Παιδί νά γίνω στήν καρδιά
Σάν τά παιδιά τά ἄκακα,
τ' ἀθῶα πλάσματά Σου,
κάνε με, Χριστέ, νά γίνω,
καί νά ἔλθω πιό κοντά Σου.
Μόλις παιδιά Σ' ἀντίκρυσαν,
ὅταν στή γῆ βρισκόσουν,
ἀφῆκαν τά παιχνίδια τους
κι' ἐτρέξαν, Θέ μου, μπρός Σου.
Τά τράβηξε τό βλέμμα Σου
καί ἡ γλυκειά Μορφή Σου,
τό φῶς Σου κι ἡ πραότητα
καί ἡ πολλή στοργή Σου.
Μέ τά λαμπρά ματάκια τους
-καθρέφτες τῆς ψυχῆς των-
Σέ νοιῶσαν σάν Θεό τους
κι ἐτρέξαν στήν πηγή των.
Ἔτρεξαν σέ Σέ, Κύριε,
ποὖσαι Θεός ἀγάπης
καί δέν ὑπάρχει μέσα Σου
ὁ δόλος καί ἡ ἀπάτη.
Παιδί κι ἐμέ, Χριστούλη μου,
κάνε με στήν καρδιά μου
καί πάντοτε στή ζήση μου
νά εἶσαι ἡ χαρά μου.
Κι' Ἐσέ νά ἔχω, Κύριε,
προστάτη κι ἀρχηγό μου·
τή χάρη Σου πιά δῶσε μου,
σάν Πλάστης καί Θεός μου!
Μοναχός Γεράσιμος Ἁγιορείτης
Πηγή: «Ὁ Ποιμήν ὁ Καλός», Γερασίμου Μοναχοῦ, σελ. 29-30.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου