Ὁ βίος τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου

Ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος, ἐπίσκοπος Λαρίσης

     Ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ἀχίλλιος γεννήθηκε στὴν Καππαδοκία ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ εὐγενεῖς γονεῖς ποὺ τοῦ ἐξασφάλισαν καλὴ μόρφωση στὶς θύραθεν ἐπιστῆμες καὶ κυρίως στὴν Ἁγία Γραφή. Μὲ τὴν νηστεία καὶ τὶς ἀγρυπνίες, διέθετε ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, κατὰ τρόπον ὥστε νὰ φυλάγει τὸ πνεῦμα του ἀπρόσιτο στὶς ταραχὲς καὶ τὶς μέριμνες τοῦ κόσμου τούτου, ὥστε σύντομα ἔγινε ἄξιο κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Εἶχε ὄψη ἀγγελική, στὴν συμπεριφορά του ἦταν ἁπλὸς καὶ προσηνής, ἐνῶ τὰ λόγια του, ποὺ εἶχαν ἄφατη γλυκύτητα, ὠθοῦσαν ὅσους τὸν πλησίαζαν νὰ μιμηθοῦν τὶς ἀρετές του. Οἱ γονεῖς του πέθαναν ἐνῶ ἦταν ἀκόμη νέος καὶ τότε μοίρασε τὴν περιουσία του καὶ ξεκίνησε γιὰ προσκύνημα στοὺς Ἁγίους Τόπους. 

Διαμένοντας στὸν Πανάγιο Τάφο, τὸν ὁποῖο ἔλουσε μὲ τὰ δάκρυα του καὶ ὅπου ἔκανε θαυμάσιες προόδους στὴν προσευχή, πῆγε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὰ μοναστήρια ποὺ βρίσκονταν στὴν ἔρημο κοντὰ στὴν Ἱερουσαλήμ, προκειμένου νὰ βρεῖ ἐκεῖ παραμυθία ὁ φλογερὸς πόθος ποὺ τὸν ἔκαιγε βλέποντας τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ.

Ὠθούμενος ἀπὸ τὴν θεία Πρόνοια, μετέβη σὲ προσκύνημα καὶ στὴν Ρώμη (πιθανῶς τὸ 313, μετὰ τὸ πέρας τοῦ Μεγάλου Διωγμοῦ). Τὴν ὥρα ποὺ προσκυνοῦσε τὸν τάφο τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἔλαβε αἴφνης τὴν χάρη τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος καὶ ἄρχισε να διαδίδει τὸ Εὐαγγέλιο μὲ τέτοια δύναμη, ποὺ ὁδήγησε στὴν ἀληθινὴ Πίστη πλῆθος ἐθνικῶν ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιτέλεσε πολλὲς ἰάσεις. 

Διέτρεξε  χῶρες πολλές, ὡς νέος ἀπόστολος, καὶ ἔφθασε τελικὰ στὴν Λάρισα τῆς Θεσσαλίας, ὅπου τὸ κήρυγμα καὶ τὰ θαύματά του τὸν ἔφεραν στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα.  Διεύθυνε τὴν ἐπισκοπή του μὲ μεγάλη ποιμαντικὴ φροντίδα, τόσο στὶς πνευματικὲς ὑποθέσεις ὅσο καὶ στὴν ἀρωγὴ πρὸς τοὺς πτωχούς, τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς ξένους.

Μὲ τὴν προσευχή του ἔκανε νὰ σταματήσει ἡ ξηρασία, προεῖδε τὶς εἰσβολὲς βαρβάρων καὶ ἔγινε τὰ πάντα τοῖς πᾶσι, προκειμένου νὰ ὁδηγήσει τὸ ποίμνιο στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 

 

Α' Οἱκουμενικὴ Σύνοδος Νικαίας (325).

Ἡ φήμη του ἔφθασε ἕως τὸν αὐτοκράτορα καὶ κλήθηκε στὴν ἁγία καὶ μεγάλη Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νικαίας (325), ὅπου ὑπερασπίσθηκε μὲ γενναιότητα τὴν ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ἀφοῦ προκάλεσε τοὺς ἀρειανούς, ἔκανε μὲ τὴν προσευχή του νὰ ἀναβλύσει ἀπὸ τὴν πέτρα πηγὴ ἐλαίου. 

Ὁ αὐτοκράτορας ἅγιος Κωνσταντῖνος, εἰς ἔνδειξιν θαυμασμοῦ τοῦ ἔκανε πλούσια δῶρα, τὰ ὁποῖα ὁ ἅγιος ἔσπευσε νὰ μοιράσει στοὺς φτωχούς. Μετὰ ἀπὸ τριάντα πέντε χρόνια ἐπισκοπείας, ὁ ὅσιος Ἀχίλλιος ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ στὴν Λάρισα καὶ γιὰ αἰῶνες ἐτιμᾶτο ὡς πολιοῦχος τῆς πόλης.

Ὁ τάφος του, ἀπὸ τὸν ὁποῖο, καθὼς λέγεται, ἀνάβλυζε μύρο παρόμοιο μὲ ἐκεῖνο τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ὑπῆρξε ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα κέντρα προσκυνήματος τῆς Ἑλλάδος, ἕως τὴν εἰσβολὴ τῶν Βουλγάρων τὸ 985, οἱ ὁποῖοι μετέφεραν τὰ τίμια λείψανα του στὴν πρωτεύουσά τους Πρέσπα στὴν Δυτικὴ Μακεδονία. Τὰ τίμια λείψανά του βρέθηκαν πρόσφατα ἐκεῖ κατὰ τὴν διάρκεια ἀρχαιολογικῶν ἀνασκαφῶν.    

Ἱερομόναχος Μακάριος Σιμωνοπετρίτης 

Πηγή: Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἱερομόναχος Μακάριος Σιμωνοπετρίτης, Ἵνδικτος,  Τόμος 9ος, σελ. 180-181.