Πῶς ἔρχεται ἡ θεοπνευστία στοὺς Ὑμνογράφους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας;

«... Τὸ πλέον ἀπαραίτητον καὶ βασικώτερον στοιχεῖον 

εἰς τὸν δοκίμως ὑμνογραφοῦντα: 

νὰ ὑπάρχει μόνωσις, ἐσωστρέφεια, 

προσευχὴ ἐν καρδίᾳ μυστικῇ, 

δι' ὧν ἔρχεται τὸ θεῖον φῶς, καὶ 

ἐπισκιάζει ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου, καὶ 

ὁ ὑμνογραφῶν καθίσταται 

(τρόπον τινὰ) θεόπνευστος. 

Τότε ὁ νοῦς βρύει ἀφθόνως τὰ νοήματα 

ὡς πηγὴ πολυχεύμων, 

καὶ ἡ χεὶρ δὲν προλαμβάνει ἐνίοτε νὰ γράφῃ 

ἃ ὑπαγορεύει ἡ καρδία, 

τὰ δὲ παραγόμενα ἄσματα εἶναι πράγματι 

προϊόντα θεῖα, εὐφραίνοντα ψυχάς».

Μοναχὸς Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης

Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας 

Πηγή: Ὑμνήτωρ, Ἱερά Μητρόπολις Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας, σελ. 68.