 |
| Ὁ Ἅγιος Ἱερεύς Νικόλαος ὁ Πλανᾶς |
Γνωρίζω ἕναν ἱερέα εἰς τὰς Ἀθήνας
Μεταξύ τῶν ὑπαρχόντων ἱερέων ὑπάρχουσιν ἀκόμη πολλοί ἐνάρετοι καί ἀγαθοί, εἰς τάς πόλεις καί εἰς τά χωρία. Εἶναι τύποι λαϊκοί, ὡφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ἄς μήν ἐκφωνοῦσι λόγους. Ἠξεύρουσιν αὐτοί ἄλλον τρόπον πώς νά διδάσκωσι τό ποίμνιον.
Γνωρίζω ἕναν ἱερέα εἰς τάς Ἀθήνας. Εἶναι ὁ ταπεινότερος τῶν
ἱερέων καί ὁ ἀπλοϊκώτερος τῶν ἀνθρώπων. Διά πᾶσαν ἱεροπραξίαν ἄν τοῦ
δώσης μίαν δραχμήν, ἤ πενήντα λεπτά, ἤ μίαν δεκάραν, τά παίρνει. Ἄν δέν
τοῦ δώσης τίποτε, δέν ζητεῖ. Διά τρεῖς δραχμάς ἐκτελεῖ παννύχιον
Ἀκολουθίαν, Λειτουργίαν, Ἀπόδειπνον, Ἐσπερινόν, Ὄρθρον, Ὥρας, τό ὅλον
διαρκεῖ ἐννέα ὥρας. Ἄν τοῦ δώσης μόνο δύο δραχμάς, δέν παραπονεῖται.
Κάθε ψυχοχάρτι, φέρον τά μνημονευτέα ὀνόματα τῶν τεθνεώτων, ἀφοῦ ἄπαξ
τοῦ τό δώσης, τό κρατεῖ διά πάντοτε. Ἐπί δύο, τρία ἔτη ἐξακολουθεῖ νά
μνημονεύη τά ὀνόματα. Εἰς κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο ἤ τρεῖς
χιλιάδας ὀνόματα. Δέν βαρύνεται ποτέ. Ἡ προσκομιδή παρ' αὐτῷ διαρκεῖ
δύο ὥρας. Ἡ Λειτουργία ἄλλας δύο. Εἰς τήν ἀπόλυσιν τῆς Λειτουργίας, ὅσα
κομμάτια ἔχει ἐντός τοῦ ἱεροῦ, ἀπό πρόσφορα ἤ ἀρτοκλασίαν, τά μοιράζει
ὅλα εἰς ὅσους τύχουν. Δέν κρατεῖ σχεδόν τίποτε.
Μίαν φοράν ἔτυχε νά χρωστῆ μικρόν χρηματικόν ποσόν, καί ἤθελε νά τό πλήρωση. Εἶχε δέκα ἤ δεκαπέντε δραχμάς. Ὅλα εἰς χαλκόν. Ἐπί δύο ὥρας ἐμετροῦσεν, ἐμετροῦσεν, ἐμετροῦσεν καί δέν ἡμποροῦοε νά τά εὔρη πόσα ἦσαν. Τέλος εἰς ἄλλος χριστιανός ἔλαβε τόν κόπον καί τοῦ τά ἐμέτρησεν.
Μίαν φοράν ἔτυχε νά χρωστῆ μικρόν χρηματικόν ποσόν, καί ἤθελε νά τό πλήρωση. Εἶχε δέκα ἤ δεκαπέντε δραχμάς. Ὅλα εἰς χαλκόν. Ἐπί δύο ὥρας ἐμετροῦσεν, ἐμετροῦσεν, ἐμετροῦσεν καί δέν ἡμποροῦοε νά τά εὔρη πόσα ἦσαν. Τέλος εἰς ἄλλος χριστιανός ἔλαβε τόν κόπον καί τοῦ τά ἐμέτρησεν.
Εἶναι ὁλίγον τι βραδύγλωσσος καί περισσότερον ἀγράμματος. Εἰς τάς
εὐχάς, τάς περισσότερας λέξεις τάς λέγει ὁρθάς, εἰς τό Εὑαγγέλιον, τάς
περισσότερας ἐσφαλμένας. Θά εἰπεῖτε, διατί ἡ ἀντίθεσις αὔτη; Ἀλλά τάς
εὐχάς τάς ἰδίας ἀπαγγέλλει καθ' ἐκάστην, ἐνῶ τήν δεῖνα περικοπήν τοῦ
Εὐαγγελίου θά τήν ἀναγνώση ἄπαξ ἤ δίς ἤ, τό πολύ, τρίς τοῦ ἔτους,
ἐξαιρέσει ὡρισμένων περικοπῶν συχνά, ἀλλ' ἀτάκτως ἐπανερχομένων, ὡς εἰς
τούς Ἁγιασμούς, εἰς τάς Παρακλήσεις.
Τά λάθη ὅσα κάμνει εἰς τήν
ἀνάγνωσιν, εἶναι πολλάκις κωμικά καί ὅμως ἐξ ὅλων τῶν ἀκροατῶν του, ἐξ
ὅλου τοῦ ἐκκλησιάσματος, κανείς μας δέν γελᾶ. Διατί; Τόν ἐσυνηθήσαμεν
καί μᾶς ἀρέσει. Εἶναι ἀξιαγάπητος• Εἶναι ἀπλοϊκός καί ἐνάρετος. Εἶναι
ἄξιος τοῦ πρώτου Μακαρισμοῦ τοῦ Σωτῆρος.
Τώρα
ὑποθέσατε ὅτι αὐτός ὁ ἴδιος ἱερεύς εἶχε ἐξέλθει ἀπό ἱεροδιδασκαλεῖον,
παλαιόν ἤ νέον, θά εἶχε διαφοράν ἐπί τό βέλτιον; Θά ἦτο πασαλειμμένος μέ ὀλίγα ἀτελή, κακοχώνευτα καί συγκεχυμένα γράμματα, μέ περισσοτέραν
οἴησιν καί ἀξιώσεις; Θά ἦτο διά τοῦτο καλύτερος;
Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Πηγή: περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ ΤΕΥΧΟΣ 16 (ἀπό τό βιβλίο Ὁ παπα- Νικόλας Πλανᾶς Ἐκδόσεις «ΑΣΤΗΡ» Ἀθήνα 1979. )
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ἀντιαιρετικόν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου