Πρόμαχοι
Ὥρα πολέμου κι ὁ ἐχθρός πολιορκεῖ
τά τείχη τῆς ψυχῆς μου γιά νά τά γκρεμίσει·
νά βρεῖ στήν κούραση τό δόλιο μαχητή
μέ τρόπαια θριάμβου πίσω νά γυρίσει.
Δέν εἶναι πόλεμος μέ ὅπλα καί σπαθιά,
ξίφη καί αἶμα, ἰαχές, βουή κι ἀντάρα·
μές στῆς καρδιᾶς τό μετερίζι μυστικά
χτυπᾶ ὁ ἐχθρός, τῆς ἁμαρτίας ἡ λαχτάρα.
Στήν ἅγια ἔπαλξη θά σκαρφαλώσω
νά χτυπηθῶ γιά σέ σά μαχητής.
Κι ἄν πέσω ὄρθιος! Καί ἄν ματώσω,
μάρτυρα δοῦλο σου νά μέ δεχτεῖς.
Εἶναι ἕνας χτύπος, μιά ἀνάσα, μιά εὐχή,
εἶναι ἕνα ὅραμα γραμμένο στήν καρδιά μου:
δικός σου πρόμαχος καί πρῶτος στή γραμμή,
νά 'ν' ἡ μορφή σου προσταγή, παρηγοριά μου.
Στήν ἅγια ἔπαλξη...
Ἀ. Καραβάνης
Πηγή: Πνευματικές Ὠδές β', Χριστιανική Ἐλπίς, σελ. 75
______________________________________________________________________
Προτείνουμε τὸ παραπάνω ποίημα μελοποιημένο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου