Ἡ ψυχή ἡ ὅποία καθαίρεται μὲ δύναμη καὶ μὲ θέρμη μὲ τοὺς κόπους τῆς ἀσκήσεως, φωτίζεται ἀπὸ τὸ θεϊκὸ φῶς καὶ ἀρχίζει σιγὰ- σιγὰ νὰ βλέπει φυσικά τὸ κάλλος ποὺ τῆς δόθηκε ἐξαρχῆς ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐπεκτείνεται στὴν ἀγάπη τοῦ Ποιητῆ της.
Ὅσο λάμπουν ἐντονότερα σ᾿ αὐτή, λόγω τῆς καθάρσεως της, οἱ ἀκτίνες τοῦ Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης καὶ ὅσο τὸ φυσικὸ της κάλλος ἀποκαλύπτεται σ᾿αὐτὴν καὶ τῆς γίνεται γνωστό, τόσο καὶ αὐτὴ πληθαίνει τοὺς κόπους τῆς ἀσκήσεως ὥστε νὰ καθαρθεῖ περισσότερο· ἔτσι ὥστε νὰ μάθει καθαρὰ τὴ δόξα τῆς δωρεᾶς ποὺ ἀξιώθηκε καὶ νὰ ξαναλάβει τὴν παλιὰ εὐγένεια καὶ νὰ παρουσιάσει τὴν θεία εἰκόνα καθαρὴ καὶ χωρὶς πρόσμιξη τῆς ὕλης στὸν Πλάστη.
Καὶ δὲν ὑποχωρεῖ διόλου ἀπὸ τὴν αὔξηση τῶν κόπων, μέχρις ὅτου καθαρίσει τὸν ἑαυτό της ἀπὸ κάθε ἀκαθαρσία καὶ μολυσμὸ καὶ τὸν κάνει ἄξιο τῆς θεωρίας καὶ οἱκειότητας τοῦ Θεοῦ.
Ὅσιος Νικήτας Στηθάτος
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Ἀντώνιος Γ. Γαλίτης
Πηγή: Φιλοκαλία, «Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας», Τόμος Δ΄ , σελ. 104.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου