Ἀρχές Δ΄ αἰώνα μ.Χ. - Μωυσῆς Μοναχός Ἁγιορείτης

Ἀρχές Δ΄ αἰώνα μ.Χ.

Ἐπί Καίσαρος Γαλερίου Μαξιμιανοῦ τοῦ Σεβαστοῦ

νομισματοκοπεῖο, ἀνάκτορα κι ἁψίδες στὴν πόλη 

αἷμα σ᾿ ἕνα λουτρὸ θὰ χυθεῖ 

κάποιου Ρωμαίου ἀξιωματικοῦ Δημητρίου 

μύρο θ᾿ ἀχνίσει 

τὴν πόλη νὰ εὐωδιάσει 

πού ᾿μελλε νὰ τῆς γίνει 

σωτήρας, ὑπέρμαχος καὶ φίλος. 

 Μωυσῆς Μοναχὸς Ἁγιορείτης

Πηγή: Ἀθωνικὰ Ποιήματα, «Ἁρμός», σελ. 21.

Εἶναι κάποιες ψυχές - Χλόη Ἀχαϊκοῦ

 Εἶναι κάποιες ψυχὲς

Εἶναι κάποιες ψυχὲς

σὰ μπουμπούκια τ᾿ Ἀπρίλη.

Ταπεινὲς 

μὲ τὸ γέλιο στὰ χείλη. 

Κρυσταλλένιες ψυχὲς 

στὴ μορφή τους, στὸ βλέμμα

Ὅλο φῶς, 

δίχως νέφος κανένα!

Εἶναι κάποιες ψυχὲς 

σὰ λαμπάδες στὰ σκότη. 

Φλογερές.

Καὶ μ᾿ ἀγέραστη νιότη!

Στὸν ἀγῶνα ἐμπρός!

μὲ μιὰ πίστη μεγάλη.

Προχωροῦν, 

δυνατὲς σὰν ἀτσάλι!

Στὸν ἀγῶνα ἐμπρός!

Κι᾿ ἂν λυγίσει καμμιά τους, 

οἱ πολλές, 

τὴ βαστοῦν στὰ φτερά τους!

Εἶναι κάποιες ψυχὲς

ποὺ θαρρεῖς ἔχουν πάρει

τ᾿ ἀετοῦ 

τὴ λεβέντικη χάρη. 

Λουλουδένιες, ἁγνές, 

ἀγκαλιάζουν μ᾿ ἀγάπη. 

Κι᾿ εἶν᾿ αὐτές, 

στῆς Ἀλήθειας Χριστέ

τὸ Παλάτι!

Χλόη Ἀχαϊκοῦ  

Πηγή: Στήν Αὐγὴ τῆς Νεότητος, Χλόης Ἀχαϊκοῦ, «Ἡ Ἄμπελος»,  σελ. 18.

 

_____________________________________________________________

Μπορεῖτε νὰ τὸ ἀκούσετε μελοποιημένο:

https://www.youtube.com/watch?v=RRx7B_Jfyus

 

 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Tὸ ἀφιερώνω στὸν πολυαγαπημένο σύζυγό μου,

στὶς ἀγαπημένες μητέρες μας  καὶ 

στοὺς πνευματικοὺς εὐεργέτες μας.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Αὐτὸ τὸ σπίτι - Π.Β. Πάσχος

Αὐτὸ τὸ σπίτι

Στὴν πιὸ ψηλὴ κορφὴ ραμφίζει καθισμένος ὁ ἀετὸς 

τὰ νύχια του· καὶ ὅλο συλλογίζεται κι ἀναθυμᾶται...

Γλυκειὰ ριπὴ ἀπὸ γαλάζιες ἀναμνήσεις 

περνάει μέσα του, μεθᾶ ὅλες τὶς φλέβες

τοῦ αἳματος. Μονάχος ὧρες ὀνειρεύεται 

καὶ ταξιδεύει σ᾿ ὅλα τὰ βουνά, μὲ τὰ περήφανα

φτερὰ στοὺς οὐρανοὺς τῆς μνήμης ψιθυρίζοντας: 

«Ὅσο ἀκόμη κι ἂν γεράσω, ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ σπίτι

καὶ τοῦτον τὸν γλυκὸ παράδεισο τῶν ἀναμνήσεων

κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ μὲ βγάλει...».

Π.Β. Πάσχος 

Πηγή: Ἡ πηγὴ καὶ τὸ ἐλάφι, Π.Β. Πάσχου, σελ. 25.

Παῦλος Μελᾶς - Δέσποινα Δαμιανίδου

1870-1904

Παῦλος Μελᾶς
  

Ἄναψε φλόγα ἀγωνιστή
στὴ ρωμαλαία καρδιά σου
«Μακεδονία μου, ἔρχομαι
στὰ  ἅγια χώματά σου!»

«Εἰς τὰς Ἀθήνας» ἄφησες
δόξα, τιμές, γαλόνια.
Προτίμησες νὰ ἀναλωθεῖς
σὲ τοῦτο τὸν ἀγώνα.

Κινδύνους, πεῖνα, κόπωση,
χιόνια, κακοκαιρία
τὰ πάντα σὺ ὑπέμεινες
γιὰ τὴ Μακεδονία.

Πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ
φτέρωνε τὴν ἑλπίδα
πὼς θὰ ἀντικρίσεις γρήγορα
λεύτερη τὴν πατρίδα!

Δὲν πρόλαβαν τὰ μάτια σου
νὰ δοῦν ἐλευθερία
ὅμως πυρπόλησε καρδιὲς
ἡ ἡρωικὴ θυσία!

Πρότυπο ἔμπνευσης γιὰ μᾶς
Παῦλε Μελᾶ ἡ μορφή σου.
Τί φλογερὸς πατριωτισμὸς
δονοῦσε τὴν ψυχή σου!

Μαζὶ μὲ τὸ εὐχαριστῶ
ἀντὶ γιὰ ἄλλο στεφάνι
κατάθεση ὑπόσχεσης
κάθε καρδιὰ θὰ κάνει.

Πίστη στὸν Παντοδύναμο
κι ἀγάπη στὴν πατρίδα
νὰ διαφυλάξουμε κι ἐμεῖς
γιὰ νὰ μὴ σβήσει ἡ ἑλπίδα!

               

Δέσποινα Δαμιανίδου

                 Δασκάλα
Πηγή: www.apolytrosis.gr
Πίνακας: Γ. Ἰακωβίδη 

Ὀρθοδοξία - Δέσποινα Δαμιανίδου

Ὀρθοδοξία 

 

Ὀρθοδοξία, πατρίδα μου!
Στήν ἀγκαλιά σου γεννήθηκα
κι ἀπό τά θεῖα σου νάματα
πῆρα πνοή κι ἀναστήθηκα.

 Μέσα στό λίκνο σου μ᾿ ἔθρεψαν
ἀγγέλων ὕμνοι καί ἄσματα,
ἡ βιοτή τῶν ἁγίων σου
καί τοῦ Χριστοῦ μας τά θαύματα.

Ὀρθοδοξία εἶσαι μάνα,
τ᾿ ἀθάνατο εἶσαι νερό.
Εἶσαι τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια
καί πῶς νά σέ ἀρνηθῶ!

Θέλω κοντά σου νά μείνω,
στόν ἥλιο σου τό λαμπρό.
Ἀπ᾿ τίς καθάριες πηγές σου
νά πίνω, νά ξεδιψῶ.

 Ἐμπρός οἱ ἅγιοι πατέρες μας
σημαιοφόροι βαδίζουνε
καί τίς ἀλήθειες τῆς πίστης μας
κληρονομιά μᾶς χαρίζουνε.

Σκυταλοδρόμοι, στά ἴχνη τους
θέλουμε νά συνεχίσουμε
καί πιό ψηλά τή σημαία σου,
 Ὀρθοδοξία, νά στήσουμε.

Δέσποινα Δαμιανίδου
Δασκάλα

 Πηγή: www.apolytrosis.gr

Ποίημα Ἁγίου Παϊσίου

Πηγή: agiospaisios.gr

Καλό μήνα! - Μήνυμα

Μήνυμα 

Τά κυπαρίσσια ὁλόρθα μές στό φῶς

στητά κι ὡραῖα, 

σταθῆτε, λένε, μές στή θύελλα, Χριστιανοί, 

μέ τήν ψυχή γενναία. 

Κι ἄν λάχη καί λυγίστε πουθενά, 

ἀπ᾿ τοῦ Θεοῦ πιαστῆτε τ᾿ ἅγιο χέρι, 

ποῦναι μοναχό παντοδύναμο

καί μοναχό μπορεῖ ξανά 

μές στή γαλήνη νά σᾶς φέρη. 

Πηγή: Οὐράνια Μηνύματα 2015, «Ο.Χ.Α. Λυδία», σελ. 357.

Τήν ὥρα πού προσεύχεται

Τήν ὥρα πού προσεύχεται
 
Tήν ὥρα πού προσεύχεται μέ χέρια σταυρωμένα

μέ μάτια δακρυσμένα ἀθώα λευκή ψυχή. 

Λευκοντυμένος ἄγγελος ἀπό τά νέφη γέρνει 

κι ὅλα τά λόγια παίρνει πού λέει ἡ προσευχή.

Τεριρεριρερεμ ρερεμ ριρερεμ
τεριρεριρερερεμ ριρεριρεμ
Τεριρεριρερεμ ρερεμ ριρερεμ
τεριρεριρερερεμ ριρεριριρεμ

Καί φεύγει εὐθύς καί χάνεται καί τόν αἰθέρα σχίζει 

καί πάει ἐκεῖ πού ἀρχίζει ἀθάνατη ζωή. 

Τήν ὥρα πού προσεύχεται μέ χέρια σταυρωμένα 

μέ μάτια δακρυσμένα σέ λύπη ἤ σέ χαρά. 

Τεριρεριρερεμ ρερεμ ριρερεμ...

Γιά τοῦτο ὅποιος προσεύχεται μέ χέρια σταυρωμένα

μέ μάτια δακρυσμένα σέ λύπη σέ χαρά

θά βρεῖ μές στόν Παράδεισο ὅταν τόν κόσμο ἀφήσει

γωνιά νά κατοικήσει μέ λούλουδα ἀνθηρά. 

______________________________

Μελοποιημένο:

https://www.youtube.com/watch?v=3JwzW38qnz8

Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας - Γ. Βερίτης

Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας 

 

 Κι ἦρθες ἐσύ, στερνὰ - στερνά, ὁ εὐσχήμων βουλευτής.

Τρέμουν τὰ χέρια σου, φτωχέ, καθὼς Τὸν ξεκαρφώνεις, 

καὶ - γιὰ νὰ ἰδῶ! - μὲ ἀρώματα ἢ μὲ δάκρυα Τὸν μυρώνεις; 

Μὰ κι᾿ ἂν ἀμίλητος νεκρὸ τὸν κόσμο σου κρατῆς, 

μ΄ ἐλπίδα ἀνάστασης γλυκιὰ τὸν πόνο σου μερώνεις.

Γ. Βερίτης 

Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα Γ. Βερίτη, «Δαμασκός», σελ. 312.

Μάνα γλυκύτατη! - Γ. Βερίτης

 

Μάνα γλυκύτατη!

 

Θέ μου, νὰ κάμω σὲ Σένα θερμὴ προσευχὴ γιὰ τὴν Μάνα!
Θέ μου, ἡ ἀγάπη Σου ἂς εἶν’ πιὸ βαθιά, πιὸ γλυκιὰ γιὰ τὴ Μάνα!
Μέσα της κάμε ν’ ἁπλώνεται πάντα ἡ δική Σου γαλήνη,
καὶ στὶς πληγὲς τῆς καρδιᾶς της ἡ χάρη Σου βάλσαμο ἂς γίνη.

Μάνα γλυκύτατη, Μάνα οὐρανόσταλτη, ἀτίμιτη Μάνα!
δὲ σὲ θαμπώνουν ἀπάτες ἐσένα κι’ ὀνείρατα πλάνα.
Πάνω στὸ χρέος ἀκοίμητη ἐσύ, νύχτα-μέρα σκυμμένη,
τ’ ἄπειρο ἀκοῦς μεσ’ στὰ χάη μιὰ-μιὰ τὶς στιγμὲς νὰ σημαίνη.
Τόσο ἡ ψυχή σου εἶν’ ἁπλή, ποὺ μιλᾶ μὲ τ’ ἀμίλητα πλάσματα,
κι’ οὔτε γελιέσαι ποτὲ μ’ ὅσα φτιάνει τὸ ψέμα φαντάσματα.

Μάνα, ἡ στοργή σου μεγάλη κι’ ἀπέραντη ὅσο κι ἡ πλάση!
Ποιὸς θὰ μπορέσει ὣς βαθιὰ τὴν καρδιά σου ποτὲ νὰ διαβάση;
Μάνα, ἡ στοργή σου πασίχαρη σὰν τὶς ἀχτίδες τοῦ ἥλιου,
μέσ’ στὴ χαρὰ τοῦ χρυσοῦ προσκαλεῖ μαγικοῦ σου βασίλειου.
Πῶς μὲ βελούδινα δάχτυλ’ ἀγγίζεις τοὺς πόνους μας καὶ τοὺς γλυκαίνεις
Μάνα γλυκύτατη, ὅλα τὰ βάσανα σὺ τ’ ἁπαλαίνεις!

Πάνω ἀπ’ τὸ λίκνο μας σκύβοντας, ἄγγελε -ὢ τὴ χαρά σου!
τὰ μεταξένια σου ἁπλώνεις φτερά, τὰ μεγάλα φτερά σου.
Ὢ τὸ γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι ὁλόθερμο φίλημα,
στοῦ βρεφικοῦ μας ὀνείρου τ’ ἀθῶο κι ἁπλὸ παραμίλημα!
Ὤ, πῶς πονᾶς ὅταν βλέπεις ἐμᾶς στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου,
καὶ στοὺς δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σὲ ζώνουν!

Πόσες φορὲς σοῦ τρυπᾶμε, φτωχή, τὴν καρδιὰ μὲ μαχαίρι,
καὶ πόσες ἄλλες σηκώσαμε ἀπάνω σου βέβηλο χέρι!
Πόσες φορὲς σ’ ἀνεβάσαμε ἀπάνω σὲ ξύλον ὀδύνης,
δίχως ἐσὺ καὶ μιὰ λέξη πικρὴ παραπόνου ν’ ἀφήνης!
Κι’ ὤ, πόσες ἄλλες φορὲς στοῦ φριχτοῦ Γολγοθᾶ μας τὰ σκότη
μόνη σου κλαῖς, σ’ ἕνα θρῆνο βουβό, τὴ χαμένη μας νιότη!

 Ὅλα μᾶς τἄμαθες, Μάνα γλυκύτατη, ἀτίμητη Μάνα,
καὶ μὲ τῆς Πίστης μας τ’ ἅγιο μᾶς ἔθρεψες κι ἄφθαρτο μάννα.
Ἕνα κομμάτι χρυσάφι μᾶς ἔκρυψες μέσα βαθιά μας,
νὰ μπουμπουκιάσουν οἱ ἀνθοὶ λαχταρᾶς τοῦ καλοῦ στὴν καρδιά μας.
Μάνα! ποῦ βρῆκες τὴν τόση στοργή, τὴν ἀγάπη τὴν τόση;
Μέσ’ στὴν ψυχή σου ἀπ’ τὸ χέρι τοῦ Πλάστη μας ἔχει φυτρώσει!

Μάνα, ποὺ πῆρες ἀπ’ ὅλα τὰ πλάσματ’ ἀνώτερο θρόνο,
ἄφθαρτη μένει κι’ ἀνέγγιχτ’ ἡ δόξα σου μέσα στὸ χρόνο.
Μέσ’ στὴν ἀγκάλη σου, ὢ θαῦμα! κρατᾶς τὸ Θεό μας, Μητέρα,
κι’ εἶσαι ἀπ’ τὴ γῆ κι ἀπ’ τοὺς κόσμους τῶν ἄστρων, ἐσύ, Πλατυτέρα! 

Γ. Βερίτης

Πηγή: inak.gr

Tῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν - Τ. Τρυφωνοπούλου - Θεοδόση

Τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν 

Ἀστέρια τρία λαμπερά

καὶ ποταμοί σοφίας 

στῆς Γνώσης τό στερέωμα 

τά μῦρα τους σκορποῦν.

Καί κάτω ἀπό τήν λάμψη τους 

μ΄ ὕμνους ἁγνῆς λατρείας

νά φωτισθοῦν ὁλόθερμα 

τά νιάτα λαχταροῦν.

Κι ἐμεῖς κρατοῦμε εὐλαβικά 

μές στῆς ψυχῆς τά βάθη 

τό θεῖο τους πού ἄφησαν 

παράδειγμα στή γῆ. 

Νἄχη ἡ ζωή μας στόλισμα 

Τῆς Ἀρετῆς τά ἄνθη

καί τ΄ ἄστρο τους τό δρόμο μας 

ψηλά νά ὁδηγῆ.

Τ. Τρυφωνοπούλου - Θεοδόση 

Πηγή: Οὐράνια Μηνύματα 2015, «Ο.Χ.Α. Λυδία», σελ. 67-68.

Τί λοιπόν; - Γεώργιος Δροσίνης

Τί λοιπόν; 

Τί λοιπόν; Τῆς ζωῆς μας τὸ σύνορο
θὰ τὸ δείχνει ἕνα ὀρθὸ κυπαρίσσι;
Κι ἀπ' ὅ,τι εἴδαμε, ἀκούσαμε, ἀγγίξαμε
τάφου γῆ θὰ μᾶς ἔχει χωρίσει;

Ὅ,τι ἀγγίζουμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε,
τοῦτο μόνο Ζωή μας τὸ λέμε;
Κι αὐτὸ τρέμουμε μήπως τὸ χάσουμε
καὶ χαμένο στοὺς τάφους τὸ κλαῖμε;

Σ' ὅ,τι ἀγγίζουμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε
τῆς ζωῆς μας ὁ κόσμος τελειώνει;
Τίποτε ἄλλο; Στερνό μας ἀπόρριμα
τὸ κορμὶ ποὺ σκορπιέται καὶ λιώνει;

Κάτι ἀνέγγιχτο, ἀνάκουστο, ἀθώρητο
μήπως κάτω ἀπ' τοὺς τάφους ἀνθίζει
κι ὅ,τι μέσα μας κρύβεται ἀγνώριστο
μήπως πέρ' ἀπ' τὸ θάνατο ἀρχίζει;

Μήπως ὅ,τι θαρροῦμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αὐγῆς εἶναι πέρα
κι ἀντὶ νά 'ρθει μιὰ νύχτ' ἀξημέρωτη
ξημερώνει μι' ἀβράδιαστη μέρα;

Μήπως εἶν' ἡ ἀλήθεια στὸ θάνατο
κι ἡ ζωὴ μήπως κρύβει τὴν πλάνη;
Ὅ,τι λέμε πὼς ζεῖ μήπως πέθανε
κι εἶν' ἀθάνατο ὅ,τι ἔχει πεθάνει;

Γεώργιος Δροσίνης

_________________________________________________________________________

Μπορεῖτε νὰ τὸ δεῖτε καὶ νὰ τὸ ἀκούσετε μελοποιημένο ἀπὸ τόν τηλεοπτικὸ σταθμὸ 4Ε:
 
  https://www.youtube.com/watch?v=kZd4XYtJnMg

Παπαδιαμάντης - Γ. Βερίτης

Παπαδιαμάντης

Τῶν πονεμένων νοσταλγῶν νοσταλγικὲ τραγουδιστή,

τὸν πόνο μου ἦρθα νὰ σοῦ πῶ, πάρε χαρτὶ καὶ γράφε.

Ἡ Πίστη ποὺ ὕμνησες ἐσὺ μέσα μας ἔχει κλονιστῆ!

κι ἐμεῖς ποὺ σὲ θαυμάζουμε δὲν ἔχουμε καρδιὰ πιστή,

ὤ, τῶν ἁγνῶν καὶ πράων ψυχῶν φίλε, ἀδελφέ, ζωγράφε!

Στὰ Γράμματά μας τὰ φτωχὰ μοναδικὸ διαμάντι,

γενιὲς γενιῶν θὰ σ᾿ εὐλογοῦν, σεμνὲ Παπαδιαμάντη!

Ἐσὺ τὸν Ἄθωνα ἔσμιξες μὲ τὴν Ἀθήνα, ὦ μύστη,

κι ἀδελφωμένος, στὴν ἁγνὴ καρδιά σου μέσα, ἐκλείστη

ὁ στοχασμὸς ὁ ἑλληνικὸς μὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη.

Γιὰ σένα, ποὺ ἔψαλες γλυκὰ τὰ θεϊκὰ τραγούδια,

θαρρῶ γιὰ σένα ἀνθοβολοῦν τῆς Σκιάθου τὰ λουλούδια.

Μὰ ἐσύ, λουσμένος στῆς Αὐγῆς, τῆς νέας τὰ ροδοκάλλια,

μεγάλη ἀπόδημη ψυχή, μαζὶ μὲ τ᾿ ἀγγελούδια

τῶν ἄϋλων κόσμων χαίρεσαι τὰ Ρόδιν᾿ Ἀκρογιάλια.

Ἀπόκοσμε τραγουδιστὴ ποὺ ἀγάπησαν οἱ Μοῦσες,

μὲ τὸ τριμμένο σου παλτὸ -ράσο ἀπ᾿ τὶς σκῆτες τοῦ Ἄθω-

καὶ μὲ τὸ φτωχικὸ ραβδὶ ποὺ γύριζες στὴ Σκιάθο,

ἄρχοντας ἤσουνα τρανὸς μέσ᾿ στὴ γενιὰ ποὺ ζοῦσες.

Ἄρχοντας ἤσουν, κι ἔμεινες καὶ πέρ᾿ ἀπὸ τὸν τάφο!

Κοιμήσου Κυρ-Ἀλέξανδρε, γλυκὰ κι ἀθῶα κοιμήσου.

Ἀγαπημένη μέσα μας ζῆ πάντα ἡ θύμησή σου.

Κι΄ εὐλαβικὲς Σκιαθίτισσες, -τὰ σπίτια τους γιαλὸ - γιαλὸ-

τὸ Μελαχρώ, τὸ Διόμικο, τὸ Μαθηνιὼ καὶ τὸ Λαλιώ,

στ᾿ ἀποσπερνὸ θυμιάτισμα θυμοῦνται τὴν ψυχή σου.

Κοιμήσου Κυρ-Ἀλέξανδρε, γλυκὰ κι ἀθῶα κοιμήσου

στὴν ἀγκαλιὰ ποὺ σ᾿ ἄνοιξε τὸ μαγικὸ νησί σου.

Θεϊκὴ γαλήνη ἂς ἁπλωθῆ στὸ μνῆμα σου τριγύρω,

κι ἂς τὸ χαϊδεύη τῆς στεριᾶς καὶ τοῦ πελάου τὸ μύρο.

Κοιμήσου, Κυρ-Ἀλέξανδρε, στοὺς κόσμους τῶν ὀνείρων...

Γ. Βερίτης 

Πηγή: http://www.papadiamantis.org/articles/51-worksofliterature/278-beriths25

Τὰ Ἄπαντα τοῦ Παπαδιαμάντη

http://papadiamantis.net/%E1%BC%8D%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%94%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85-pdf

Τὰ Ἄπαντα τοῦ Παπαδιαμάντη.

5 τόμοι σὲ μορφή pdf.

Βιογραφικό - Γιώργης Κρόκος

Γιώργης Κρόκος (1916-1997)

Βιογραφικό

Γεννήθηκα στή Χίο.

Ἡ πρώτη μου ἀνάσα ἤτανε μαστίχα.

Ὅταν πρωτάνοιξα τά βλέφαρα,

Εἶδα λουλούδια.

Ἀκόμη πιστεύω πώς ἤτανε μάτια,

πού μέ μάθαιναν πῶς νά χαμογελῶ.

Στήν ἀγκαλιά τῆς μάνας μου ἔμαθα χορό.

Ἀργότερα τόν τελειοποίησα στό κύμα.

Εἶδα τά δέντρα καί στάθηκα ὁλόρθος.

Εἶδα τά ρυάκια κι ἔμαθα νά τρέχω.

Ἄκουσα τά κελαηδοπούλια καί τραγούδησα.

Εἶδα τό νυχτερινό οὐρανό περβόλι

μέ τά’ ἀστέρια μανταρίνια στά κλαδιά τους.

Ὕψωσα τό χέρι νά τά πιάσω

κι ὅλα χαμήλωσαν ἴσως νά τά φτάσω.

Γιά γειτονιά εἶχα ἀνοιγμένες ἀγκάλες.

Ἡ μάνα μου ἦταν ἀδερφή τοῦ ἥλιου.

Ὁ Πατέρας μου πουλοῦσε τήν ὀμορφιά πραμάτεια.

Μέ τή Μικρασιατική καταστροφή

Ἄρχισα νά μπερδεύω τούς ἁγίους τῶν ἐκκλησιῶν

μέ τούς πρόσφυγες.

Καταστραφήκαμε

κι ἀντίς νά χαθῶ, γίνηκα πολίτης ὅλου τοῦ κόσμου.

Γιά νά μή μοῦ κολαστεῖ ὁ παιδικός παράδεισος, τόν φυλάω μές στήν καρδιά μου.

Αὐτός μέ βοηθά

Καί μοιράζω τήν ψυχή μου τραγούδι

ἀπό χείλη σέ χείλη.

Τραγουδᾶτε με.

Περισσεύω γιά ὅλους.

Μέ ἀγάπη:

Γιώργης Κρόκος 

Πηγή:  http://kallimasia.blogspot.gr/p/blog-page_17.html

Ἀποτέλεσμα τῆς καλῆς συζυγίας - Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ἀποτέλεσμα τῆς καλῆς συζυγίας 

Ἦ που μεγίστη γίνεται σωτηρία, 

ὅταν γυνή πρός ἄνδρα μή διχοστατῇ

τά πάντα συμφέρουσα τῷδ' ὥσπερ θέμις,

μηδέ πρός ἄλλου πάρφασιν σῖγα κλύῃ,

ἀλλ' ἐστι συμφρονοῦσα γνησίῳ πόσει. 

___________

Ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ καλλίτερη σωτηρία,

ὅπου δέν διαφωνῆ ἡ γυναίκα μέ τόν ἄνδρα, 

σέ ὅλα μαζί του κοπιάζει ὅπως πρέπει,

σωπαίνει σέ λόγια ψεύτικα κάθε ἄλλου,

ἀλλά ἔχει καί ἴδια γνώμη μέ τόν ἄνδρα.


Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος 

  

Νεοελληνική ἀπόδοση: Βενέδικτος Ἱερομόναχος Ἁγιορείτης.
 

(Χριστός πάσχων. ΕΠΕ 8,40. ΒΕΠΕΣ 62,321. PG 38,140)

Πηγή: Γρηγοριανόν Ταμεῖον Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Βενέδικτος Ἱερομόναχος Ἁγιορείτης, σελ. 735-736.

ΚΣΤ' - Μοναχὸς Μωυσῆς Ἁγιορείτης

Μοναχός Μωϋσῆς Ἁγιορείτης

ΚΣΤ' 

Σᾶς γράφω τὰ μυστικά μου

σᾶς τὰ ἐμπιστεύομαι φίλοι:

Μέσα σὲ ὑπόγεια βρῆκα ἥλιο

ἐκεῖ ποὺ ποτὲ δὲν θὰ περίμενες 

μυρωδιὲς ἐξαίσιες στὰ μετόχια 

ὡς παραοικονόμος κι ὑποτακτικός 

τὸ κάλλος στὰ βάθη 

τῆς θυσίας τὸ δάκρυ

στὰ σκοτάδια τὸ πολὺ φῶς 

στὴν ὥριμη φθορὰ ἡ ἀνάσταση. 

Κλαίω ἀπὸ ἀγάπη

ὁ θάνατος φοβᾶται φοβᾶται 

τῇ μίᾳ τῶν Σαββάτων

ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία ἄφοβη 

κι ἡ ἄλλη ἐξαίσια Μαρία 

ὁ θάνατος κρυμμένος, νεκρός

ἀποκεκύλισται ὁ λίθος

χάθηκε ἡ μοναξιά, ὁ φόβος 

ἡ χαρὰ χορεύει

ἡ Κυριακὴ μικραίνει

ἄγγελοι μὲ λαμπάδες 

παιδιὰ μὲ φανάρια

μοναχοὶ στὶς καμπάνες 

ἡ Ἀγάπη στὸ Πρωτᾶτο.

Μοναχὸς Μωυσῆς Ἁγιορείτης 

Πάσχα 2003

Πηγή: Ἀθωνικὸ Ψαλτήρι, Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, «Ἁρμός», σελ. 32.

__________________________________

Καλὸν Παράδεισον πάτερ Μωυσῆ!

Ὁ μεγάλος βοηθός - Δ. Γ. Παν.

Ὁ μεγάλος βοηθός

Τὸ φῶς - ἀδέλφι' ἀγαπητά  -

τὸ φῶς μας εἶναι ὁ Χριστὸς

καὶ τῆς ζωῆς μας ὁδηγός. 

Πολλούς - ἀδέλφι' ἀγαπητά -

πολλοὺς κινδύνους τῆς ψυχῆς

θὰ συναντοῦμ' ὁλημερίς. 

Ἀλλά - ἁδέλφι' ἀγαπητά -

ἀλλὰ σὲ κάθε πειρασμὸ

ἂς τρέχ' ὁ νοῦς μας στὸ Χριστό. 

Μ' αὐτὸν - ἀδέλφι' ἀγαπητά - 

μ' αὐτὸν προστάτη, βοηθό, 

νικᾶμε κάθε πειρασμό. 

Δ. Γ. Παν.

Πηγή: Ποιήματα καὶ ἄσματα, «Ὁ Σωτήρ», σελ. 32. 

Ἀπὸ τὰ «Φωτερὰ Σκοτάδια» - Γεώργιος Δροσίνης

Ἀπὸ τὰ «Φωτερὰ Σκοτάδια»

Ὦ θαλασσοθεμέλιωτα καὶ ἡλιόσκεπα παλάτια,

Χτισμένα ἀπὸ τὰ σύννεφα τῆς θερινῆς βραδιᾶς,

«Δὲν θέλω τοῦ κισσοῦ τὸ πλάνο ψήλωμα

σὲ ξένα ἀναστυλώματα δεμένο

ἂς εἶμαι ἕνα καλάμι, ἕνα χαμόδεντρο,

μὰ ὅσο ἀνεβαίνω, μόνος ν᾿ ἀνεβαίνω.

Δὲν θέλω τοῦ γιαλοῦ τὸ λαμποφέγγισμα

ποὺ δείχνεται ἄσπρο μὲ τοῦ ἥλιου τὴ χάρη

θέλω νὰ δίνω φῶς ἀπὸ τὴ φλόγα μου

κι ἂς εἶμαι ἕνα ταπεινὸ λυχνάρι».

Γεώργιος Δροσίνης 

Πηγή

Ὁ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου

Ὁ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου 

Σὺ ποὺ κόσμους κυβερνᾶς,
καὶ ζωὴ παντοῦ σκορπᾶς,

ἄκου τούτη τὴ στιγμή,
τῶν παιδιῶν σου τὴ φωνή.

Φώτιζε μας τὴν ψυχή,
στὸ καλό, στὴν ἀρετή·
δίνε μας ἀπὸ ψηλά,
θάρρος, δύναμη, χαρά.

Γιὰ νὰ ζοῦμε ἐδῶ στὴ γῆ,
μὲ γαλήνη, μὲ τιμή

καὶ νὰ ὑμνοῦμε αἰώνια Σέ,
Πάνσοφε, Δημιουργέ!

Μουσική Α. Βitter

Μτφ. Ἀ. Ἀργυροπούλου

Πηγή: Ὠδὲς πνευματικές, «Χριστιανικὴ ἐλπίς», σελ. 26.  

 Οἱ Χριστιανικὲς Μαθητικὲς Ὁμάδες τὸ ἄδουν:

 https://www.youtube.com/watch?v=LK7m0lbBSkc