Τό χάρισμα τῆς σοφίας

π. Ἀμβρόσιος Λάζαρης

       ... Στίς περιπτώσεις πού ἦταν αὐστηρός, αὐτό συνέβαινε γιατί ἔβλεπε ὅτι πρέπει νά εἶναι ἔτσι. Θεωροῦσε ὅτι εἶναι λάθος νά χαϊδεύουμε τούς πάντες καί ὅ,τι κάνουν. Καί ἐπειδή ἐμφανιζόταν τόσο ἀποκαλυπτικός, ὑπῆρχαν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ξαφνιάζονταν καί δέν πήγαιναν ξανά. Ὅμως ὅσοι τόν ἄντεχαν, αὐτοί στρέφονταν πολύ θερμά πρός τόν Κύριο. Ἦταν αὐτοί πού εἶχαν πολλή διάθεση ν' ἀγαπήσουν τόν Χριστό, νά μήν κάνουν παζάρια στήν ἀγάπη πού θά δώσουν στόν Χριστό.

      Ἔβλεπαν τότε τό ἀληθινό του πρόσωπο, τό κρυμμένο καί γεμάτο ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Δηλαδή, μετά ἀπό αὐτά πού θά μποροῦσε νά σοῦ πεῖ στήν ἀρχή, ἄλλαζε καί ἀπό αὐστηρός γινόταν τρυφερός, ἕνας πατέρας πού ἔβαλε τά ὅρια τά ὁποῖα χρειάζονταν γιά τό παιδί του, πού κάτι τό ἔμαθε, καί μετά τό παίρνει ἀγκαλιά καί τό παρηγορεῖ καί τό χαϊδεύει. Τή δυνατή προσευχή του τήν ἔνιωθες ἔντονα μέσα σου. Ἀγαλλίαζε ἡ καρδιά σου ἀμέσως, ἰδίως ἄν εἶχες ἀγαθή προαίρεση, ἄν εἶχες τή διάθεση ν' ἀκούσεις, νά ταπεινωθεῖς, νά μετανοήσεις καί ν' ἀλλάξεις.

     Μέ ἄλλα λόγια, δέν ἦταν πάντοτε ὁ Γέροντας ἴδιος, ἴσως ἄγριος καί ἀπότομος κάποτε. Εἶχε ἀγωνία γιά τήν ἐπιστροφή καί τήν πρόοδο τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί στήν πραγματικότητα ἔδινε στόν καθένα ἀνάλογα μέ τόν χαρακτήρα καί τήν ἀνάγκη του κατά τήν παροῦσα στιγμή.

Ἡ παιδαγωγία τῆς κάθε ψυχῆς πού παρελάμβανε περνοῦσε ἀπό στάδια. Θά μποροῦσε, γιά παράδειγμα, ἄν ἔβλεπε μιά ἀδυναμία στόν χαρακτήρα τοῦ ἄλλου, νά χρησιμοποιεῖ ἀρχικά μιά παιδικότητα, μιά χαλαρότητα, καί στή συνέχεια ν' ἀρχίσει νά τόν καθοδηγεῖ. Καί τότε, ὅταν ἐκεῖνος εἶχε πλέον τή δυνατότητα να πατάει στά πόδια του γερά, τότε νά τοῦ μιλάει πιό αὐστηρά. Δηλαδή, λίγο-λίγο γινόταν ἡ θεραπεία καί ἡ ἀποθεραπεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Εἶναι μεγάλη σοφία αύτή, τήν ὁποία μόνο οἱ Γέροντες γνωρίζουν.

    Ἕνας τρόπος νά σέ βοηθήσει, πολύ σημαντικός, ἦταν ἡ προσπάθειά του νά σέ κάνει νά ἔρθεις σέ συναίσθηση πνευματική καί νά σέ φέρει σέ μετάνοια. Δέν ἔδινε μεγάλη σημασία στό προορατικό, τό διορατικό καί τά ἄλλα χαρίσματα. Τόν ἐνδιέφερε περισσότερο ἡ ποιμαντική, τό νά ὠφεληθεῖ ὁ ἄνθρωπος πνευματικά...

Πηγή: Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης, Ἱερά Μονή Δαδίου «Παναγία ἡ Γαυριώτισσα», «Π. Κυριακίδη», σελ. 65-66 (ἀπόσπασμα).