Ἀνάμεσα στὰ ἄστρα ποὺ λάμπουν ἀναρίθμητα στὸ πνευματικὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας, τρία μονάχα κρίθηκαν ἄξια τοῦ τίτλου τοῦ Θεολόγου: ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ ἠγαπημένος μαθητής, ὁ ὁποῖος ἐπέπεσε ἐπὶ τοῦ στήθους τοῦ Κυρίου καὶ ἤπιε ἀπὸ τὸ ζῶν Ὕδωρ τῆς γνώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ·
ὁ ἅγιος Γρηγόριος [25 Ἰαν.], ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀτένισε μὲ κεκαθαρμένο τὸν ἔσω ὀφθαλμὸ τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, κήρυξε τὸ μυστήριο θέτοντας στὴν ὑπηρεσία του ὅ,τι καλύτερο εἶχε νὰ ἐπιδείξει ἡ εὐγλωττία τῶν Ἑλλήνων·
καὶ τέλος ὁ ὅσιος Συμεὼν ὁ ὁποῖος ἀφοῦ βυθίσθηκε στὸ φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐστάλη ἀπὸ τὸν Θεό, ὡς ἄλλος προφήτης, σὲ μιὰ βυζαντινὴ κοινωνία παραδομένη σ' ἕναν συμβατικὸ καὶ τυπολατρικὸ χριστιανισμό, γιὰ νὰ δώσει μαρτυρία ὅτι κάθε χριστιανὸς ἔχει κληθεῖ νὰ φωτισθεῖ καὶ νὰ καταστεῖ υἱὸς Θεοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι...
...Τὸ ἔτος 1005, παρακινοῦμενος ἀπὸ τὸν ἀκατάσχετο πόθο του γιὰ τὸν Θεό, παραιτήθηκε ἀπὸ τὰ καθήκοντά του ὕστερα ἀπὸ εἴκοσι πέντε ἔτη ἡγουμενίας, ἀφήνοντας τὴν διαδοχὴ στὸν μαθητή του Ἀρσένιο, τὸν ὁποῖον εἶχε δοκιμάσει μεγάλο διάστημα στὴν ὑπακοή.
Ὁ ἴδιος ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα ἀπόμερο κελλὶ γιὰ νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλόκληρος στὴν ἱερὰ ἡσυχία καὶ νὰ στηρίξει μὲ τὴν προσευχὴ σὰν ἄλλος Μωϋσῆς ἐπὶ τοῦ ὄρους (βλ. Ἔξ. 17,11) τοὺς ἀγῶνες τῶν μοναχῶν του.
Ἔχοντας ἀποκτήσει τέτοια οἰκείωση μὲ τὴν θεωρία, κατέστη φιλοθεάμων τῶν οὐρανίων μυστηρίων καὶ μυήθηκε στὴν γνῶση τῶν ἐσχάτων. Μία νύκτα μεταφέρθηκε μέσα στὸ ἄκτιστο φῶς ποὺ εἰσέδυε σὲ ὅλα του τὰ μέλη καὶ τὸν κατέστησε ὅλον πῦρ καὶ φῶς, καὶ ἄκουσε φωνὴ ἀπὸ ψηλὰ νὰ τοῦ ἀναγγέλλει ὅτι αὐτὴ ἡ δόξα ποὺ τὸν μεταμόρφωνε ἦταν ἡ ἴδια μὲ ἐκείνη τῆς ὁποίας θὰ ἀξιώνονταν οἱ ἐκλεκτοὶ στὴν τελικὴ ἀνάσταση.
Σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση, κατεχόμενος ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γενόμενος θεὸς κατὰ χάριν, συνέθετε τὶς θεολογικὲς καὶ μυστικὲς πραγματεῖες του...
Ἱερομόναχος Μακάριος Σιμωνοπετρίτης
Πηγή:
Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἱερομόναχος Μακάριος
Σιμωνοπετρίτης, Ἵνδικτος, Τόμος 7ος, σελ. 133 & 138 (2 ἀποσπάσματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου