Προσφυγιά
Ἦταν μικρὸ τὸ καράβι
κι ἀτέλειωτος ὁ ὁρίζοντας πίσω μας.
Πῶς μπόρεσε νά χωρέσει τοῦτο τό σαπιοκάραβο
τόση ἱστορία!
Ἦταν τά δάκρυά μας ποτάμι.
Πῶς δέ μᾶς ἔπνιξε τόση θάλασσα!
τά παιδιά μας φορτωμένα τήν ἄνοιξη
ὅδευαν στό θάνατο.
Κι ἐμεῖς ἀνήμποροι χωρίς χέρια, χωρίς φωνή.
Μήτε νά τ᾿ ἀγκαλιάσουμε,
μήτε νά καλέσουμε σέ βοήθεια.
Κι ὅμως καταφέραμε νά λύσουμε τά παλαμάρια
καί νά αἰχμαλωτίσουμε τίς ἄγκυρες.
Μά ἡ πυξίδα ἔδειχνε πάντοτε τό μέρος τῆς καρδιᾶς
καί τό ἀστέρι τοῦ Βορρᾶ
καρφώθηκε στήν Ἀνατολή,
ἐκεῖ πού εἴχαμε φυτέψει τίς ἐλπίδες μας.
Δ. Δαμιανίδου
Πηγή: Περιοδικό Ἀπολύτρωσις, «Ο.Χ.Α. Ἀπολύτρωσις», Ἀρ. φύλ. 812-813, σελ. 207.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου