 |
| Ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Νέος ὁ ἐν Καλύμνῳ |
...Τό 1907, μπόρεσε νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ σπήλαιο τῆς σκήτης τῆς Μονῆς Χοζεβᾶ, γιὰ νὰ ἐπιδοθεῖ στὴν ἡσυχαστικὴ βιοτή. Μόνη του ἀσχολία ἦταν ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἁγιογραφία· ἔτρωγε μόνο μιὰ κουταλιὰ βρεγμένο σιτάρι τὴν ἡμέρα καὶ ἔπινε λίγο νερὸ ἀπὸ ἕνα γειτονικὸ χείμαρρο...
...Μία ἡμέρα ποὺ βρισκόταν στὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ ἐφοδιαστεῖ μὲ ὑλικὰ γιὰ τὴν ἁγιογραφία, πληροφορήθηκε ὅτι τὸν ἀναζητοῦσε ὁ μητροπολίτης Πενταπόλεως Νεκτάριος [9 Noεμ.]. Ἀμέσως μετέβη στὴν Αἴγινα καὶ παρέμεινε στὴν ὑπηρεσία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου μέχρι τὴν μακαριστὴ κοίμησή του.
Ἡ συναναστροφὴ μὲ τὸν λαμπρὸ αὐτὸν ἅγιο τῆς ἐποχῆς μας συνέβαλε στὴν ὁλοκλήρωση τῆς πνευματικῆς κατάρτισης τοῦ ἀσκητὴ Σάββα, ὁ ὁποῖος διδάχθηκε ἀπὸ τὴν ὑπομονὴ τοῦ ἁγίου στὶς δοκιμασίες, τὴν ταπεινοφροσύνη του, τὶς πατρικὲς συμβουλὲς καὶ τὸ ὁσιακό τέλος του ποὺ συνοδεύτηκε ἀπὸ θαύματα.
Ἡ συναναστροφὴ μὲ τὸν λαμπρὸ αὐτὸν ἅγιο τῆς ἐποχῆς μας συνέβαλε στὴν ὁλοκλήρωση τῆς πνευματικῆς κατάρτισης τοῦ ἀσκητὴ Σάββα, ὁ ὁποῖος διδάχθηκε ἀπὸ τὴν ὑπομονὴ τοῦ ἁγίου στὶς δοκιμασίες, τὴν ταπεινοφροσύνη του, τὶς πατρικὲς συμβουλὲς καὶ τὸ ὁσιακό τέλος του ποὺ συνοδεύτηκε ἀπὸ θαύματα.
Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ ἁγίου Νεκταρίου παρέμεινε γιὰ ἕνα διάστημα στὴν Αἴγινα, σ' ἕνα κελλὶ κοντὰ στὴ μονή, ὡς ἐφημέριος τῆς ἀδελφότητος, διδάσκοντας ἐπίσης στὶς μοναχὲς ἁγιογραφία καὶ βυζαντινὴ ψαλτική.
Κάποτε, μετὰ ἀπὸ περίοδο σαράντα ἡμερῶν ἐγκλεισμοῦ, βγῆκε ἀπὸ τὸ κελλί του κρατώντας τὴν πρώτη εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, καὶ μὲ παρρησία ἔδωσε ἐντολὴ στὴν ἡγουμένη τῆς μονῆς νὰ τὴν τοποθετήσει στὸν ναὸ γιὰ προσκύνηση...
... Πρὸς τὰ τέλη τῆς ἐπίγειας διαμονῆς του, ὁ ὅσιος Σάββας περιῆλθε σὲ κατάσταση ἔντονης περισυλλογῆς καὶ κατάνυξης καὶ ἀποσύρθηκε ἐπὶ τρεῖς ἡμέρες χωρὶς νὰ δεῖ κανέναν. Κατόπιν ἔδωσε τὶς τελευταῖες του συμβουλὲς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ὑπακοὴ στὶς ἐντολές Του καὶ ἀναλαμβάνοντας ξαφνικὰ δυνάμεις, χτύπησε τὰ χέρια του, ἐπαναλαμβάνοντας: «Ὁ Κύριος, ὁ Κύριος, ὁ Κύριος, ὁ Κύριος!» Μία μοναχὴ εἶδε τότε τὴν ψυχὴ τοῦ ὁσίου νὰ ἀνέρχεται στοὺς οὐρανοὺς ἐν μέσῳ χρυσῆς νεφέλης, συνοδευόμενη ἀπὸ οὐράνιες μελωδίες (7 Ἀπριλίου 1948).
Ὅταν τὸ 1957 ἀνοίχθηκε ὁ τάφος του, εὐωδία ἁπλώθηκε σ' ὅλη τὴν περιοχὴ μέχρι τὶς παρυφὲς τῆς πόλης. Τὸ γεγονὸς χαιρετίστηκε μὲ κωδωνοκρουσίες στὴν μονὴ καὶ σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Καλύμνου. Πολυάριθμα θαύματα ἐπιτελέστηκαν τότε καὶ δὲν παύουν νὰ ἐπιτελοῦνται στὸν τάφο του, χάριν τῶν κατοίκων τοῦ νησιοῦ ἀλλα καὶ τῶν προσκυνητῶν ποὺ ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ γιὰ νὰ λάβουν τὴν εὐλογία τοῦ ἁγίου.
Ἀπλός, ταπεινὸς καὶ λάθρα βιώσας, ἀσκητὴς καὶ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς στὸ ὕψος τῶν ἀρχαίων Πατέρων, ὁ ὅσιος Σάββας ἀποτελεῖ τελεία εἰκόνα τοῦ ἀληθινοῦ μοναχοῦ, ἀπαράλλαχτη ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Σ' ἕνα ἀπὸ τὰ λιγοστὰ κείμενά του, γράφει:
«Μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις πενθεῖ καὶ κλαίει τὰς ἁμαρτίας του καὶ δὲν φροντίζει νὰ σκέπτεται ξένας ἁμαρτίας, οὔτε νὰ κατακρίνει τινά, ὀργίζεται, ἀλλ' ὑπομένει μετ' εὐχαριστήσεως πᾶσαν ζημίαν καὶ περιφρόνησιν διὰ νὰ ἔχῃ παρρησίαν εἰς τὸν Θεὸν τὸν οὐράνιον Κριτὴν καὶ Πατέρα πάντων».
«Μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις πενθεῖ καὶ κλαίει τὰς ἁμαρτίας του καὶ δὲν φροντίζει νὰ σκέπτεται ξένας ἁμαρτίας, οὔτε νὰ κατακρίνει τινά, ὀργίζεται, ἀλλ' ὑπομένει μετ' εὐχαριστήσεως πᾶσαν ζημίαν καὶ περιφρόνησιν διὰ νὰ ἔχῃ παρρησίαν εἰς τὸν Θεὸν τὸν οὐράνιον Κριτὴν καὶ Πατέρα πάντων».
Ἱερομόναχος Μακάριος Σιμωνοπετρίτης
Πηγή:
Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἱερομόναχος Μακάριος
Σιμωνοπετρίτης, Ἵνδικτος, Τόμος 8ος, σελ. 79, 81 & 82 (3 ἀποσπάσματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου