰ νὰ τοὺς καθοδηγήσει στὴν μοναχικὴ ζωή. Ὁ Δαυὶδ ὅμως ἀπαντοῦσε ὅτι θὰ κατέβαινε μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια, ἀφοῦ θὰ εἶχε λάβει σημεῖο ἀπὸ τὸν Θεό.
Ὅταν πέρασε τὸ ὁρισμένο διάστημα, ἕνας ἄγγελος ἐφάνη σ' αὐτὸν καὶ τοῦ ἀνήγγειλε ὅτι ἡ οὐράνια πολιτεία του ἦταν ἀρεστὴ στὸν Θεό, ἀλλὰ ὅτι ἦταν πιὰ καιρὸς νὰ κατέβει γιὰ νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ κελλί, πρὶν τοῦ ἀνατεθεῖ μιὰ ἄλλη ἀποστολή.
Ὁ Δαυὶδ ἀνακοίνωσε τὸ ὅραμα αὐτὸ στοὺς μαθητές του καὶ ἀφοῦ τοῦ ἑτοίμασαν ἕνα νέο μικρότατο ἡσυχαστήριο τὸν κατέβασαν ἀπὸ τὸ δένδρο, παρουσίᾳ τοῦ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, Δωροθέου, καὶ πλήθους κληρικῶν.
Τελέστηκε ἡ θεία Λειτουργία καὶ κατόπιν ὁ ὅσιος ἀφοσιώθηκε στὸν ἔγκλειστο βίο ἐν μέσῳ πνευματικῆς γιορτῆς καὶ εὐχαριστηρίων ὕμνων. Προσευχόμενος ἀδιαλείπτως, χωρὶς περισπασμούς, ὁ ὅσιος ἐπερίσσευσε σὲ χάρη καὶ εὐλογία παρὰ τῷ Θεῷ.
Μιά νύχτα καθῶς οἱ στρατιῶτες τῆς φρουρᾶς ἀνέβαιναν στὰ τεῖχη εἶδαν φωτιὰ νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ παράθυρο τοῦ κελλιοῦ του. Τὸ πρωὶ ποὺ πῆγαν ἐκεῖ ἔμειναν ἔκπληκτοι βλέποντας τὸ κελλὶ ἄθικτο καὶ τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ σῶο καὶ ἀβλαβῆ. Τὸ ἴδιο θαῦμα ἐπαναλήφθηκε συχνὰ καὶ ὅλη ἡ πόλη ἔγινε μάρτυρας αὐτοῦ.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς κατοίκους, ὁ Παλλάδιος, ποὺ εἶδε μὲ τὰ μάτια του πολλὲς φορὲς τὸ θαῦμα, εἶπε: «Ἂν ὁ Θεὸς δίνει τόση δόξα στοὺς δούλους του, πόση τάχα ἐπιφυλάσσει στὸν μέλλοντα αἰώνα, ὅταν τὰ πρόσωπά τους θὰ λάμπουν ὅπως ὁ ἥλιος;» Καὶ ἀναχώρησε γιὰ νὰ γίνει μοναχὸς στὴν Αἴγυπτο.
Ἀπὸ τὴ δόξα αὐτὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦταν τὸ ἀντικείμενο τῆς θεωρίας του, ὁ ἅγιος Δαυὶδ ἔλαβε τὴν ἐξουσία νὰ ἐκβάλλει δαιμόνια. Χάριζε ἔτσι τὸ φῶς σὲ τυφλοὺς καὶ θεράπευε κάθε ἀσθένεια ἐπικαλούμενος τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ποὺ ὁλόκληρη ἡ πόλη τὸν θεωροῦσε φύλακα ἄγγελό της...
Ἱερομόναχος Μακάριος Σιμωνοπετρίτης
Πηγή:
Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἱερομόναχος Μακάριος
Σιμωνοπετρίτης, Ἵνδικτος, Τόμος 10ος, σελ. 306-307, (ἀπόσπασμα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου