Παπαδιαμάντης
Τῶν πονεμένων νοσταλγῶν νοσταλγικὲ τραγουδιστή,
τὸν πόνο μου ἦρθα νὰ σοῦ πῶ, πάρε χαρτὶ καὶ γράφε.
Ἡ Πίστη ποὺ ὕμνησες ἐσὺ μέσα μας ἔχει κλονιστῆ!
κι ἐμεῖς ποὺ σὲ θαυμάζουμε δὲν ἔχουμε καρδιὰ πιστή,
ὤ, τῶν ἁγνῶν καὶ πράων ψυχῶν φίλε, ἀδελφέ, ζωγράφε!
Στὰ Γράμματά μας τὰ φτωχὰ μοναδικὸ διαμάντι,
γενιὲς γενιῶν θὰ σ᾿ εὐλογοῦν, σεμνὲ Παπαδιαμάντη!
Ἐσὺ τὸν Ἄθωνα ἔσμιξες μὲ τὴν Ἀθήνα, ὦ μύστη,
κι ἀδελφωμένος, στὴν ἁγνὴ καρδιά σου μέσα, ἐκλείστη
ὁ στοχασμὸς ὁ ἑλληνικὸς μὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη.
Γιὰ σένα, ποὺ ἔψαλες γλυκὰ τὰ θεϊκὰ τραγούδια,
θαρρῶ γιὰ σένα ἀνθοβολοῦν τῆς Σκιάθου τὰ λουλούδια.
Μὰ ἐσύ, λουσμένος στῆς Αὐγῆς, τῆς νέας τὰ ροδοκάλλια,
μεγάλη ἀπόδημη ψυχή, μαζὶ μὲ τ᾿ ἀγγελούδια
τῶν ἄϋλων κόσμων χαίρεσαι τὰ Ρόδιν᾿ Ἀκρογιάλια.
Ἀπόκοσμε τραγουδιστὴ ποὺ ἀγάπησαν οἱ Μοῦσες,
μὲ τὸ τριμμένο σου παλτὸ -ράσο ἀπ᾿ τὶς σκῆτες τοῦ Ἄθω-
καὶ μὲ τὸ φτωχικὸ ραβδὶ ποὺ γύριζες στὴ Σκιάθο,
ἄρχοντας ἤσουνα τρανὸς μέσ᾿ στὴ γενιὰ ποὺ ζοῦσες.
Ἄρχοντας ἤσουν, κι ἔμεινες καὶ πέρ᾿ ἀπὸ τὸν τάφο!
Κοιμήσου Κυρ-Ἀλέξανδρε, γλυκὰ κι ἀθῶα κοιμήσου.
Ἀγαπημένη μέσα μας ζῆ πάντα ἡ θύμησή σου.
Κι΄ εὐλαβικὲς Σκιαθίτισσες, -τὰ σπίτια τους γιαλὸ - γιαλὸ-
τὸ Μελαχρώ, τὸ Διόμικο, τὸ Μαθηνιὼ καὶ τὸ Λαλιώ,
στ᾿ ἀποσπερνὸ θυμιάτισμα θυμοῦνται τὴν ψυχή σου.
Κοιμήσου Κυρ-Ἀλέξανδρε, γλυκὰ κι ἀθῶα κοιμήσου
στὴν ἀγκαλιὰ ποὺ σ᾿ ἄνοιξε τὸ μαγικὸ νησί σου.
Θεϊκὴ γαλήνη ἂς ἁπλωθῆ στὸ μνῆμα σου τριγύρω,
κι ἂς τὸ χαϊδεύη τῆς στεριᾶς καὶ τοῦ πελάου τὸ μύρο.
Κοιμήσου, Κυρ-Ἀλέξανδρε, στοὺς κόσμους τῶν ὀνείρων...
Γ. Βερίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου