Γραπτὲς μαρτυρίες τῶν Ἡρώων τοῦ 1940

Ἡ ἐμφάνισις τῆς Παναγίας 

    ...Μία μικρά ὁμάς Ἑλλήνων στρατιωτῶν, φρουροῦσα εἰς κάποιο σημεῖον τῶν συνόρων, εἶδε νά ἐμφανίζεται ἐνώπιόν της, ἐν τῷ μέσῳ τοῦ σκότους, μία γυνή φέρουσα πέπλον.

     Ὁ ἐπικεφαλής τῆς μικρᾶς φρουρᾶς, ἐφώναξεν εὐθύς: 

      «Τίς εἶ»; Τότε ἡ ἄγνωστος ἀνέσυρε τὸ πέπλον της καὶ οἱ Ἕλληνες στρατιῶται ἀντίκρισαν κατάπληκτοι τό πρόσωπον τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία τούς εἶπεν: «Ἐγώ εἶμαι. Δέν θά λησμονήσω ποτέ τήν προσβολήν πού μοῦ ἔκαναν εἰς τήν Τῆνον...» 

    Ὕστερα ἐξηφανίσθη ἡ Παναγία ἀπό τούς ὀφθαλμούς τῶν στρατιωτῶν πού εἶχαν γονυπετήσει ἔντρομοι».

Πηγή: Στὴν ἐποποιϊα τοῦ 1940-41 μέ πίστη Ἀποσπάσματα ἀπό γραπτές μαρτυρίες. Μερόπης Ν. Σπυροπούλου, σελ. 55-56 (άπόσπασμα).

Σὰν Αἰγυπτιακὴ μελιντζάνα

    Εἰς τὸν κεντρικὸ τομέα τοῦ Τεπελενίου, εἶχε διαταχθῆ ἐπίθεσις. Ἕνας ταγματάρχης ἔδιδε διαταγὲς νὰ προχωρήσουν καὶ συγχρόνως ὁ δυστυχὴς βλασφημοῦσε. Οἱ τσολιάδες, πίσω ἀπὸ τὶς πέτρες τους, τοῦ φώναζαν:

- Νὰ σοῦ βγάλη τὸ μάτι ἡ Παναγία ποὺ τὴν βλασφημᾶς.

      Σὲ μιὰ στιγμὴ καθὼς εἶχε ἀνοιγμένο τὸ στόμα του καὶ βλασφημοῦσε τὴν Παναγία, ἕνα πολὺ μικρούτσικο βληματάκι, μικρότερο καὶ ἀπὸ σκάγι, τὸν χτύπησε στὴ γλῶσσα. Ἡ γλῶσσα του μαύρισε καὶ πρίστηκε. Εἶχε γίνει μέσα τὸ ὁλάνοιχτο στόμα του σὰν αἰγυπτιακὴ μελιντζάνα. Τὸν μετέφεραν στὰ μετόπισθεν. 

      Δὲν μπορούσαμε νὰ τοῦ δώσουμε οὔτε γάλα, οὔτε τσάϊ. Δὲν γνωρίζω ἀν ἐπέζησε. Μερικὲς τέτοιες παραδειγματικὲς τιμωρίες εἶχε δώσει ὁ Θεὸς κατὰ τὸν πόλεμον αὐτὸν καὶ γι' αὑτὸ εἶχε κοπῆ ἀπὸ ὅλον τὸν ἑλληνικὸν στρατὸν τελείως ἡ βλασφημία.

Πηγή: Τό θαῦμα τῶν Ὲλλήνων τοῦ Σαράντα, Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου, σελ. 92-93.

Τὸ Εὐαγγέλιο ἀσπίδα.

   ...«Ἤμουνα προχθές, σύνδεσμος Μεραρχίας. Ἔπρεπε νὰ πάω μιὰ Διαταγὴ ἐπειγόντως. Ἀλλὰ μόλις ξεπρόβαλα σ' ἐκεῖνο τὸ πλάτωμα, ἄρχισε καταιγιστικὰ πυρὰ τὸ ἐχθρικὸ πυροβολικό. Μὴ ἔχοντας ὅμως ποὺ νὰ κρυφθῶ, ἔπεσα κάτω. Ὁ τόπος ὁλόγυμνος. Μόνο ἕνα δενδράκι ὑπῆρχε στὸ μέσον. Τότε ἔβγαλα ἀπὸ τὴν τσέπη μου τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν ἔβαλα πάνω στὸ στῆθος μου. Οἱ ὀβίδες ὤργωναν τὴν γῆ μὲ δαιμονικοὺς κρότους.

  Ἔπειτα ἀπὸ ἀρκετὴ ὥρα σταμάτησε ὁ κανονιοβολισμός. Ἐγὼ ἤμουνα χωμένος στὶς πέτρες καὶ τὰ χώματα. Ἀνασηκώθηκα καὶ κοίταξα ὁλόγυρά μου. Ἡ ἀπλοτοπιὰ ἦταν σὰν ξεχερσωμένη ἀπὸ τὶς ὀβίδες. Τὸ δενδράκι δὲν φαινόταν πουθενά.

         Μ' ἔσωσε τὸ Εὐαγγέλιο!»! Μὲ τρεμάμενα χέρια τὸ ἐπῆρε καὶ τὸ ἀσπάσθηκε. Τί θεία καὶ ἱερὴ συγκίνησις! Ἡ πίστις του ἀνάβλυζε γεμάτη εὐγνωμοσύνη.

   Πηγή: Τό θαῦμα τῶν Ὲλλήνων τοῦ Σαράντα, Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου, σελ. 105 (άπόσπασμα).