Τί εἶναι ἡ ἀποστολικὴ παράδοση καὶ τὶ ἡ ἀποστολικὴ διαδοχή;

 
Μιλώντας γιὰ ἀποστολικὴ παράδοση ἐννο­οῦμε τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ὡς δόγμα καὶ ὡς ζωή, καὶ μιλώντας γιὰ ἀποστολικὴ διαδοχὴ ἐννοοῦμε τὴν μετάδοση τῆς Ἱερωσύνης ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους μέχρις ἡμῶν. 

Ἐφ’ ὅσον λοι­πὸν στὸν Παπισμὸ ἔχουμε ἀλλοίωση τῆς ἀπο­στολικῆς παραδόσεως καὶ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν Ἑκκλησία, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε λόγο γιὰ ἀποστολικὴ διαδοχή. (ἀπὸ τὸ βιβλίο «Γέννημα καὶ θρέμμα Ρωμηοί»)
Ἐπίσης στὴν Ἑκκλησιαστική Παρέμβαση τὸν Μάρτιο τοῦ 2001 ὁ ἴδιος ἀναφέρει:

 
Ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ Παπισμὸς
Ἐπειδὴ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχουν μυστήρια, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Κληρικοὶ τῶν Παπικῶν καὶ αὐτὸς ὁ Πάπας, γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, δὲν ἔχουν ἱερωσύνη, δηλαδὴ ἔχει διακοπὴ σὲ αὐτοὺς ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχή.
Αὐτό, βέβαια, μπορεῖ νὰ ἀκούγεται λίγο παράξενα, ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα, βάσει τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας.
 

Ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ δὲν εἶναι ἀπλῶς μιὰ σειρὰ χειροτονιῶν, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ μετοχὴ στὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια. 

Ὅταν μία Ἐκκλησία ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸν κορμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, λόγῳ δογματικῶν διαφορῶν, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὑπολείπεται καὶ στὸ μυστήριο τῆς ἱερωσύνης. 

Δηλαδή, ὅταν χάνεται ἡ ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια καὶ υἱοθετοῦνται αἱρετικὲς ἀπόψεις, αὐτὸ ἔχει συνέπειες καὶ στὴν ἀποστολικὴ διαδοχή. Διότι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μετέδιδαν τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, ἀλλὰ ταυτόχρονα παρέδιδαν, διὰ τῆς ἀναγεννήσεως, καὶ ὅλη τὴν ἀποκαλυπτική παράδοση.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Εἰρηναίου Ἐπισκόπου Λυώνος, στὴν ὁποία φαίνεται καθαρὰ ὅτι ἡ Ἐκκλησία συνδέεται στενώτατα μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν θεία Εὐχαριστία, πράγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι ὅταν χάνεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, τότε δὲν ὑπάρχει οὔτε Ἐκκλησία οὔτε καὶ θεία Εὐχαριστία. 

Ὁπότε ὁ Κληρικὸς ποὺ χάνει τὴν ὀρθόδοξη πίστη ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καί, βεβαίως, τότε δὲν ὑφίσταται καὶ ἡ ἀποστολικὴ παράδοση καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή. Τὸ ὅτι ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος συνδέει τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ ὄχι μόνον μὲ τὴν χειροτονία, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν διατήρηση τῆς ἀληθοῦς πίστεως, φαίνεται ἀπὸ ἕνα χωρίο: 

«Διὰ τοῦτο τοῖς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρεσβυτέροις ὑπακούειν δεί, τοῖς τὴν διαδοχὴν ἔχουσιν ἀπὸ τῶν ἀποστόλων, καθὼς ἐπεδείξαμεν, τοῖς σὺν τῇ ἐπισκοπικὴ διαδοχὴ τὸ χάρισμα τῆς ἀληθείας ἀσφαλές, κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ Πατρὸς εἰληφόσι».

Ἐπειδή, λοιπόν, δὲν ὑπάρχει ἱερωσύνη στοὺς Παπικούς, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχουν μυστήρια, καὶ ὅσα τελοῦνται δὲν εἶναι ἁγιαστικὰ μυστήρια...

Γενικά, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι τὸ Βατικανὸ δὲν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἕνα πολιτικοοικονομικὸ σύστημα, εὐρισκόμενο ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὁ Πάπας, καθώς καὶ ὅλοι οἱ “κληρικοί” τοῦ Βατικανοῦ δὲν εἶναι διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, δὲν ἔχουν ἀποστολικὴ παράδοση καὶ διαδοχή.

Ἐπομένως, πρέπει νὰ ὑπογραμμισθῆ ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἴμαστε καὶ Ρωμαίοι – Ρωμηοί, δηλαδὴ ἀπόγονοι τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ Καθολικοί, δηλαδὴ Ὀρθόδοξοι, διότι ὁ ὅρος Καθολικὸς δηλώνει τὸ καθ’ ὅλου, τὸ ὀρθόδοξο. Οἱ Παπικοὶ εἶναι Φραγκολατίνοι, μετὰ τὴν κατάληψη τοῦ θρόνου τῆς Ρώμης ἀπὸ τοὺς Φράγκους, καθώς ἐπίσης καὶ αἰρετικοί.
 

Σὲ καιρὸ συγχύσεως, ὅπως ἡ ἐποχή μας, πρέπει νὰ εἴμαστε ὁμολογητὲς τῆς Πίστεως, μάρτυρες τῆς ἀληθείας καὶ ποιμένες ποὺ θὰ ποιμαίνουμε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ κριτήρια καὶ προϋποθέσεις ἐκκλησιολογικές, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία.  

Πηγή: http://orthodoxanswers.gr