Ἡ ὑπομονὴ εἶναι σὰν ἀσάλευτη πέτρα
ἀπέναντι στοὺς ἀνέμους καὶ στὰ κύματα τοῦ βίου.
Καὶ ὅποιος τὴν ἔχει,
οὔτε στὴν πλημμύρα ἀτονεῖ ἢ στρὲφεται πίσω,
οὔτε στὴ γαλήνη καὶ στὴ χαρὰ ὑπερηφανεύεται·
ἀλλὰ εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος
καὶ στὴν εὐημερία καὶ στὴ δυσκολία.
Γι' αὐτὸ καὶ μένει ἄτρωτος ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ.
Ὅταν συναντᾶ τρικυμία, ὑπομένει μὲ χαρά,
περιμένοντας τὸ τέλος της·
ὅταν εἶναι καλὸς καιρός, περιμένει πειρασμὸ
ὣς τὴν ἔσχατη πνοή του, ὅπως εἶπε ὁ Μέγας Ἀντώνιος.
Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γνωρίζει ὅτι
τίποτε ἀπολύτως στὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἀμετάβλητο, ἀλλὰ ὅλα περνοῦν.
Γι' αὐτὸ καὶ δὲν φροντίζει γιὰ τίποτε ἀπ' αὐτά,
ἀλλὰ τὰ ἀφήνει στὸ Θεό, γιατὶ Αὐτὸς φροντίζει γιὰ μᾶς.
Σ' Αὐτὸν πρέπει κάθε δόξα, τιμή καὶ ἐξουσία στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.
Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου