«Ὅταν ἔλθη ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τόν ἄνθρωπον, διά μέσου τῆς προσευχῆς, τότε παύει πλέον ἡ προσευχή, ἐπειδή καί ὁ νοῦς ὅλος κυριεύεται ἀπό τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί δέν ἡμπορεῖ πλέον νά ἐνεργήση τίς δυνάμεις του, ἀλλά μένει ἀργός καί ὑποτάσσεται στό Ἅγιον Πνεῦμα καί ὅπου θέλει τό Ἅγιον Πνεῦμα τόν ὁδηγεῖ, ἤ εἰς ἀέραν ἄϋλον Θείου Φωτός, ἤ εἰς ἄλλην θεωρίαν ἀνεκδιήγητον ἤ καί πολλάκις καί εἰς Θεϊκήν Ὁμιλίαν.
Ὅπως Ἠσαΐας ὁ Προφήτης εἶδεν τόν Θεόν σέ ἐπηρμένον θρόνον και τά Σεραφείμ καί τά Χερουβείμ κύκλῳ Αὐτοῦ. Καί Δανιήλ ὁ Προφήτης εἶδεν Αὐτόν, ὡς ἔχων θέαν Υἱοῦ ἀνθρώπου καί ἐλάλησεν μετ᾿ Αὐτοῦ.
Καί ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος, εἶδεν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καθήμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ Πατρός. Καί ἐν συντομίᾳ καθώς θέλει τό Ἅγιον Πνεῦμα, οὕτω παρηγορεῖ τούς δούλους του, καθώς πρέπει εἰς ἔκαστον, τοιαύτην χάριν τοῦ δίδει».
Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης
Πηγή: Ἀθωνικόν Λειμωνάριον, Βλασίου Μοναχοῦ, σελ. 173.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου