Ὁ Ὅσιος Πατάπιος

Γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο καὶ ἀπὸ μικρὸ παιδὶ εἶχε «πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ». Δηλαδή, πνεῦμα ἀγάπης καὶ πνεῦμα ποὺ σωφρονίζει, ὥστε φρόνιμα καὶ συνετὰ νὰ κυβερνᾶ τὸν ἑαυτό του, ἀποφεύγοντας κάθε ἠθικὴ παρεκτροπή, διατηρώντας τὴν ἁγνότητα, ἀλλὰ συγχρόνως παραδειγμάτιζε καὶ τοὺς συνανθρώπους του.

Καὶ αὐτὸ τὸ ἀπέδειξε ἀκόμα περισσότερο, ὅταν μεγάλωσε. Ἀφοῦ διαμοίρασε τὴν κληρονομιά του στοὺς φτωχούς, ἀποσύρθηκε στὴν ἔρημο. Ἐκεῖ γέμιζε τὸν χρόνο του μὲ προσευχή, μελέτη καὶ ἀγαθοεργίες. 

Σὲ κάθε κουρασμένο ὁδοιπόρο ποὺ περνοῦσε ἀπὸ τὸ κελί του, πρόσφερε ἀνάπαυση καὶ φιλοξενία. Ἀλλὰ ἐκμεταλλευόμενος τὴν εὐκαιρία του παρεῖχε μὲ διάκριση καὶ πνευματικὲς ὁδηγίες καὶ συμβουλές, χρήσιμες γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἔτσι, ἡ φήμη τοῦ Παταπίου ἐξαπλώθηκε γρήγορα καὶ κάθε μέρα πολλοὶ ἔφθαναν στὸ κελί του γιὰ νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὰ χείλη του ἐπωφελὴ διδασκαλία.
 

Μετὰ ἀπὸ καιρό, ὁ Πατάπιος πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ, θέλοντας νὰ μείνει ἄγνωστος, ἐξέλεξε ἕνα ἡσυχαστήριο στὶς Βλαχερνές. Ὅμως, ἡ ταπεινὴ καὶ καθαρὴ ζωὴ τοῦ Παταπίου, τὸν ἀξίωσε νὰ θαυματουργεῖ. Ἔτσι καὶ πάλι ἔγινε γνωστὸς καὶ πέθανε θεραπεύοντας ἀρρώστους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας κλήσεως, ἰχνηλατήσας, 

ἐκ νεότητος, τὰς ἐπιδόσεις, 

δι’ ἀσκήσεως τῷ κόσμῳ ἐξέλαμψας· 

καὶ δοξασθεὶς ἀπαθείας ταῖς χάρισι,

 πάθη ποικίλα ἰᾶσαι Πατάπιε. 

Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, 

δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Λουτρακίου τὸ κλέος, Κορινθίας τὸ καύχημα, 

καὶ τῶν ἀρετῶν τὸ δοχεῖον, θεοφόρον Πατάπιον, 

τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις ἱεροῖς· 

ἰάσεις γὰρ παρέχει δαψιλεῖς, 

τοῖς τῇ θήκῃ τοῦ λειψάνου αὐτοῦ πιστῶς,

 προστρέχουσι καὶ κράζουσι· 

δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, 

δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, 

δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, 

πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Τὸν ναόν σου Ἅγιε, πνευματικὸν ἰατρεῖον, 

οἱ λαοὶ εὑράμενοι, μετὰ σπουδῆς προσιόντες, 

ἴασιν, τῶν νοσημάτων λαβεῖν αἰτοῦνται, 

λύσιν τε τῶν ἐν τῷ βίῳ πλημμελημάτων· 

σὺ γὰρ πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις, 

προστάτης ὤφθης, Πατάπιε Ὅσιε.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τοῦ Παρακλήτου δοξασθεὶς τῇ θείᾳ χάριτι

Τῶν ἰαμάτων ἀναβλύζεις τὰ δωρήματα

Τοῖς τῷ θείῳ σου λειψάνῳ προσερχομένοις.

Ἀλλ’ ὡς πάντων τὰ αἰτήματα δωρούμενος

Πάσης θλίψεως καὶ νόσου ἀπολύτρωσαι
Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Πατάπιε.

Μεγαλυνάριον.
Βίον θεοτύπωτον ἐκ παιδός, 

Πάτερ ἀγαπήσας, ἐξενώθης τῶν γεηρῶν· 

ὅθεν ᾠκειώθης, τῷ ξένοις θαυμασίοις, 

Πατάπιε πλουσίως σὲ μεγαλύναντι.

 Πηγή: synaxarion.gr