150. Ὁ Θεὸς εἶναι
ἀγαθός, καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀμετάβλητος.
Ἂν κανεὶς αὐτὸ τὸ θεωρεῖ
εὔλογο καὶ ἀληθές, ἀπορεῖ ὅμως πῶς ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀγαθούς
χαίρεται ἐνῶ τοὺς κακοὺς τοὺς ἀποστρέφεται, καὶ ἐναντίον ἐκείνων
ποὺ ἁμαρτάνουν ὀργίζεται, ἐνῶ ὅταν ὑπηρετεῖται καὶ λατρεύεται
γίνεται εὐμενής, πρέπει νὰ τοῦ ποῦμε ὅτι ὁ Θεὸς οὔτε χαίρεται
οὔτε ὀργίζεται· γιατὶ ἡ λύπη καὶ ἡ χαρὰ εἶναι πάθη, οὔτε μὲ
δῶρα κολακεύεται, γιατὶ αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι νικιέται ἀπὸ τήν
ἡδονή.
Δὲν πρέπει νὰ κρίνομε τὸν Θεὸ μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια.
Ἐκεῖνος εἶναι ἀγαθὸς καὶ ὠφελει μόνο καὶ οὐδέποτε βλάπτει, ἀλλὰ
εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος ἀπαθής. Ἐνῶ ἐμεῖς ἐφόσον εἴμαστε ἀγαθοὶ ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Θεό. Κι ὅταν εἴμαστε κακοὶ χωριζόμαστε ἀπὸ
Αὐτόν, ἐπειδὴ εἴμαστε ἀνόμοιοι.
Ὅταν ζοῦμε μὲ ἀρετὴ ἀκολουθοῦμε
τὸν Θεό, ὅταν ὅμως γινόμαστε κακοί, κάνομε ἐχθρό μας Ἐκεῖνον
ποὺ δὲν ὀργίζεται χωρὶς λόγο· γιατὶ τὰ ἁμαρτήματα δὲν ἀφήνουν
τὸν Θεὸ νὰ μᾶς φωτίζει ἐσωτερικά, ἀλλὰ μᾶς ἐνώνουν μὲ τιμωροὺς
δαίμονες.
Ἄν μὲ προσευχὲς καὶ ἐλεημοσύνες κερδίζομε τὴν ἄφεση
τῶν ἁμαρτιῶν μας, δὲν κολακεύομε καὶ δὲ μεταβάλλομε τὸν Θεό,
ἀλλὰ μὲ τὰ καλὰ ἔργα μας καὶ τὴν ἐπιστροφή μας σ΄ Αὐτὸν
γιατρεύομε τὴν κακία μας καὶ ἀπολαμβάνομε πάλι τὴν ἀγαθότητα
τοῦ Θεοῦ.
Ὤστε τὸ νὰ λέμε ὅτι ὁ Θεὸς ἀποστρέφεται τοὺς
κακοὺς εἶναι σὰν νὰ λέμε ὅτι ὁ ἥλιος κρύβει τὸ φῶς του ἀπὸ
τοὺς τυφλούς.
Μέγας Ἀντώνιος
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Ἀντώνιος Γ. Γαλίτης
Πηγή: Φιλοκαλία, Τόμος Α΄, σελ. 50, 150ο κεφάλαιο ἐκ τῶν 170.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου