Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος

       

Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος

         ... Ζῶντας βίο ἐνάρετο, ζοῦσε ἐν Χριστῷ, καὶ ὁ Χριστὸς ἐνεργοῦσε μέσα του διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε ὁ Σπυρίδων ἀπέκτησε ἐξουσία ἀκόμη καὶ ἐπὶ τοῦ θανάτου. Μετὰ ἀπὸ παράκληση μιᾶς βαρβάρισσας γυναίκας, ἔφερε ξανὰ στὴν ζωὴ τὸ παιδί της, τὸ πτῶμα τοῦ ὁποίου εἶχε ἀποθέσει ἐκείνη στὰ πόδια του. 

Ὅταν ἐκοιμήθη ἡ κόρη του Εἰρήνη, πρὶν προλάβει νὰ φανερώσει σὲ κάποιον ποῦ εἶχε κρύψει τὸν θησαυρὸ ποὺ τῆς εἶχε ἐμπιστευθεῖ, ὁ ἅγιος ἱεράρχης ἔσκυψε πάνω στὸν τάφο καὶ ρώτησε τὴν πεθαμένη, ἡ ὁποία ἀμέσως τοῦ εἶπε ποῦ βρισκόταν ὁ θησαυρός. Ἔχοντας ἐπιτελέσει ἐν Θεῷ τέτοιο θαῦμα, ὁ Σπυρίδων οὔτε νοιάστηκε νὰ ζητήσει ἀνθρώπινη παρηγορία γιὰ τὸν ἴδιο καὶ δὲν παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ ἀναστήσει τὴν μονάκριβη του κόρη. 

      Ἡ φωτεινὴ ἀρετή του διαπερνοῦσε τὰ κρυφία τῶν ψυχῶν καὶ παρακινοῦσε τοὺς ἁμαρτωλοὺς νὰ ἐξομολογηθοῦν τὶς ἁμαρτίες τους καὶ νὰ ἀρχίσουν μία νέα ζωή, ὅπως ἐκείνη ἡ γυναίκα, ἡ ὁποία κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς ἁμαρτωλῆς τοῦ Εὐαγγελίου ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ ἔλουσε μὲ τὰ δάκρυά της ἐνῶ ἐξομολογοῦνταν τὶς ἁμαρτίες της. 

Ὁ ἅγιος Σπυρίδων τὴν κοίταξε μὲ συμπόνια, ἔσκυψε νὰ τὴν σηκώσει καὶ τῆς εἶπε: Ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι (Λουκ. 7,48), σὰν νὰ μιλοῦσε μὲ τὸ στόμα του ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας Χριστός. Τὴν ἔστειλε νὰ πορευθεῖ ἐν εἰρήνῃ καὶ ἐχάρη ὅπως χαίρεται ὁ καλὸς ποιμένας ὅταν βρίσκει τὸ πρόβατο τὸ ἀπολωλὸς καὶ καλεῖ φίλους καὶ γείτονες λέγοντας: Συγχάρητέ μοι ὅτι εὗρον τὸ πρόβατον μου τὸ ἀπολωλός (Λουκ. 15,6).

       ... Ὅταν ὁ ἅγιος αὐτοκράτορας Κωνσταντίνος ὁ Μέγας συγκάλεσε τὴν Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (325) γιὰ νὰ καταδικάσει τὴν δυσσεβῆ αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ὁ Σπυρίδων πῆγε καὶ ἐκεῖνος στὴν Νίκαια φορώντας τὰ ταπεινὰ ροῦχα τοῦ βοσκοῦ, γιὰ νὰ ὁμολογήσει καὶ ἐκεῖνος τὴν Ἀλήθεια πλάι στοὺς ἁγίους ἐπισκόπους καὶ  ὁμολογητὲς καὶ στὶς πλέον ἐπιφανεῖς προσωπικότητες τῆς ἐποχῆς του. 

Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν συζητήσεων, ἕνας ματαιόδοξος φιλόσοφος ὀπαδὸς τοῦ Ἀρείου προκάλεσε τοὺς Ὀρθοδόξους σὲ μιὰ συζήτηση περὶ Ἁγίας Τριάδος. Ὁ ταπεινὸς βοσκὸς προχώρησε καὶ πῆρε τὸν λόγο παρότι κάποιοι προσπάθησαν νὰ τὸν ἐμποδίσουν φοβούμενοι τὴν ἀπαιδεσιά του στὴν γλώσσα. Πρὸς μεγάλη ἔκπληξη ὅλων, κατατρόπωσε τὰ σοφίσματα τοῦ ἀντιπάλου του μὲ τὴν άπλότητά του καὶ μὲ τὴν αὐθεντία τῶν λεγομένων του ποὺ ἐμπνέονταν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

«Ἡ Ἁγία Τριάς, ἂν καὶ τρία Πρόσωπα καὶ τρεῖς Ὑποστάσεις, εἶναι εἷς Θεὸς καὶ μιὰ οὐσία ἄρρητος καὶ ἀκατάληπτος, τὴν ὁποία ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου δὲν μπορεῖ νὰ χωρέσει καὶ νὰ καταλάβει», εἶπε. «Καὶ μολονότι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ παρομοιάσουμε τὴν ἄκτιστο καὶ ὑπερούσιο Φύση μὲ κτιστὸ καὶ φθαρτὸ δημιούργημα, ἐπειδὴ δὲν πιστεύει κανεὶς εὔκολα ἂν δὲν δεῖ μὲ τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμούς, θὰ σᾶς ἀποδείξω τὴν ἀλήθεια μὲ τὴν κεραμίδα αὐτὴ ποὺ εἶναι ἐπίσης τρισύνθετος καὶ μιᾶς οὐσίας καὶ φύσεως». 

Ἔκανε μὲ τὸ δεξὶ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ στὸ ἀριστερὸ χέρι κρατοῦσε μιὰ κεραμίδα. Εἶπε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός», καὶ εὐθὺς τὸ πῦρ ποὺ εἶχε ψήσει τὴν κεραμίδα ἀνέβηκε πρὸς τὰ ἄνω· «καὶ τοῦ Υἱοῦ», καὶ εὐθὺς τὸ νερὸ ποὺ ἔπλασε τὴν κεραμίδα χύθηκε κάτω· «καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», καὶ ἄνοιξε τὴν παλάμη ὅπου εἶχε μείνει μόνο τὸ χῶμα ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἦταν φτιαγμένη ἡ κεραμίδα. 

Ὅλοι ἔμειναν ἔκθαμβοι μπροστὰ στὸ θαῦμα· ὁ ἀρειανόφρων φιλόσοφος ἀσπάσθηκε τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ παρότρυνε καὶ τοὺς ἄλλους ὀπαδοὺς τοῦ αἱρεσιάρχη νὰ ἀφήσουν τὴν πλάνη τῆς ἀνθρώπινης σοφίας γιὰ νὰ βροῦν στὴν Ἐκκλησία τὰ ζήδωρα νάματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...    

Ἱερομόναχος Μακάριος Σιμωνοπετρίτης 

Πηγή: Νέος Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἱερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, 

Τόμος 4ος, σελ. 128, 129 & 130. (2 ἀποσπάσματα).