Ὁ διάβολος κυριαρχούμενος ἀπὸ τὸν φθόνο του, καὶ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, μὲ δόλο κατέπεισε τὸν ἄνθρωπο ὅτι δῆθεν φθονεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἑτοίμασε τὸ ἔδαφος νὰ παραβῆ τὴν ἐντολή, μὲ σκοπὸ νὰ μὴ γίνη φανερὴ ἡ πανύμνητος δύναμις τοῦ Θεοῦ ποὺ θεουργεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴ γίνη μέτοχος τῆς θείας δόξης λόγω τῶν ἀρετῶν του...
Γι' αὐτὸ ἀγωνίζεται νὰ πείση τὴν ἀνθρώπινη προαίρεσι, διὰ τῆς ἡδονῆς μέσα ἀπὸ τοὺς τρόπους τῶν ἑκουσίων παθῶν, νὰ προτιμήση τὰ πρόσκαιρα ἀντὶ τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Μὲ αὐτά, ὅμως, τὰ πρόσκαιρα ἀγαθὰ κλέβει ὅλη τὴ δύναμι τῆς ψυχῆς, καὶ μᾶς ἀπομακρύνει τελείως ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ...
Ἔτσι λοιπὸν ὁ διάβολος γίνεται σπορέας τῆς ἡδονῆς μέσα ἀπὸ τὰ ἑκούσια πάθη καὶ θεριστὴς τῆς ὀδύνης μέσα ἀπὸ τὶς ἀκούσιες θλίψεις... Γι' αὐτὸ ὅταν πάρη τὴν ἄδεια γιὰ νὰ τιμωρήση, ἐπινοεῖ ὅλες τὶς ἀλλεπάλληλες ἐπιφορὲς τῶν ἀκουσίων παθῶν, σὰν μία λαίλαπα ποὺ ἐπέρχεται ἀνελέητα πάνω σ' αὐτοὺς ποὺ πῆρε τὴν ἐξουσία ἀπὸ παραχώρησι Θεοῦ.
Δὲν ἐπιθυμεῖ βέβαια νὰ ἐκπληρώση τὴν θεία παραχώρησι, ἀλλὰ τὸ δικό του πάθος τοῦ ἐναντίον μας μίσους ἐπιθυμεῖ νὰ θρέψη, ὥστε νὰ καμφθῆ ὁ τόνος τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ μεγάλο βάρος τῶν ὀδυνηρῶν συμφορῶν καὶ νὰ ἐλαττώση ἡ ψυχὴ τὴν δύναμι τῆς ἐλπίδος της πρὸς τὸν Θεόν, θεωρώντας τὴν ἐπαγωγὴ τῶν λυπηρῶν συμβάντων, ὄχι ὡς νουθεσία Θεοῦ, ἀλλ' ὡς αἰτία ἀθεΐας.
Ἅγιος Μάξιμος
(Πρὸς Θαλάσσιον, Ἐρώτ. 61. ΕΠΕ 14Γ σ.224, καὶ Ἐρώτ. 26, ΕΠΕ 14Β, σ. 168-170.)
Πηγή: Τό ἅγιον Βάπτισμα, Ἁγίου Μάρκου Ἀσκητοῦ, Μοναχοῦ Παϊσίου Καρεώτου, «Ἅγιον Ὄρος», σχόλιο 29, σελ. 150-152.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου